Zelfbeeld

Hoe is het gesteld met uw zelfbeeld? Mijn zelfbeeld ligt in de lijn van 'dit is het en ik moet het ermee doen'. Binnen dat kader opereer ik licht autistisch omdat ik, voornamelijk voor mezelf, zaken onder controle wil houden. Perfectionisme? Zeker, ik sta het mezelf nauwelijks toe om te verzaken. Het is mijn manier om met hier en daar wat ironie en zelfspot door het leven te gaan. Ik voel me er senang bij, noem het een houvast, een kurk om op te drijven of een manier om onzekerheid de baas te kunnen.

Afgelopen week werd mijn zelfbeeld danig op de proef gesteld doordat ik een fout had gemaakt op mijn werk wat ik mezelf dan enorm aanreken. Hoe in de wereld is het mogelijk dat juist ík die tot in detail alles in de gaten heeft, althans dénkt alles in de gaten te hebben, een fout maak? Ik wist natuurlijk niet dat ik een fout had gemaakt, maar ik werd er, terecht, op aangesproken en mijn eerste Pavlovreactie is dan: 'Zie je wel ze hebben zich met mij wat in hun handen laten frommelen, en nu komt naar voren dat ik totaal niet geschikt ben. Ik zal op zoek moeten naar iets anders want dit is onvergeeflijk.' Als ik het zo opschrijf zie ik ook wel dat het een wat overdreven reactie is, maar zo rolt iemand wiens zelfbeeld valt of staat met hoe in zijn ogen hij wordt gezien door anderen: er mag niets fout gaan alles moet perfect, zoals ik al zei, mijn houvast en kurk. De teleurstelling in mezelf komt aan als een mokerslag.

En daar is dan meteen mijn valkuil en achilleshiel: voor anderen denken. Dat is nooit goed, voor jezelf denken is al een hele uitdaging, laat staan voor alle anderen, laten die lekker voor zichzelf denken. Maar mijn overtuiging dat ik heb gefaald is op dat moment te sterk. Later laat ik alles dan nog es bezinken en besef dat ik er juist prima op mijn plek ben, ik op mijn eigen kleine wijze best een gewaardeerd onderdeel ben van het geheel. Ik kan het met iedereen goed vinden, ga met plezier naar mijn werk toe, stel me, binnen het aanvaardbare, flexibel en meewerkend op, denk zo hier en daar ook mee met de gang van zaken, kortom ik moet mezelf niet meteen in het fatalisme werpen. Daar moet ik dan weer niet teveel op doorgaan anders kom ik in een soort neerwaartse spiraal terecht.

Ik heb onbewust een fout gemaakt, dat kost geld, maar in het grote geheel valt het ook wel weer mee. "Het is vervelend, maar ik eet er geen boterham minder om", zei m'n werkgever. Men heeft me ervan op de hoogte gebracht, zodat ik weet waar het fout is gegaan en ik daar beter op kan letten. En ja, ik weet wat u nu gaat zeggen, hetzelfde wat ik tegen anderen zou zeggen: "Je bent een mens, en dan kun je zo nu en dan es een fout maken, niemand is perfect". En u heeft gelijk, maar voor iemand die binnen zijn 'ik moet het ermee doen' kader alles onder controle wil houden is dat wel even een dingetje. 

U ziet in deze meteen de therapeutische waarde van het schrijven van blogjes. Als je iets opschrijft is het uit je systeem. Dank u wel voor de rol van lezende psycholoog, het wordt gewaardeerd.