Fanilow

"Copacabana" de grote, en in Nederland nagenoeg enige, hit van Barry Manilow uit 1978 is voor veel mensen het enige wapenfeit wat ze over de man kunnen opnoemen. Er is veel meer. Hij heeft 30 studioalbums gemaakt, een aantal livealbums en ik ken geen artiest waar zoveel 'Greatest Hits' en 'Best Of' albums van zijn verschenen. De studioalbums heb ik allemaal, zodat je mij voorzichtig een 'Fanilow' kunt noemen, ik vind zijn muziek geweldig. Bovendien is het leuke aan hem dat ie zichzelf niet té serieus neemt, dat vind ik een heel aantrekkelijke eigenschap van mensen.

In zijn geboorteland Amerika is hij een grote ster, maar hij valt natuurlijk onder de 'cheesy'-artiesten, té orkestraal, té glad, té romantisch. Barry heeft door de jaren heen in verschillende comedyseries acte de présence gegeven vaak als een karakter in zo'n serie zijn muziek niet kon uitstaan zoals in de serie "Murphy Brown". Het begrip 'Fanilow' heb ik geleend uit de serie "Will & Grace", waarin een groot deel van de aflevering zich afspeelt in de rij voor een kaartje voor een Barry Manilow concert, en ook hier komt hij zelf in voor.

Veel van zijn studioalbums zijn concept albums, albums die zijn opgehangen rond een bepaald thema of bepaalde muziekstijl. Heel bijzonder is dat er dit jaar maar liefst twee nieuwe albums van hem zijn uitgekomen, "Night Songs" in maart, en "My Dream Duets" in oktober, kom daar eens om in deze tijd, en ook in acht nemend dat de man al 71 jaar is. Het zijn beide conceptalbums. Op "Night Songs"  grijpt Barry terug naar zijn periode als pianospeler en zanger in bars, nog voordat hij platen maakte. Alleen hij zingend achter zijn piano met een beetje bas voor de sfeer.

"My Dream Duets" is zoals de titel al aangeeft een duetten album, en Barry heeft in het verleden niet met de minsten gezongen: o.a. Barbra Streisand, Mireille Mathieu en Kid Creole, maar op dit album zingt hij 11 duetten met mensen die niet meer onder ons zijn, de techniek staat voor niets zeg maar. Niets nieuws, het wordt wel meer gedaan, maar een heel album..., het is hier en daar wel iets té Amerikaans, Om midden in het lied nu het woord te richten tot je dode zangpartner (bij John Denver en Whitney Houston ("Sing for us Whitney!")) vind ik tenenkrommend, maar het is leuk bedacht, voor een keer, dit hoeft voor mij niet echt een vervolg te krijgen.

Ik heb Barry één keer in concert gezien, en dat was erg leuk, hij heeft veel humor en is een echte showman. Volgend jaar februari t/m juni toert hij door Amerika met een concertreeks met de veelbetekenende titel: "One Last Time Tour".