Surprise surprise

Je kent 'm al bijna 20 jaar, je weet dat hij heel belangrijk werk doet (kankeronderzoek) op een hoog niveau en dat hij daarvoor de wereld over reist. Maar waar hij ook is in de wereld, altijd komt er een what's appje met foto's en verhalen over wat hij meemaakt. Soms als hij veel te vertellen heeft belt ie je op, waar dan ook vandaan. Zo ook afgelopen zondag, de plaatsen buitelden over elkaar heen Glasgow, Londen, Kopenhagen, hij had veel te vertellen. Plotseling zegt ie: "Nah, weet je ik denk dat ik dinsdag even naar Rotterdam kom". Maandag belt ie op om het zeker te stellen. Je was in de veronderstelling dat ie van Londen onderweg naar Kopenhagen een tussenstop in Nederland maakt, maar nee, hij is al in Kopenhagen en komt speciaal voor jou naar Rotterdam omdat ie zin heeft om je weer te zien en met je te praten in real life, en gaat dan weer terug om vanuit Kopenhagen donderdag weer naar huis, naar Toronto, te vliegen. Hij zegt: "Ik heb ook al een restaurant gereserveerd, FG Restaurant, ik trakteer".

Dit is mijn lieve Canadese vriend Robert ten voeten uit. Spontaan, living life to the fullest en in heel veel zaken het totale tegenovergestelde van mij. Ik ben meer van de geplande verrassingen en spontaniteit, maar Robbie weet mij altijd wel in zijn enthousiasme mee te slepen, dus zodoende proostten we in de Markthal, wat hij nog niet kende, met champagne op het leven en onze vriendschap. Toen ik hem leerde kennen was hij werkzaam op de Erasmus Universiteit en heeft hij zo'n 2 jaar in Rotterdam gewoond, zodoende heeft Rotterdam een plekje in zijn hart, en voelt het, zo zei hij, altijd weer een beetje als thuiskomen. Als alles goed gaat, gaat ie een ongelofelijke grote stap in zijn carrière maken, en wordt hij het hoofd in Manchester van iets wat het best te omschrijven valt als wat hier Daniël den Hoed is. Er zijn nog wat belangrijke laatste punten te regelen daaromtrent, maar ik zag aan zijn ogen dat hij het gaat doen, ze straalden toen hij erover sprak. Zijn werk is zijn leven en dit is niet alleen een grote kans voor hem, maar vooral belangrijk voor heel veel patiënten.

Woorden kunnen niet beginnen het restaurant te omschrijven waar Robert had gereserveerd, het is niet dineren het is een beleving, het waren heel veel gangen met kleine exquise gerechtjes op de meest prachtige wijze geserveerd door fantastische mensen. Robert, die wel wat gewend is op dit gebied, zei zich niet te herinneren ooit zo heerlijk en bijzonder gedineerd te hebben. Foto's zeggen in deze meer dan woorden, dus die laat ik dan in dit blogje maar voor zich spreken. Toen we weggingen kregen we zelfs nog een cadeautasje mee. Maar bovenal hebben we weer eens heerlijk kunnen bijkletsen en vooral lachen, en we zien elkaar soms jaren niet, maar vanaf moment één is het net of we elkaar gisteren voor het laatst gezien hebben. Enne even tussen ons, lezers, Manchester is niet zo heel ver weg in vergelijking met Toronto....;)