Kampnummer

Gisteren zag ik het op het journaal, maar het speelt al langer. (Klein)kinderen van concentratiekampoverlevenden laten het nummer wat destijds door de nazi's op de onderarm van de gevangenen werd getatoeëerd op hun eigen arm tatoeëren, om zo de gedachte aan hen en het verschrikkelijke wat hen is overkomen levend te houden. In Israël is het een trend aan het worden.

Veel van de overlevenden vinden het niets en menen dat je de herinnering ook op een andere manier kan uiten. Zelf ben ik er niet zo uit, ik ben helemaal niet zo van de tatoeages, veel mensen die er aan beginnen kunnen het er vaak niet bij één laten en schieten door. Gek genoeg vind ik een kleine tattoo bij iemand van wie je het niet zou verwachten wel weer 'iets' hebben net zoals geen tattoos bij iemand waarvan je denkt die heeft er minstens tien. Ja, een mens ik zit gecompliceerd in elkaar.

Maar ik dwaal af, kampnummertatoeages dus, in tegenstelling tot alle belachelijke redenen voor het laten zetten van de meest wanstaltige tattoos (een portret van een voetballer op je rug bijvoorbeeld) kan ik me de reden waarom een familielid het kampnummer van opa of oma op zijn of haar arm wil laten zetten wel voorstellen en tegelijkertijd kan ik de weerstand ertegen van juist die mensen die het hebben meegemaakt ook zo goed indenken. Ik heb er dus niet echt een uitgesproken mening over, behalve deze, dat ik hoop dat men het niet gaat doen omdat het 'in' is, maar écht alleen als het een dierbaar familielid betreft die je op deze manier, en de verschrikkeningen die hij of zij heeft moeten doorstaan, in herinnering wilt houden.