Kreukels

Ik volg sinds een paar weken het BNN programma "Sophie In De Kreukels", hierin gaat Sophie Hilbrand 8 weken lang op onderzoek uit in de wereld van de botox, fillers, peelings e.d. Dit doet ze met als startpunt het feit dat ze in haar vak veel collega's ziet die dat gebruiken, maar er niet open over zijn. Ze probeert in die 8 weken er achter te komen wat de beweegredenen zijn van mensen om zich te laten inspuiten. In de eerste aflevering gaf dat al direct commotie omdat in de TV-wereld bijna niemand er open over is. Ene Caroline de Bruijn had middels een advocaat laten weten dat ze niet wilde dat haar interview met Sophie hierover zou worden uitgezonden, Ik heb even moeten googelen wie dat was. Het blijkt een actrice te zijn van het kaliber 23 jaar een rol in de soap "Goede Tijden Slechte Tijden".

Maar goed, iedereen die in het programma wordt geïnterviewd, van haar moeder en haar vriendinnen tot Linda de Mol en Halina Reijn aan toe worden genadeloos dichtbij in beeld gebracht. Ze spaart zichzelf niet en laat in de leader van het programma met zeer ongunstig licht al haar kreukels zien, terwijl ik, nu ik haar iedere week door het beeld zie gaan in normaal licht een vrouw zie met mooie ogen, prachtig haar en een stralende lach. Sophie heeft (nog) niets laten doen, en dat is meteen de rode draad door het programma heen, zal ze overstag gaan? Meestal is ze heel stellig van niet, maar soms twijfelt ze openlijk zeer.

Bij de meeste vrouwen (want daar ligt de nadruk op) die in beeld komen die 'gebruiken', is het in mijn ogen geen verbetering, ik denk dat sommigen ook doorslaan. Er kwam in één van de afleveringen een plus size vrouw voorbij die haar onderkin had laten verwijderen, althans dat vond ze, ik zag nog steeds een onderkin. Want niet alleen bekende vrouwen doen het, het is ook gemeengoed geworden onder het gepeupel. Sophie praat ook met hen, met psychologen en artsen en gisteren werd aan mannen gevraagd wat zij vonden van vrouwen die aan de cosmetische ingrepen gingen omdat ze denken dat mannen dat mooi vinden.  Ook haar eigen man, de acteur Waldemar Torenstra, met wie ze al 10 jaar samen is, werd gevraagd eens kritisch en eerlijk naar haar te kijken.

Ik vind het een erg leuke ontdekkingstocht die Sophie maakt waarbij ze uit verschillende hoeken het onderwerp benadert en ik ben door wat de pro- en anti-prikkers vanuit hun eigen professie en perspectieven te berde brengen, en ook door wat ik zie hoe het uit kan pakken geneigd om de kant te kiezen van het niet prikken. Waldemar zei het heel treffend: "Gast je wordt ouder, en dan ga je dood, deal er mee!" Voor hem hoeft Sophie zich niet te laten injecteren, hij vindt haar lachrimpeltjes lief en houdt van haar 'gekke mond' als ze lacht en zou het vreemd vinden als dat plotseling anders zou zijn.

Nog een paar weken te gaan dit programma op dinsdagavond op BNN om half 10.

Sophie gekreukeld.

Sophie gewoon zoals ze is. 

Toen en Nu: Martine Bijl

Kort geleden werden wij opgeschrikt dat de 67 jarige Martine Bijl was getroffen door een hersenbloeding. De laatste berichten hieromtrent zijn hoopvol te noemen, ze is bij kennis en van de afdeling intensive care af. Martine en haar familie zijn blij dat ze niet wordt belaagd en dat haar de rust gegund wordt om te herstellen.

Martine is zo veelzijdig dat je bijna zou vergeten dat ze is begonnen als zangeres. In 1965 werd ze als 17 jarige ontdekt door Willem Duys. Ze heeft slechts één keer een hit gehad in 1977 met "Het Limburgs Klaaglied", waarin ze het relaas bezong van een meisje dat tegen wil en dank carnaval moet vieren. Veel meer is ze bekend als actrice, ze heeft 10 jaar lang samen met John en Johnny Kraaijkamp gespeeld in de comedy "Het Zonnetje In Huis", een van oorsprong Britste serie die Martine, naast dat ze er in speelde, ook vertaalde en bewerkte. Vertaalwerk deed ze ook voor verschillende musicals van Joop van den Ende en voor de comedy "Kees & Co". 

Vanaf 1983 tot 1990 maakte Martine ook 4 theatershows waarin ze verschillende typetjes neerzette waaronder de hilarische roddeljournalist Agnes de Boer, die ook verschillende keren op TV langs is gekomen. Verder was ze natuurlijk vanaf 1971 t/m 1983 panellid bij het programma "Wie Van De Drie", waren er verschillende TV-shows waarin ze centraal stond, presenteerde ze diverse programma's, schreef ze boeken, en laten we reclames van Hak niet vergeten, kortom Martine is een veelzijdige en creatieve vrouw.

Nu maakt ze voor het derde seizoen furore met het veel bekeken en zeer gewaardeerde programma "Heel Holland Bakt", waarin ze op haar kenmerkende ironische wijze de presentatie op zich neemt. De serie was al opgenomen voordat ze de hersenbloeding kreeg. Ik wens haar van harte beterschap toe.

De wind van verandering

"The winds of change are always blowing,

and every time I try to stay.

The winds of change continue blowing,

and they just carry me away."

Willie Nelson & Julio Iglesias, 1984

Sinds september 2001 ben ik bewust alleenstaande, toen zwaaide ik mijn laatste langdurige verloofde uit, en omdat ik goed ben in huishouden, hield ik het huis, en ik woon er nog. Daarna zijn er nog wat would-be verloofdes geweest tot ik inzag wat ik van het begin af aan eigenlijk al heb geweten: ik ben geen mens voor een relatie, ik ben leuker zonder, voor mezelf en voor m'n omgeving. De reden dat ik tóch ooit aan het hebben van een relatie ben begonnen had alles te maken met het maatschappelijk verwachtingspatroon. Ik was er ook vrij laat mee, na wat gerommel in de marge had ik mijn eerste vaste relatie op 22 jarige leeftijd. Op die leeftijd heb je natuurlijk nog heel wat te leren en ben je geestelijk nog in de groei, moet je jezelf nog plaatsen ten opzichte van alles en iedereen, maar goed iemand vond mij leuk, en dat op zich vond ik al een bijzonderheid. 

Die relatie is de langste die ik gehad heb, 6 jaar. In die relatie cijferde ik mezelf volledig weg, dat is natuurlijk fout één die je nooit moet maken, maar dat zit blijkbaar in me want in relatie drie (de laatste) deed ik dat ook. Fout twee was dat wij zijn gaan samenwonen in een voor ons beiden nieuw huis in een andere plaats dan waar we beiden vandaan kwamen. Alles in me schreeuwde dat ik het niet moest doen, maar het was gezien weer die maatschappelijke druk de meest logisch volgende stap, en dus deed ik het. Het heeft anderhalf jaar geduurd en toen kón ik niet meer, mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen, die toch al niet zo heel groot is, waren tot een minimum gereduceerd en ik moest zoals dat zo mooi heet 'voor mezelf kiezen'. 

Dit betekende dat ik het financieel erg zwaar kreeg, maar dat maakte me op dat moment niet uit, het voelde of ik stikte en ik moest weer adem kunnen halen, daar ging mijn aandacht naar uit. Op zich gingen we redelijk goed uit elkaar totdat verloofde een erg jaloerse nieuwe man kreeg. Ik kwam te wonen in hartje Rotterdam en ik kwam tot rust en tot mezelf. Na 6 maanden verhuisde ik naar het noorden van de stad en na zo'n 2 jaar kwam er ook voor mij een nieuwe verloofde. Dat ging met vrij veel gedoe gepaard, verloofde zat nog in een relatie maar begon wel al wat met mij, later bleek dat dat verloofdes normale manier van doen was, 'nooit oude schoenen weggegooien voor je nieuwe hebt' is denk ik verloofdes credo. Want toen ik onze relatie op de avond dat wij met vrienden Sint Nicolaas zouden vieren beëindigde (ik weet mijn momenten te kiezen), was een vervanger voor mij al in de picture en ik geloof dat verloofde daar nóg mee is, dus was het achteraf gezien wel degelijk een fantastische surprise die ik op die bewuste avond als een zegen in een vermomming aangereikt heb.

Tussen de langdurige relaties door (ik vind alles wat een jaar of langer duurt een relatie) zijn er geweldig leuke liaisons geweest waar ik, net als op de drie relaties trouwens, met een glimlach en plezier aan terugdenk. De wind van de verandering waaide en het is gegaan zoals het gegaan is. Verloofde drie kwam zo'n 3 jaar na nummer twee en dat ging vrij rap, binnen no time woonden we samen in mijn huis, zijn verhuisd naar de woning waar ik nu nog woon en zolang we maar bezig waren met veranderen en opknappen ging het allemaal wel, hoewel verloofde niet de makkelijkste was en ik weer in de wegcijfermodus schoot. Die verloofde was en is nog steeds de verpersoonlijking van het lied "Je Bent Als Een Wilde Orchidee", die slechts van bewondering leeft. En daar kan ik wel enigszins in meegaan, maar iemand die constant de aandacht zoekt, altijd in het middelpunt wil staan, zich consequent omringd met, en laat bewieroken door kritiekloze bewonderaars is vrij vermoeiend om niet te zeggen strontvervelend, dus na 3½ jaar was de koek op en de trommel leeg en leek het ons beter om er een punt achter te zetten.

Sindsdien dus geen relatie meer aangegaan en vanaf die tijd ook noem ik mezelf een Bewust Alleenstaande (BAer). Ik heb, denk ik meer dan de gemiddelde mens, tijd voor mezelf nodig. Omdat ik blijkbaar hoog sensitief ben, is rust en stilte een must om de drukte van alle dag aan te kunnen en te kunnen verwerken. Ik heb fantastisch leuke vrienden waarmee ik van alles onderneem, en daar geniet ik met volle teugen van. Maar een relatie, ik moet er niet aan denken, niet alleen vanwege de constante aanwezigheid van iemand om me heen, maar ook omdat ik het op mijn leeftijd esthetisch niet meer verantwoord vind. Dat is mijn mening en daar mag iedereen het hartgrondig mee oneens zijn.

Nota bene:

Om nog even op de drie verloofdes terug te komen. Ik prijs me gelukkig dat ik me in drie geweldig leuke warme families heel erg welkom heb gevoeld. Helaas heb ik in twee families ook een sterfgeval meegemaakt van een vader en een moeder, maar voel ik me tegelijkertijd heel bevoorrecht dat ik deze mensen heb mogen kennen. Vervolgens heb ik nadrukkelijk niet de namen van de verloofdes genoemd, ze zijn voor zover ik weet gelukkig met de keuzes die zij in het leven gemaakt hebben en ik verzoek degenen die deze verloofdes hebben meegemaakt mijn gekozen discretie te respecteren. 

Moeders tegen Muppets

Op 8 februari 1998 zond ABC de laatste aflevering van "Muppets Tonight" uit, en nu zo'n 17 jaar later kondigde ABC ruim van te voren aan dat er nieuwe Muppetsshows aan zaten te komen, maar dat deze minder, of liever gezegd helemaal niet, voor kinderen zijn bedoeld, maar voor volwassenen. Duidelijk voor iedereen dus, maar toen de eerste aflevering op 22 september j.l. was uitgezonden, liet de actiegroep One Million Moms, een naam waarvan ik al meteen jeukende rode vlekken in mijn nek krijg, direct van zich horen. De serie moet meteen gestopt volgens hen, omdat de door De Kinderen zo geliefde poppen nu plots cynische grapjes voor volwassenen maken en het o.a. over vreemdgaan, daten en verleiding gaat.

Alles draait om de persoonlijk gebeurtenissen in de levens van de Muppets met als rode draad "Up Late With Miss Piggy" een fictionele late night talk show van Miss Piggy, die, zoals we allemaal weten van Kermit af is en die op zijn beurt een nieuwe vriendin heeft, Denise. Fozzy heeft een menselijke vriendin wiens ouders het absoluut niet goed vinden dat ze met een beer date. Mij lijkt het hilarisch, en ook Lisa Henson, de dochter van Jim Henson de bedenker van de Muppets, ziet het probleem niet: "Iedere productie van de Muppets had een andere toon dan de voorgaande, Ik denk dat het natuurlijk en grappig is om ze in een moderne context te zetten."

Ach ja, only in America, het land met de grootste porno-industrie, waar verafgode prinsjes en prinsesjes van de One Million Moms dagelijks worden blootgesteld aan geweld en doodslag op TV is nu commotie om een programma wat, zoals aangekondigd, helemaal niet voor kinderen bedoeld is. Als je dan zo'n geweldig goeie One Million Mum bent, dan laat je je kind daar überhaupt niet naar kijken. Een gewaarschuwde One Million Mum telt voor Two Million.

Ik hoop wel dat het ook in Nederland uitgezonden gaat worden!

Tegeltjeswijsheid 182

Respect

Afgelopen dinsdag was mijn vakantie dan toch echt over, om 13.00 uur werd ik weer verwacht, voor een half dagje, dit omdat op 1 oktober de uren voor dit jaar er opzitten en mijn chef het als een sport ziet om precies op 0 uit te komen. Normaal voelt het na een vakantie weer beginnen altijd wat onwennig, maar deze keer was ik gewoon heel zenuwachtig en had ik een knoop in m'n maag. Dit had natuurlijk alles te maken met de mededeling die 6 van mijn collega's ontvingen op 1 september, dat ze vanwege de reorganisatie zullen worden ontslagen. Ik ben extra vroeg gegaan zodat ik even kon acclimatiseren en een broodje eten, maar ik kreeg geen hap door mijn keel.

Ik zag de bedrijfsleider en vroeg of hij me even wilde bijpraten over de afgelopen 3 weken. Dat wilde hij en we hebben zo'n drie kwartier de situatie besproken, en hoewel het mij persoonlijk niet aangaat, ik blijf doen wat ik al deed onder dezelfde condities, raakte ik er toch weer emotioneel over, met de meeste van hen werk ik sinds 1996, en zoals ik al schreef in een eerder blogje zijn dit de mensen die meer dan 40 jaar bij het bedrijf werken en. zo beaamde onze bedrijfsleider ook, met elkaar het kloppend hart van ons filiaal vormen.

Ik vond het ook fijn om de dames te zien en te spreken, de één zit er wat moeilijker in dan de ander, maar ze hebben allemaal wel het gevoel van 'het is zoals het is'. En wij, de collega's die blijven, proberen hen zo goed mogelijk op te vangen en te steunen. Ons filiaal is van oudsher een filiaal waar de zogenaamde 'oudgedienden' op het werk hecht zijn met elkaar, en dat is nu onze kracht denk ik in deze vervelende situatie. Ook de 6 dames, waarvan er drie 43 jaar geleden op dezelfde dag zijn begonnen, bizar genoeg op 1 september..., helpen en steunen elkaar in de dingen die ze nu het hoofd moeten gaan bieden.

Gisteren was mijn eerste hele werkdag en, om even het spotlicht op mijn twee naaste collega's te richten, wat heb ik een enorm respect voor de manier waarop zij zich opstellen, aan niets is te merken dat 31 januari hun gedwongen laatste werkdag is, het is op dit moment druk en ze hebben op eigen initiatief een andere etage geholpen om de zaken daar voor elkaar te krijgen. Dit soort mensen zouden gekoesterd moeten worden, maar helaas...

Het is niet aan mij, maar toch kon ik niet nalaten de bedrijfsleider er opmerkzaam op te maken of hij zich goed besefte hoe bijzonder het is dat zij dit doen en dat dit, gezien de situatie, zeker niet iets vanzelfsprekends is. Hij was zich daar terdege van bewust, repliceerde hij. En ik weet al dat als de tijd van afscheid nemen gekomen is er vele traantjes zullen vloeien, maar nu kunnen we er met elkaar grapjes over maken, zoals toen we naar huis gingen en de dames bij het naar beneden gaan de roltrappen hadden uitgezet.

Bedrijfsleider: "O, doen jullie dat?"

Dames: "Ja, dat doen we altijd, dat zal je nog es gaan missen"

Ik: "Na 1 februari zul je zien dat dingen waarvan jij dacht dat ze

       vanzelf gingen plots niet meer gedaan worden"

Bedrijfsleider: "Dan maak ik jou daar vanaf die tijd verantwoordelijk voor"

Ik denk dat het goed is om met wat humor de angel uit de hele situatie te halen, dat maakt het, zonder de ernst uit het oog te verliezen, allemaal wat dragelijker. Als ik heel kleintjes iets voor mezelf mag zeggen, ben ik blij dat het nog even duurt voor ze echt klaar zijn, de aankomende maanden zal ik intens van hun aanwezigheid genieten, want nu al kan ik zeggen dat ik ze heel erg zal gaan missen.

Wilkommen, bienvenue, welcome

Nu het wereldomvattende vluchtelingenprobleem sinds maanden iedere avond middels berichtgeving en beelden mijn huiskamer binnenkomt, ben ik gefascineerd door mensen die, daar waar politici niet weten hoe de situatie het hoofd te bieden, heel duidelijk en simplistisch zijn in wat ze daar van vinden. Niet gehinderd door enige kennis van zaken roeptoeteren ze maar wat, of papagaaien ze anderen na. Bijzonder vind ik dat het veelal mensen zijn die zelf, al dan niet terecht, gebruik maken van sociale voorzieningen de grootste mond hebben en binnen hun beperkte vocabulaire doorspekt met scheldwoorden en taalfouten aangeven dat het 'allemaal gelukszoekers zijn', die niet werken, maar wel een woning zullen gaan krijgen en godbetert, zelfs een uitkering! Precies dat waar zijzelf ook gebruik van maken en ontvangen, maar ja 'eige volluk eers' (sic) ligt bij deze onderlaag van de bevolking voor in de mond. Daarnaast is het grappig om te zien dat zo hier en daar dezelfde mensen die op enigszins passief-agressieve toon het sprookjesfiguur Zwarte Piet koste wat het kost willen behouden echte mensen in nood de rug toe keren, maar dit geheel terzijde.

Gelukkig zie ik ook steeds meer initiatieven vanuit de samenleving, van de politiek moeten we het in dit geval zeker niet hebben, die een heel ander geluid laten horen en zien. Ik zag in Duitsland de bevolking met applaus de vluchtelingen een warm welkom heten, Ready2Help in het leven geroepen door het Rode Kruis krijgt ongelofelijk veel respons en meer hartverwarmende soms kleinschalige initiatieven doen me hopen dat het toch nog goed zal komen met de menselijke soort, al sluit ik mijn ogen niet voor al het lelijks wat er gebeurd. De mensensmokkelaars voorop of zij die in hun veilige Europese land de vluchtelingen voor woekerprijzen in hun taxi's en auto's naar de grens brengen, of anderen die uit de nood van deze mensen een slaatje weten te slaan, zij staan wat mij betreft nog onder de pissebedden. En wat te denken van Arabische en Oost-Europese landen die zeggen de vluchtelingen niet te willen. Hoe snel is Hongarije hun ongeveer 200.000 vluchtelingen in 1956 vergeten?

Ik zie die vluchtelingen als mensen die het heft in eigen handen genomen hebben, zeker niet als zielig, zoals ultra links Nederland het graag mag etaleren tot het tot boegbeeld maken van een aangespoeld dood kind aan toe, maar als daadkrachtige mensen die een heel moeilijke maar duidelijke beslissing hebben genomen: ze kiezen ervoor om hun leven op drastische wijze een andere wending te geven. Ik zie ze ook niet als een bedreiging of testosteronbommen (hoe kom je er op?) zoals ultra rechts Nederland het graag wil doen geloven, maar veelal als goed opgeleide mensen, die graag deel willen uitmaken van een democratische samenleving en hun studie hier willen voortzetten of hun al behaalde diploma's naar Europese maatstaven willen aanpassen en iets voor de samenleving willen betekenen. En natuurlijk zitten er bij die duizenden mensen ook genoeg die helemaal niks willen, net zoals iedere bevolking mensen heeft die de maatschappij alleen maar geld kosten, maar dat tolereren we, knarsetandend, van onze eigen bevolking ook, dat weegt niet op tegen het volgens mij overgrote deel die hier in Europa een menswaardig bestaan willen gaan opbouwen en zelfredzaam willen zijn.

In het o zo tolerante en gastvrije Nederland, zoals we onszelf graag etaleren, hebben we wat dat betreft nog wel wat goed te maken, denk maar eens aan de manier waarop de overheid en de bevolking de holocaust overlevenden en later de repatrianten uit Nederlands-Indië hebben ontvangen. Het zou fijn zijn als deze vluchtelingen na alle temptaties die ze hebben doorstaan wél verwelkomt worden door lachende gezichten, uitgestoken handen en begrip, dat ze hun verhaal kwijt kunnen, het een plekje kunnen geven en hier de rust kunnen vinden die ze in eigen land niet gegund is.

Effe googelen

Gisteren kwam via het journaal en vriendin Nadira het nieuws tot me dat Douwe Bob volgend jaar ons land zal vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Ik was blank, had geen idee wie het was, aan die naam te horen leek het me iets Fries, maar gelukkig kunnen we in deze tijd effe googelen.

Douwe Bob is dus alleen z'n voornaam, net zoals Cher of Madonna. Voluit heet hij Douwe Bob Posthuma, geboren in Amsterdam, dus helemaal geen Friesland. Zoon van Simon Posthuma die in de jaren 70 een duo vormde met Marijke Koger, en zij scoorden als Seemon & Marijke een nummer 2 hit met "I Saw You". Douwe Bob zelf heeft in 2012 meegedaan aan een TV-talentenjacht "De Beste Singer Songwriter Van Nederland", en die zelfs ook gewonnen. Dat is geheel aan me voorbij gegaan.

Douwe Bob schrijft zijn liedjes dus zelf en speelt piano en gitaar. Hij heeft twee albums gemaakt waarvan de laatste "Pass It On" op de eerste plaats van de Album Top 100 heeft gestaan. Qua singles doet ie het wat minder, z'n eerst single net na het winnen van het programma werd vanzelfsprekend een hit en een duet met Anouk was ook goed voor nummer 2 in de Single Top 100.

Het genre van zijn muziek is country en folk met wat invloeden uit de jaren 60 en 70, en dan komen we natuurlijk uit bij het Eurovisie Songfestival, want was het niet het countrydeuntje van de Common Linnets welke in 2014 een verrassende tweede plaats behaalde op het songfestival? Dat succes willen we natuurlijk nog wel eens meemaken na het debacle van dit jaar met de als Violet Beauregarde geklede Trijntje Oosterhuis. We wachten geduldig zijn zelf gecomponeerde liedje af.

Papa *22-09-1924 - †05-10-2005

"Papa ik lijk steeds meer op jou"

Stef Bos, 1991

Vandaag is het de geboortedag van mijn vader, en zoals uit de titel van dit blogje valt op te maken is het dit jaar 10 jaar geleden dat hij is overleden. Ik heb het liedje "Papa" van Stef Bos altijd een beetje zeikerig nummer gevonden, maar met terugwerkende kracht moet ik daarop terug komen, want net zoals in het nummer gesteld wordt snap ik mijn vader steeds beter, en ja, zie ik de gelijkenissen tussen hem en mij, niet alleen qua uiterlijk, maar ook hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk nu. 

Mijn vader was van het type als je iets beloofd of afspreekt, dan hou je je daaraan, en ik moet zeggen dat ik dat ook hoog in het vaandel heb staan, voor mezelf. Als anderen dat niet zo nauw nemen vind ik niet mijn probleem, dat is hun pakkie an. Maar toen een vriend in het verleden maar liefst negen keer zijn afspraak met mij niet nakwam, was het moment van loslaten wel aangebroken. Voorts was mijn vader een vrij nuchter persoon, en tot op zekere hoogte ben ik dat ook. Dingen zijn zoals ze zijn en ik hou er erg van om de realiteit onder ogen te zien en daar naar te handelen of al op te anticiperen. Mijn moeder daarentegen is een nogal paniekerig persoon, en ook dat zit in me maar uiteindelijk overwint de nuchtere, pragmatische kant. 

Naar harmonie strevend en conflict vermijdend was hij ook, en dat is tevens naadloos op mij van toepassing, maar ook dit tot op zekere hoogte. Van mijn moeder heb ik het 'tot hiertoe en niet verder', zij is sneller geneigd om eens even te zeggen wat ze ervan vindt, ik vind vaak niet zo heel veel, maar als ik al subtiel heb aangegeven dat ik iets niet wil, er niet mee eens ben of niet leuk vind en het wordt niet opgepikt dan zal ik op een gegeven moment wel duidelijk maken dat ik er ook nog ben, maar dan is men wel al heel ver gegaan en zijn de kleine aanwijzingen van mijn kant niet opgemerkt. 

Ik denk vaak aan mijn vader, ik denk zelfs iedere dag wel, niet heel dramatisch van het niet kunnen accepteren dat hij er niet meer is, maar met veel warmte en liefde voor alles wat ik van hem heb geleerd van hoe hij in het leven stond tot kleine dagelijkse dingetjes. En als ik wel eens over hem droom, dan word ik heel blij wakker, net alsof hij even op visite is geweest.

"De waarheid die je zocht

en die je nooit hebt gevonden.

Ik zoek haar ook

en tevergeefs

zolang ik leef.

Want papa, ik lijk steeds meer op jou.

En papa, ik hou steeds meer van jou." 

Mijn vader, uiterst rechts, in de zomer van 1949 een uitstapje met
vrienden. Een enorme parallel met mijn vele uitstapjes met vrienden nu.

Als jonge bruidegom.

18 Juni 1966

Vakantie 1969 samen met mijn moeder luieren
in de ligstoel.

Aan de kleding te zien eind jaren 60, even een
gek moment als hij danst met m'n moeder.
(ome Ton staat tussen hen in)

Mijn vader ten voeten uit met hoedje op vakantie in 1983.

Juni 1985, en weer werd er gedanst.

Juli 1987, mijn vader samen met tante Riet en ome Ton aan een
Irish Coffee.

Oktober 1987, Mijn ouders hadden op mijn huis gepast in de Dalfsenstraat
in Den Haag toen ik op vakantie naar Ibiza was, vandaar die hysterisch
bruine kleur.

In Memoriam: Jackie Collins

In 1968 publiceerde schrijfster Jackie Collins haar eerste boek, "The World Is Full Of Married Men". Er was meteen controverse want het boek mocht in Australië en Zuid Afrika niet worden uitgebracht. Jackie bleef gewoon doorschrijven in het genre van rijke mensen en hun seksuele escapades, en heeft in totaal 32 titels die in 40 talen zijn vertaald geschreven. Haar doelgroep waren de lezers die jaren later de veel explicietere "Vijftig Tinten Grijs"-reeks van E.L. James omarmden. Er kan gerust gesteld worden dat Jackie het pad hiernaartoe geplaveid heeft.

Het heeft haar geen windeieren gelegd, in totaal zijn er wereldwijd zo'n 500 miljoen exemplaren van haar boeken verkocht en was ze de op vijf na rijkste Britse auteur. Ook zijn er van verschillende van haar boeken films en TV-series gemaakt. Hoewel ze in 1960 tot Amerikaanse was genaturaliseerd en er ook woonde, bleef ze ook haar Britse nationaliteit houden. Jackie is twee keer gehuwd geweest en heeft drie kinderen en zes kleinkinderen.

19 September is ze overleden aan de gevolgen van borstkanker. De ziekte heeft ze zes jaar lang voor zichzelf en haar naaste familie gehouden. Negen dagen voor haar overlijden was ze van Los Angeles naar Londen gereisd om te verschijnen in een talkshow. Jackie is 77 jaar geworden.

In stijl

Een combinatiedagje had ik er gisteren van gemaakt. Samen met Rick en Christian was ik geïnviteerd bij vriend Harry in het veelgeplaagde Alphen aan den Rijn om daar in stijl te dineren. Harry's stijl welteverstaan en dat staat altijd garant voor heerlijk eten, oogstrelende opgemaakte tafel met bijzonder serviesgoed en verrassingen, daarnaast had ik op het wereld wijde web ontdekt dat in Boskoop een zaak was gevestigd waar onderdelen van het Petrus Regout pastel servies te koop waren.

De zaak heet In Stijl en op de website werd medegedeeld dat de winkel weliswaar op vrijdag- en zaterdagmiddag is geopend, maar dat het was aan te bevelen dat nog wel even bij de eigenaar te checken i.v.m. vakanties of veilingdagen. Ik nam dat ter harte en had van de week even gemaild waarop ik een heel vriendelijke en uitgebreide mail terug kreeg, de winkel was open, maar tevens werd er gewag gemaakt van het feit dat er juist die zaterdag in Boskoop een jaarmarkt aan de gang was en parkeren op een andere plek diende te gebeuren dan normaal gebruikelijk.

Heel blij-blij met de Tom Tom in dit soort gevallen want ik was nog nooit in Boskoop geweest, en nu pikte ik ook zomaar de jaarmarkt mee! Ik stelde me er iets heel pittoresks bij voor, oud-Hollandsche gebruycken, spelletjes uyt grootmoeders tied, scharensliepen en klompen maken of iets dergelijks, die gedachte bleek ver bezijden de waarheid. Maar eerst natuurlijk de winkel In Stijl, de reden van mijn tocht naar Boskoop. De voorraad en diversiteit van deze winkel zijn overweldigend, gelukkig heeft de vriendelijke eigenaar Arjo alles groepsgewijs gepresenteerd en kon ik zo het hoekje met pastelservies vinden. Daar was al een dame in aan het snuffelen die duidelijk al wat langer hiermee bezig is, ze wees me op bepaalde dingen en vooral dat er heel veel verschillende soorten zijn uitgebracht, met merkjes (California, Royco) of met een smalle gekleurde rand i.p.v brede. Ik vond er 4 diepe borden zoals ik ze wil zonder merkje en met brede rand. daar hoef ik nu alleen nog roze en lichtgeel van. Platte borden schijnen het moeilijkste te zijn, maar zo heeft een mens wel weer een doel in het leven.

Daarna mezelf even op de jaarmarkt begeven, maar daar was niets pittoresks aan. Vette bakluchten, kraampjes met rommel, ontzettend lawaaierige muziek door diverse hoempa-orkestjes. Ik zag wel verschillende leuke geveltjes maar die gingen nu schuil achter de kraampjes en vlaggetjes. Ook meende ik, toen ik de lokale bevolking zo eens aanzag, enige gelijkenis met Volendam te bespeuren vanwege het wat inteeltueuze voorkomen, maar dat kan geheel en al aan mijn perceptie liggen natuurlijk. Wel heb ik bij 'T Keldertje een heerlijke salade als lichte lunch gegeten en voor later bij de koffie bij een ambachtelijke bakker voor na het diner bij Harry vrolijk uitziende petit fours gekocht.

Van Boskoop naar Alphen aan den Rijn is maar een klein stukje, dus kwam ik op tijd bij Harry aan waar Rick en Chris al snel volgden. Het was weer erg leuk met elkaar en Harry had zich wederom overtroffen, en had zelfs gelamineerde menukaartjes gemaakt, met de afbeelding van zijn theezakjesafdruipbakje er op, de reden van dit bacchanaal. Wij hebben de gewoonte dat álles een reden is om een etentje te geven, dus een nieuw theezakjesafdruipbakje is een reden zo goed als elk andere. We hadden als amuse een koud soepje met brood en smeerseltjes, daarna venkelsalade met kaas, en als hoofdgerecht Mexicaanse ovenschotel met diverse bijgerechtjes. Voor het toetje kregen we een pakje uitgereikt waar we een spork (lepel/mes/vork in één), een kiwi mes/lepel en een aardbei ontkroner in vonden. Dit laatste naar aanleiding vanwege mijn lofzang over dit onmisbare keukengerei die bij velen onbekend is. Wij konden onze zojuist ontvangen geste direct gebruiken bij de keur aan fruit, ijs en slagroom die Harry op tafel had gezet, daarna nog koffie met de petit fours en een ieder zal begrijpen dat wij zeer voldaan waren. Het was in alle opzichten een stijlvolle dag.

In Stijl, de etalages geven al aan hoe ruim gesorteerd deze winkel is.

De nieuwste pastel-aanwinst: diepe borden in oker, groen, blauw en grijs.

Mooi pand in Boskoop.

De Gouwe.

Lokale kerk.

Jugendstil  pand.

Aan het diner met Chris, Rick en Harry.

Spork, kiwi mes/lepel, aarbei ontkroner
en de bijzondere menukaart.

Controle

Sinds de operatie aan haar benen heeft mijn moeder halfjaarlijkse controle, dan krijgt ze een vaatonderzoek om te zien of alles nog naar wens is. Mocht ze onverhoopt klachten krijgen dan mag ze te allen tijde eerder bellen voor een afspraak. Gisteren was het weer zover, normaal neemt mijn zus de honneurs waar, maar die was de dag ervoor voor zichzelf wezen ziekenhuizen, en ik was toch nog vrij, dus ben ik met mijn moeder mee gegaan.

Ik ken de rituelen nooit zo goed die met zo'n bezoekje gepaard gaan, maar mijn moeder weet precies de weg waarheen we moeten in dit gelukkig niet zo grote ziekenhuis in Capelle. Ooit zijn we wel eens hopeloos verdwaald in het Erasmus en kwamen op plekken waar patiënten helemaal niet horen te komen. Bij de balie moesten we vijf vragen beantwoorden w.o. of mijn moeder met varkens in aanraking was geweest, het had zomaar gekund. We hadden een afspraak om 1 uur, maar we waren vanzelfsprekend een kwartiertje eerder. Toen we om 13.40 uur, een Libelle en een Margriet verder, er nog steeds zaten ben ik even gaan vragen of alles nog wel goed ging.

Op vriendelijke toon natuurlijk, we kennen allemaal de verhalen van de agressie tegen medisch personeel van de verbaal minder onderlegde, licht ontvlambare sociaal zwakkeren, en daar schiet niemand iets mee op.
"Ja, u wacht toch op de dokter voor de uitslag van het vaatonderzoek?"
"Euhm, dat vaatonderzoek heeft nog niet plaatsgevonden.."
"Oh..."
Geritsel met papieren, computer werd er op nageslagen.
"Ik ga even bellen met de mensen van het vaatonderzoek, gaat u maar weer naar de wachtkamer."

Net toen ik mijn moeder uitlegde wat er was medegedeeld kwam er een verpleegster aangesneld die haar meenam voor het onderzoek. Blijkbaar was er een kleine communicatiestoornis geweest, dat kan, iedereen die werkt zal in zijn of haar branche dat soort miscommunicatietjes herkennen.

Na enige tijd kwam ze weer terug en konden we in een andere wachtkamer plaatsnemen voor de uitslag en een gesprekje met de dokter. Dat was binnen no time, we konden welhaast meteen de spreekkamer in. Daar kwam uit naar voren dat het onderzoek niet zo heel veel zin had gehad omdat mijn moeder haar benen niet goed stil kon houden, dat wilde ze wel maar uit zichzelf trilden ze een beetje. Maar omdat ze geen klachten had, is de volgende controle over een half jaar, waarbij ze een andere methode gaan gebruiken. Nog even een kopje koffie gedronken en toen zijn we weer op huis aangegaan.

Tegeltjeswijsheid 181

Een luikje werd geopend

"When a child throws down a toy,

spiteful girl, hateful boy"

Visage, 1981

Tijdens mijn bezoek aan de speelgoedwinkel dwaalde mijn gedachten al enigszins af naar het speelgoed uit mijn jeugd, maar het was vriendin Nadira die met haar bezoek aan het Museum van de 20e eeuw mij volledig terugwierp in de speelgoedtijd van mijn jeugd. Daar is namelijk een tentoonstelling van 40 jaar Playmobil te bezoeken. Het is dus ook 40 jaar geleden dat ik van mijn ouders het eerste Playmobil kreeg; Indianen. Ik weet dat moment nog precies, omdat het zomaar tussendoor was zonder dat er aanleiding voor was om iets cadeau te krijgen en dat was iets heel bijzonders. Het was op de toen nog zeer uitgebreide en goed gesorteerde speelgoedafdeling van Vroom en Dreesmann. 

Het was in het najaar van 1974 en het was iets heel nieuws, op de site van het museum kun je over de ontstaansgeschiedenis en de veranderingen van Playmobil in de loop der jaren lezen. Naast de Indianen kreeg ik ook ridders en een ziekenhuis. Zelf kocht ik van mijn zakgeld steeds poppetjes er bij en die kosten toen, dat weet ik nog, ƒ3,50. Eerst waren er ondanks dat het feminisme hoogtij vierde, alleen maar mannetjes, maar 2 jaar later kwamen er ook vrouwtjes. Later veranderde de poppetjes helemaal, maar ik heb alleen met de eerste versie van de figuurtjes gespeeld. 

Naast Playmobil kan ik me herinneren dat ik veel autootjes had, Dinky Toys (of wat er op leek), maar ook van die wat grotere van gekleurd vinyl (Tomte Laerdal), een garage, een elektrische trein, Lego, Electro, Ministeck, dieren van plastic. een Ken achtige pop en wat er zoal een rage was in die tijd: knikkers, een tol, springtouw, polsenbrekers. Ook kan ik me herinneren kleine figuurtjes te hebben gehad, kleiner dan Playmobil, met een kogeltje onderin zodat je ze kon rollen in een (dacht ik) boomhuis. Ik heb gegoogeld maar kan het niet vinden. Daarnaast natuurlijk een hele stapel met gezelschapsspelletjes zoals Memory, Stratego, Ganzenbord, Mens-erger-je-niet, Mastermind, Barricade en Pim Pam Pet. 

Verder was ik niet een jongetje-jongetje, dus geen technisch speelgoed als Meccano, die trein was ik ook snel op uitgekeken. Ik was ook geen buitenkind, speelde weleens buiten maar was liever binnen. Grappig is dat op een vrij organische wijze je plots de interesse in speelgoed verliest, ik kan me niet herinneren dat het een duidelijk moment was, maar het zal ergens tussen mijn 12e en 14e hebben plaatsgevonden. maar vanaf 1975 begon ik langzaam interesse in muziek te ontwikkelen en dat duurt tot de dag van vandaag nog voort. 

Het enige spel van vroeger wat ik op onverklaarbare wijze nog in mijn bezit heb.

De Stratego uit mijn jeugd.

De eerste Playmobil-figuurtjes.

De Pim-Pam-Pet die ik had.

Ik had het blauwe autootje.

Electro, dat was ons elektronisch speelgoed.

Toen en Nu: Joke Bruijs

Door haar veelzijdigheid is het niet iedereen bekend dat Joke Bruijs van oorsprong zangeres is. Al op de zeer jonge leeftijd van 15 jaar begon ze met optreden bij radio orkesten. In 1970 deed ze met het vrolijke "Okido" mee aan de nationale finale voor het Eurovisie Songfestival en eindigde als 4e. Verder kreeg ze grote bekendheid door haar medewerking aan de in de jaren 70 zeer bekende en gewaardeerde "Mountiesshows".

Ook heeft ze in vele theaterproducties gestaan, en nog steeds, samen met Gerard Cox staat ze vanaf februari weer op het toneel in het stuk "De Oase Bar". Joke en Gerard zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, ze zijn 14 jaar met elkaar getrouwd geweest en zijn na hun scheiding altijd samen blijven werken, zoals in "Vreemde Praktijken" en "Toen Was Geluk Heel Gewoon". Joke is nu 63 jaar en is zoals gezegd nog lang niet uitgewerkt, TV, theater (solo, toneel, musical, comedy), film en natuurlijk ook nog steeds als zangeres.

Speelgoed

Sinds gisteren weet ik dat er nóg een soort winkels is waarin ik me zeer ongemakkelijk voel. Van bouwmarkten weet ik dat, ik ben er altijd angstig, zie door de bomen het bos niet meer, er is té veel en vooral zaken waarvan ik überhaupt niet weet wat het is of waar het voor dient. Ik zie daar mensen trefzeker op hun doel aflopen terwijl ik als een kip zonder kop in de rondte loop, met altijd een voorbeeld van wat ik wil als een soort token vast omklemd tegen me aangedrukt om mijn aanwezigheid daar te rechtvaardigen.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik een enigszins gelijk gevoel heb in speelgoedzaken. Ik kom er nooit omdat ik zelf bewust kinderloos ben en weinig tot geen kinderen in mijn directe omgeving heb waar ik me aan zou moeten conformeren. Maar gisteren zette ik dan toch voet in een speelgoedzaak, het was een schok. In eerste instantie zag ik geen speelgoed maar allemaal elektronica, en dat bleek ook het voornaamste onderdeel van het assortiment te zijn. Ik moest meteen denken aan een door Simon Carmiggelt geschreven conference waarin het volgende voor komt:

 "Want die rotzooi die ze tegenwoordig in de speelgoedwinkels verkopen, daar ken ik geen chocola van maken. Vroeger gaf je een meid een pop en een jongen een timmerdoos. Maar tegenwoordig moet het allemaal elektriek wezen en herrie maken. Het gaat mij te hoog."

De winkelmedewerker zag mijn wat ontredderde blik en vroeg of ik het allemaal kon vinden. Ik stamelde iets van: "Jaja, ik kijk even rond". En in een klein achterafvakje zag ik iets wat leek op speelgoed zoals ik het kende, en waar ik ook naar zocht voor de jarige. Een stoere politieauto met aanhangwagentje en een waarschuwingsbordje erbij die je echt kan laten knipperen! Ik vond dat laatste een nouveauté, maar dat zegt waarschijnlijk meer over hoe ik ten opzichte van kinderspeelgoed in het leven sta dan dat het dat ook werkelijk is. Maar de kleine jarige was er heel blij mee en ik kreeg een welgemeende knuffel van hem als dank.

Een breed weekend.

Vrijdagavond kwamen vrienden André en Edo een weekendje logeren, altijd een feest! Zoveel zien we elkaar niet een een weekendje met elkaar voelt als een korte vakantie, een korte doe-vakantie wel te verstaan, want ik had wat uitjes gepland. Maar eerst vrijdagavond even lekker bijkletsen onder het genot van een wijntje en een snackje. Ik had een soort maritiem weekendje voorbereid. Ik heb nauwlettend de weerberichten in de gaten gehouden want ik had voor zaterdag een tochtje met de Ooievaart in gedachten, maar dan is het wel enigszins essentieel dat het droog is. Het leek heel goed uit te gaan pakken, dus woensdag had ik gereserveerd. Het weer was ons zeker gunstig gezind (beide dagen overigens), toen we om even voor 13.00 uur voet op de boot zetten.

Onze gids Kees sprak met veel enthousiasme over alles wat we onderweg tegen kwamen, en als geboren Hagenaar ben ik dan trots op mijn stad. André en Edo hadden, net als ik ooit, geen idee dat Den Haag zoveel grachten had dat je er anderhalf uur in kon rondvaren. Na deze tocht wilden we wel een hapje eten, toen er plots een hele colonne paarden aankwam. Het is morgen Prinsjesdag en er werd dus vast geoefend, een onverwachte verrassing. Na de lunch zijn we naar het Binnenhof gewandeld en daar wachtte ons een nieuwe surprise, het bleek open monumentendag in Den Haag en zo konden we de Ridderzaal bekijken, iets wat ik als kind wel eens gedaan heb, maar waar de beide heren nog nooit waren geweest, een cadeautje dus. Nog even heerlijk gewandeld door het oude Den Haag van Couperus, de Denneweg, Hotel Des Indes en de Mauritskade waar we ineens in een demonstratie verzeild raakten van Koerden. Wij hadden in ons gehele leven nog nooit een demonstratie van dichtbij gezien, dus ook dit was weer een onverwachte eerste keer voor ons drieën. Ik had gereserveerd in het kleine Italiaanse restaurantje Giuliano waar we ons vermoeid van het vele lopen en de indrukken heerlijk lieten verwennen. Nadat we weer thuis waren gekomen lekker gerelaxt met een nostalgisch jaren 80 DVDtje op.

Het tweede deel van het maritieme weekend bracht ons naar het SS Rotterdam waar we ons voor even in de jaren 50 en 60 waanden in de prachtige lounges van het schip. Ook het bezoek aan de immense machinekamers was mede door de enthousiaste en kundige uitleg van gids Karel een bijzondere ervaring. Edo heeft wel veel raakvlakken op dit gebied, maar André en ik niet, maar hij wist het zo boeiend te vertellen dat je aan z'n lippen hing, en in Edo vond hij een gelijkwaardige gesprekspartner die de juiste vragen stelde. Zo weet ik nu dat het schip dubbelhuids is. Ik was er vorig jaar ook geweest, maar ik heb toen, zo bleek nu, niet het hele schip gezien, zodat ook ik vele nieuwe dingen ontdekte. Ik wil ook even de tijd nemen om alle veelal wat oudere vrijwilligers te roemen om het geweldige enthousiasme waarmee ze de bezoekers zich welkom laten voelen op het schip, deze dames en heren vertellen graag en vol passie over alle ins en outs en wijzen je de weg. Velen hebben ook op het schip gewerkt, en ik kan een ieder aanraden om een bezoek te brengen aan de SS Rotterdam of er in één van de 256 (!) kamers te overnachten, het is namelijk ook een hotel.

Na ook dit bezoek vol indrukken zijn we over Katendrecht naar Hotel New York gelopen voor een drankje, waar er wederom een onvermoede verrassing voor ons was, er was namelijk een SS Rotterdam-achtig schip die aan Australië was verkocht en op het moment dat wij er waren net met zwaaiende passagiers op weg ging. Een unieke gebeurtenis die ons zomaar ten deel viel. Ook dit was naast een boeiende ook een vermoeiende dag en we besloten te gaan eten bij het Griekse restaurant Irodion bij mij in de buurt, waarna André en Edo weer op weg gingen naar Almere.
Het was een heerlijk, ontspannen, leerzaam, verrassend, vrolijk en gezellig weekend, en mede door de diverse onverwachte gebeurtenissen een breed weekend te noemen.