Maurice White richtte in 1969 een band op die zou uitgroeien tot Earth, Wind & Fire, een band die, met een pauze tussen 1984 en 1987, nog steeds bestaat en niet minder dan 47 verschillende bandleden heeft gekend. Hun populariteit was het grootst in de jaren zeventig.
Je mocht Earth, Wind & Fire ook goed vinden, dat werd maatschappelijk geaccepteerd. Ik bedoel ermee dat als je in die tijd ABBA, Boney M., Baccara of Brotherhood Of Man leuk vond daar smalend over werd gedaan, maar de muziek van Earth, Wind & Fire werd algemeen oké bevonden zonder dat daar wenkbrauwen over werden opgetrokken. U weet inmiddels dat ik juist graag van de gebaande paden afwijk, ook wat muziek betreft, dus waar iedereen als lemmingen dezelfde muziek/artiesten achterna loopt, ga ik vaak de andere kant uit.
Maar wat Earth, Wind & Fire betreft ga ik er, voor wat de jaren zeventig betreft, in mee. Hun muziek is niet onder één noemer te vangen. Het is een mix van soul, disco, funk, pop en jazz. Ook hun image van platenhoezen met Egyptische symbolen en de daarbij passende kleding en podiumpresentatie was, voor die tijd, opzienbarend. 'Fantasy' vind ik hun allerbeste. De opzwepende muziek van broers Maurice en Verdine White, de sound en de falsetto stem van Philip Bailey zijn een gouden combinatie. Maurice kreeg inspiratie voor het nummer na het zien van de film 'Close Encounters Of The Third Kind'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten