Een ret-begin

Zo'n eerste werkdag na de vakantie brengt altijd een lichte spanning met zich mee: Hoe ziet mijn afdeling er uit, hebben de collegae het een beetje bijgehouden? Deze keer werd dit gevoel geheel en al weggeduwd door de weigering van de RET-poortjes om open te gaan voor mijn (kostbare) abonnement.
'What the f*ck!?' dacht ik op de vroege ochtend.
Als volleerd zwartrijder ben ik, suggererend dat mijn kaartje het gewoon deed, achter mensen aangelopen het gepiep negerend.

Zo stond ik dus in alle vroegte bij het RET-servicepunt met mijn weigerachtige kaart. Er bleek een miniem scheurtje in te zitten zodat er geen contact meer gemaakt kon worden.
Daar bleek een tijdelijke en ook tijdrovende oplossing voor te zijn.

Er moest een formulier worden ingevuld met recente pasfoto. de enige foto die ik bij me had stamde uit 1994, maar omdat ik het geluk heb er nog hetzelfde uit te zien als 17 jaar geleden kon die gewoon voor recent doorgaan. De RET-medewerker moest gaan bellen en allerlei handelingen verrichten, zodat 20 minuten later ik in het bezit was van een tijdelijke pas.

Met gebogen hoofd, want de rij die zich achter me had gevormd liep tot buiten aan toe, verliet ik het servicekantoor.
Op m'n werk viel het alleszins mee, de parels van collegae hadden hun best gedaan.