Met alle respect

Als iemand een zin tegen je begint met deze drie woorden, dan weet je dat er niet veel goeds zal volgen, en vooral dat het helemaal niets met respect te maken zal gaan hebben. Als een cabaretprogramma deze drie woorden als titel meekrijgt, dan kun je verwachten dat er tegen zogenaamde 'heilige huisjes' geschopt zal gaan worden, zeker als het een programma is van cabaretier Theo Maassen.

Persoonlijk vind ik dat cabaretiers en ook columnisten de mensen een spiegel moeten voorhouden, en dat het, om met Youp van 't Hek te spreken, best mag schuren. Ook vind ik dat mensen die zich bewust in de publiciteit begeven naar aanleiding van hun beroep of levensstijl door de dienstdoende cabaretier gefileerd mogen worden, daar waar ze mee in de openbaarheid treden mag worden uitvergroot en in het belachelijke getrokken worden.
Daarnaast spaart de echt goede cabaretier zichzelf niet, hier past niet het belerende vingertje van 'ik weet hoe het hoort', maar de twijfel en de verwondering over zichzelf in het grote geheel.

In het theaterseizoen 2011/2012 bracht Theo Maassen zijn voorstelling "Met Alle Respect", welke op 29 december j.l. op TV is geweest, pas afgelopen zondag is deze show onder de aandacht gekomen van Volendammer Johan Bond, en een kleine passage over Volendam heeft hem woedend gemaakt. Theo verwondert zich over het feit dat een groot aantal inwoners van Volendam op de PVV heeft gestemd terwijl het dorp voor 100% blank is, de enige variatie in huidskleur die ze hebben, volgens Theo, zijn de slachtoffers van die cafébrand. Met name die laatste zin is in het verkeerde keelgat geschoten van Johan.

Over het feit dat deze show al een heel seizoen gelopen heeft en pas na een week na uitzending op een protest stuit uit Volendam zou je zo al een kwartier nonstop grappen kunnen maken, maar buiten dat is het een dunne lijn van het al dan niet toelaatbare waarop je balanceert als cabaretier. Ieder heeft daar een eigen mening over.Tijdens de uitzending viel de opmerking me niet zo op, maar achteraf gezien vind ik het niets toevoegen aan de grap die ook al duidelijk was geweest zonder deze dus overbodige en kwetsende toevoeging.
Ook de opmerking aan het begin van de voorstelling over Prins Friso vond ik niet gepast.

Kwetsen om een "Nou-nou-die-Theo-is-me-er-eentje" te scoren is nooit leuk, hij heeft een groot talent om zaken met humor aan de kaak te stellen en aan te pakken zonder daar schrijnende situaties en mensen die zelf nooit de publiciteit gekozen hebben daar de dupe van te laten zijn.

Het mooiste vind ik voorstellingen waar ook ruimte is voor verstilling en ontroering, een combinatie van vlijmscherpe humor met een moment van reflectie, zoals Theo's collega Guido Weijers dat een dag later zo mooi liet zien tijdens zijn oudejaarsconference.