Speelgoed

Sinds gisteren weet ik dat er nóg een soort winkels is waarin ik me zeer ongemakkelijk voel. Van bouwmarkten weet ik dat, ik ben er altijd angstig, zie door de bomen het bos niet meer, er is té veel en vooral zaken waarvan ik überhaupt niet weet wat het is of waar het voor dient. Ik zie daar mensen trefzeker op hun doel aflopen terwijl ik als een kip zonder kop in de rondte loop, met altijd een voorbeeld van wat ik wil als een soort token vast omklemd tegen me aangedrukt om mijn aanwezigheid daar te rechtvaardigen.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik een enigszins gelijk gevoel heb in speelgoedzaken. Ik kom er nooit omdat ik zelf bewust kinderloos ben en weinig tot geen kinderen in mijn directe omgeving heb waar ik me aan zou moeten conformeren. Maar gisteren zette ik dan toch voet in een speelgoedzaak, het was een schok. In eerste instantie zag ik geen speelgoed maar allemaal elektronica, en dat bleek ook het voornaamste onderdeel van het assortiment te zijn. Ik moest meteen denken aan een door Simon Carmiggelt geschreven conference waarin het volgende voor komt:

 "Want die rotzooi die ze tegenwoordig in de speelgoedwinkels verkopen, daar ken ik geen chocola van maken. Vroeger gaf je een meid een pop en een jongen een timmerdoos. Maar tegenwoordig moet het allemaal elektriek wezen en herrie maken. Het gaat mij te hoog."

De winkelmedewerker zag mijn wat ontredderde blik en vroeg of ik het allemaal kon vinden. Ik stamelde iets van: "Jaja, ik kijk even rond". En in een klein achterafvakje zag ik iets wat leek op speelgoed zoals ik het kende, en waar ik ook naar zocht voor de jarige. Een stoere politieauto met aanhangwagentje en een waarschuwingsbordje erbij die je echt kan laten knipperen! Ik vond dat laatste een nouveauté, maar dat zegt waarschijnlijk meer over hoe ik ten opzichte van kinderspeelgoed in het leven sta dan dat het dat ook werkelijk is. Maar de kleine jarige was er heel blij mee en ik kreeg een welgemeende knuffel van hem als dank.