Respect

Afgelopen dinsdag was mijn vakantie dan toch echt over, om 13.00 uur werd ik weer verwacht, voor een half dagje, dit omdat op 1 oktober de uren voor dit jaar er opzitten en mijn chef het als een sport ziet om precies op 0 uit te komen. Normaal voelt het na een vakantie weer beginnen altijd wat onwennig, maar deze keer was ik gewoon heel zenuwachtig en had ik een knoop in m'n maag. Dit had natuurlijk alles te maken met de mededeling die 6 van mijn collega's ontvingen op 1 september, dat ze vanwege de reorganisatie zullen worden ontslagen. Ik ben extra vroeg gegaan zodat ik even kon acclimatiseren en een broodje eten, maar ik kreeg geen hap door mijn keel.

Ik zag de bedrijfsleider en vroeg of hij me even wilde bijpraten over de afgelopen 3 weken. Dat wilde hij en we hebben zo'n drie kwartier de situatie besproken, en hoewel het mij persoonlijk niet aangaat, ik blijf doen wat ik al deed onder dezelfde condities, raakte ik er toch weer emotioneel over, met de meeste van hen werk ik sinds 1996, en zoals ik al schreef in een eerder blogje zijn dit de mensen die meer dan 40 jaar bij het bedrijf werken en. zo beaamde onze bedrijfsleider ook, met elkaar het kloppend hart van ons filiaal vormen.

Ik vond het ook fijn om de dames te zien en te spreken, de één zit er wat moeilijker in dan de ander, maar ze hebben allemaal wel het gevoel van 'het is zoals het is'. En wij, de collega's die blijven, proberen hen zo goed mogelijk op te vangen en te steunen. Ons filiaal is van oudsher een filiaal waar de zogenaamde 'oudgedienden' op het werk hecht zijn met elkaar, en dat is nu onze kracht denk ik in deze vervelende situatie. Ook de 6 dames, waarvan er drie 43 jaar geleden op dezelfde dag zijn begonnen, bizar genoeg op 1 september..., helpen en steunen elkaar in de dingen die ze nu het hoofd moeten gaan bieden.

Gisteren was mijn eerste hele werkdag en, om even het spotlicht op mijn twee naaste collega's te richten, wat heb ik een enorm respect voor de manier waarop zij zich opstellen, aan niets is te merken dat 31 januari hun gedwongen laatste werkdag is, het is op dit moment druk en ze hebben op eigen initiatief een andere etage geholpen om de zaken daar voor elkaar te krijgen. Dit soort mensen zouden gekoesterd moeten worden, maar helaas...

Het is niet aan mij, maar toch kon ik niet nalaten de bedrijfsleider er opmerkzaam op te maken of hij zich goed besefte hoe bijzonder het is dat zij dit doen en dat dit, gezien de situatie, zeker niet iets vanzelfsprekends is. Hij was zich daar terdege van bewust, repliceerde hij. En ik weet al dat als de tijd van afscheid nemen gekomen is er vele traantjes zullen vloeien, maar nu kunnen we er met elkaar grapjes over maken, zoals toen we naar huis gingen en de dames bij het naar beneden gaan de roltrappen hadden uitgezet.

Bedrijfsleider: "O, doen jullie dat?"

Dames: "Ja, dat doen we altijd, dat zal je nog es gaan missen"

Ik: "Na 1 februari zul je zien dat dingen waarvan jij dacht dat ze

       vanzelf gingen plots niet meer gedaan worden"

Bedrijfsleider: "Dan maak ik jou daar vanaf die tijd verantwoordelijk voor"

Ik denk dat het goed is om met wat humor de angel uit de hele situatie te halen, dat maakt het, zonder de ernst uit het oog te verliezen, allemaal wat dragelijker. Als ik heel kleintjes iets voor mezelf mag zeggen, ben ik blij dat het nog even duurt voor ze echt klaar zijn, de aankomende maanden zal ik intens van hun aanwezigheid genieten, want nu al kan ik zeggen dat ik ze heel erg zal gaan missen.