Herinnert U zich deze nog? #21

VERONICA UNLIMITED
               "WHAT KIND OF DANCE IS THIS"               
1977

    Aantal weken: 8

     Hoogste positie: 2

Ter gelegenheid van het 12½ jarig bestaan van de Veronica Top 40 in juni 1977, maakte producer Hans van Hemert deze single met een medley van jaren 60 hits met daar doorheen verschillende Veronica jingles, dit was 4 jaar voordat de wereldwijde Stars on 45 rage zou losbarsten.

Op de single zijn o.a. Margriet Eshuijs en Sandra Reemer te horen, de dames en heer op het hoesje waren Duitse fotomodellen die het nummer op TV playbackten, ook op de tweede single van Veronica Unlimited "Right On", was niemand van dit vijftal te horen, dat nummer is ingezongen door de dames van Luv' die ook door Hans werden geproduceerd.

Of de visuele groep daarna wel zelf zijn gaan zingen weet ik niet, ze hebben met één dame minder tot begin jaren 80 singles uitgebracht die geen potten meer zouden breken.

D'accord

Voor het eerst sinds 1967 is er op relatief snelle wijze een regeerakkoord bereikt, Mark Rutte en Diederik Samsom hebben dat voor elkaar gekregen door, zoals dat in een goede democratie hoort, compromissen te sluiten. Ik had ook verwacht dat het niet heel lang zou gaan duren ondanks dat beide partijen veel van elkaar verschillen, maar met twee compromissen sluiten gaat nu eenmaal sneller dan met drie of, godbetert, met vier of meer partijen.

Er moet flink bezuinigd worden daar is iedereen het wel over eens, en er wórdt met dit akkoord ook flink bezuinigd, beide partijen hebben wat moeten inleveren en hebben wat gewonnen, en ondanks dat er voor mij persoonlijk ook betere en mindere kanten aan dit akkoord zitten ben ik over het algemeen tevreden met wat ik voorbij heb zien komen. Ultra rechtse en ultra linkse kiezers zullen waarschijnlijk weer moord en brand schreeuwen dat ze hun vertrouwen beschaamd zien of iets dergelijks, maar niemand krijgt voor 100% zijn zin, deal daar mee.

Hilarisch vind ik wel dat de zure wijven die steevast roepen dat er te weinig vrouwen als minister worden aangesteld in het bijzonder en dat er te weinig vrouwen op een toppositie zitten in het algemeen de mond worden gesnoerd door de keuze van Jeanine Hennis-Plasschaert als minister van defensie. Zij wordt de baas van al die alphamannetjes in de krijgsmacht.
Die dames, herkenbaar aan de hangende mondhoeken, hebben het nooit over het eigen gebrek aan kwaliteit of ambitie, maar altijd over het 'glazen plafond' of  'old boys network', ze kunnen nu gerust zijn, hun strijd zit er op, Jeanine is degene die met een gemanicuurde vinger met rood gelakte nagel toegang heeft tot de, eveneens, 'rode knop'. Een mooi resultaat van 40 jaar "Wij vrouwen eisen".

Het nummertjesapparaat is al in gereedheid gebracht in de Tweede Kamer voor de oppositie, die al in de rij staan om dit regeerakkoord met alles wat in hun vermogen ligt met de grond gelijk te maken, alsof ze het zelf beter zouden doen. Ik zou het heel stoer vinden als iemand van de oppositie zou zeggen: "Wat fijn dat jullie er zo snel zijn uitgekomen, en wat goed dat jullie nader tot elkaar zijn gekomen, in plaats van de boel te vertragen met ellenlange debatten zal ik dit beleid steunen en hopen dat we hierdoor sterker uit de crisis komen"
Maar zo is het spel niet, zo wordt het niet gespeeld.

Toen en Nu: Annie Schilder

Iedereen uit Volendam die twee keer een zucht slaakt wordt bekend en krijgt bij de TROS direct een programma aangeboden, ooit waren er maar twee succesvolle groepen uit Volendam: The Cats en B.Z.N.. Die laatste timmerde al wat jaren aan de weg als hardrockgroep maar pas toen ze in 1976 het roer finaal omgooiden met hele andere muziek en het binnenhalen van de toen 17 jarige visverkoopster Annie Schilder werd hun populariteit ongekend.

Van 1976 tot 1984 was Annie samen met zanger Jan Keizer het gezicht van de groep, na haar vertrek om gezondheidsredenen werd haar plaats ingenomen door Carola Smit, en hoewel Carola langer bij de band heeft gezongen dan Annie, is Annie voor mij dé zangeres van B.Z.N.

Ik vond het dan ook geweldig dat in het programma ter gelegenheid van de 80e verjaardag van Mies Bouwman in 2009 Jan en Annie na 25 jaar weer voor het eerst samen hun eerste hit ten gehore brachten.
Dat bleken meer mensen te vinden en een "nieuw" duo was geboren.









Het is weer voorbij die mooie zomer

Nou herfst het al ruim een maand, dus de zomer wás al voorbij, maar het zomerde best nog wel lekker na en gisterochtend vond ik het pas voor het eerst écht koud. De zomer kwam wat laat op gang, maar tijdens mijn vakantie in augustus heb ik werkelijk prachtig weer gehad.

Nu de klok weer naar de wintertijd is gegaan (weet je het nog: in het NAjaar gaat de klok ACHTERuit) is de zomer voor mij defintief voorbij.
Ik hoop op een winter zonder sneeuw en ijzel, ik heb daar niks mee.

Tegeltjeswijsheid 53

Social media-junks

Verslavingsdeskundigen menen dat er binnen afzienbare tijd een nieuwe groep verslaafden zal zijn, de social media-junks. Internetters die problemen hebben met het dwangmatig gebruik van social media als Facebook en Twitter maar ook gamen. Zoals bij alle verslavingen zullen ze in eerste instantie niet beseffen dat ze een probleem hebben.

Ik ken mensen die uit zelfbescherming het spelletje Wordfeud van hun telefoon hebben gehaald, omdat ze zelfs 's-nachts als er een signaal te horen was als teken dat iemand een woord had gelegd, direct een woord terug 'moesten' spelen. Om mij heen hoor ik steeds meer mensen die álles met hun telefoon doen, hun hele leven staat er in, agenda, adressen, veel belangrijke zaken, dus zeggen ze uit de grond van hun hart dat het allerergste wat ze zou kunnen overkomen het kwijtraken van hun telefoon is.

Mijn eigen social media gedrag eens onder de loep genomen: Ik vind Facebook leuk om op die manier met een select aantal bekenden (wie zijn toch die mensen met 432 vrienden?) het één en ander te delen, twitteren doe ik niet, bellen nooit, alleen als het écht niet anders kan, smssen hetzelfde, ik gebruik de What's App-variant, heel makkelijk, ook voor een groepje om iets af te spreken. Ik wordfeud, maar hoor ik een piepje hoef ik niet meteen te reageren, zeker niet 's nachts. Gamen doe ik al helemaal niet aan. Mijn computer staat regelmatig op zwart, mijn telefoon is overdag op mijn werk uit en ligt in m'n locker. Het valt dus wel mee, ben sowieso niet zo verslavingsgevoelig en bovendien vind ik niet dat ik voor iedereen de hele dag bereikbaar hoef te zijn.

Buiten dat heb ik gewoon nog een old skool agenda, staan adressen en telefoonnummers ook nog ergens in een adressenbakje, ben ik over het algemeen heel erg van het papier en de pen. Noem me ouderwetsch, maar als mijn telefoon zoek zou raken zou ik dat natuurlijk net als iedereen erg vinden, maar ben ik alleen de telefoon zelf kwijt en niet de informatie.

Jan en Joop

Van de week vroeg een vrouw of ik de biografie over Jan Smit verkocht. Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had en vroeg om te controleren met een stem en blik vol ongeloof: "Een biografie van Jan Smit?" Ik bleek het goed te hebben gehoord, maar ik had het niet en ik kon me ook niet voorstellen dat er zoiets bestond, ik bedoel, een biografie wordt pas geschreven over of door een persoon als die in zijn werkzame leven iets heeft gepresteerd wat noemenswaardig is en bij voorkeur aan het eind van diens loopbaan.

Vandaag kwam ik er door een artikel in de krant achter dat zo'n boek wel degelijk bestaat, buiten het feit dat het kind nog maar 26 jaar is, wat naar mijn bescheiden mening een erg jonge leeftijd is voor een biografie ken ik Jan alleen van de hemeltergende liedjes die hij zelf schijnt te schrijven en dat hij een tijdelijk stapje was op de ladder voor de zich omhoogneukende Yolanthe Smit Sneijder Cabau van Kasbergen, voornamelijk omdat dat destijds door je strot werd geduwd. Verder heb ik hem nooit kunnen betrappen op iets van enig belang voor de samenleving, laat staan voor het nageslacht wat gevangen zou moeten worden in een boek.

Waarschijnlijk komt dit boek binnenkort in de winkel en zal dat naast de 50 Tinten klanten weer een geheel nieuw publiek naar de boekhandel brengen: het publiek wat nooit een boek leest.

Een andere biografie die sinds dinsdag in de winkel ligt is die over Joop van den Ende, wat je ook van de man en zijn producties vindt, hij is een zeer bevlogen man en iemand die iets heeft gepresteerd en nog steeds bezig is in, nu, met name het theatervak. Iemand met een carrière van meer dan 50 jaar, daar kun je een biografie over schrijven die heeft iets te vertellen. Maar Jan Smit....die zien we snel terug in de ramsj.


17 keer is scheepsrecht

Laat ik voorop stellen dat ik een boontje heb voor Tatjana Simić, ik denk dat het een heel leuk mens is en ik vind haar mooi. Het feit dat ze met haar 1 meter 56 een carrière als fotomodel heeft geeft wel aan dat ze heel duidelijk, om maar eens een populaire uitdrukking te gebruiken, de x-factor heeft.

Daarnaast heeft ze natuurlijk ook nog de op haar lijf geschreven  rol van Kees Flodder gespeeld in de films en tv-serie over de familie Flodder, en heeft ze ondanks een bescheiden zangtalent enige Europese hits gescoord.

Ik moest even gniffelen toen ik vernam dat Tatjana in het kerstnummer van Playboy zal verschijnen, voor de 17e (!) keer, tel daar haar eigen kalenders waar ze vanaf 1994 t/m 2003 voor poseerde bij op en ik vraag me af wie er nu nog nieuwsgierig is naar een blote Tatjana, los van het feit dat ze nog steeds een mooie vrouw is hebben alle geïnteresseerden haar door de jaren heen uitgebreid en van alle kanten kunnen bewonderen.

Maar leuker nog is dat men Tatjana zelf regelmatig heeft horen verkondigen dat ze niet meer naakt gaat poseren omdat het wel genoeg geweest is, en dat ze op haar leeftijd daar geen behoefte meer aan heeft. Aan de andere kant is een ieder vrij om terug te komen op eerdere beslissingen, en voor een groot bedrag zou ook ik eens lekker naast m'n principes gaan staan. Ik wens haar veel plezier bij het maken van de fotoshoot.

G*E*K*A*F*T II

Vandaag mail ontvangen vanuit het hoofdkantoor van Sint Nicolaas om net als vorig jaar mee te doen aan het lootjes trekken om vervolgens voor een uitverkorene een surprise en gedicht te maken.
De naam G*E*K*A*F*T staat voor de begin letters van onze namen.

Vorig jaar viel de G (Gaby) in mijn schoot en wie het dit jaar is, is nog niet bekend, maar dat zal ik natuurlijk geheim houden tot het moment supreme. Vorig jaar had ik in twee verschillende blogjes een cryptische verwijzing verstopt naar mijn onderwerp van gedicht en surprise, en de tweede aanwijzing werd door een aantal mensen opgepikt, dat gaat dit jaar niet gebeuren. Mijn lippen en toetsenbord zijn verzegeld.

Wel heb ik voor alle vijf al een opzetje voor een gedicht in mijn hoofd, dus als het lot heeft beslist wie het uiteindelijk is geworden kan ik daar verder op voort borduren.

"Sint-hint-vind-kind-mint-verslind-grint-bemind-getint...."

Hulde aan het bruidspaar

Oude foto's blijven een bron van vermaeck. Ook deze foto uit de fotodoos vind ik een geweldige, het geeft heel duidelijk een tijdsbeeld weer, hoewel ik niet precies weet wanneer ie gemaakt is, maar ik vermoed dat het 1962 moet zijn. Het bruidspaar aan wie hulde werd gebracht zijn namelijk mijn opa en oma en die waren in dat jaar 40 jaar getrouwd.

Van links naar rechts zijn te zien: mijn vader, oma, opa, tante Ria (de vrouw van ome Kees)
op de voorgrond: Ome Kees (de broer van mijn vader) en mijn moeder.
Let vooral ook op de vrolijke feesthoedjes!

Een ander ontroerend feit aan oude foto's vind ik dat je mensen ziet, vaak op leuke, blije of feestelijke momenten die niet meer onder ons zijn. Van deze foto is alleen mijn moeder er nog.

Toen en Nu: Lys Assia

De Zwitserse Lys Assia is winnares van het allereerste songfestival in 1956, omdat er toen maar zeven landen meededen mocht ieder land 2 liedjes insturen, Lys zong voor Zwitserland "Das Alte Karussell" en "Refrain". Het laatste nummer werd gekozen als het winnende lied van dat jaar.
De twee jaren daarna vaardige Zwitserland haar opnieuw af in 1957 met "L'enfant Que J'étais" (8e plaats) en in 1958 met "Giorgio" (2e plaats)

Voor het festival van dit jaar deed Lys mee aan de voorronde in Zwitserland met "C'était Ma Vie", maar werd niet uitgekozen, ze geeft niet op, ook voor 2013 doet Lys mee aan de voorronde in Zwitserland samen met de rapgroep New Jack met het Engelstalige lied "All In Your Head", mochten Lys en New Jack worden uitgekozen om Zwitserland te vertegenwoordigen in Malmö is de zangeres inmiddels 89 jaar.

 



Tegeltjeswijsheid 52

In Memoriam: Sylvia Kristel

Op de veel te jonge leeftijd van 60 jaar is de Nederlandse internationaal bekende actrice Sylvia Kristel overleden aan de gevolgen van slokdarmkanker welke begin dit jaar bij haar was geconstateerd.

In 1974 beleefde ze haar internationale doorbraak met de hoofdrol in de soft erotische Franse speelfilm "Emmanuelle" waar ze verschillende vervolgen op maakte. Tegen wil en dank kwam ze niet meer van het stempel af wat die film op haar drukte. Naast "Emmanuelle" maakte ze nog vele andere internationale films.

In haar privéleven ging het niet altijd makkelijk, drugs en drank verslaving, financiële problemen maar ze is er uiteindelijk bovenop gekomen. Vanaf de jaren 90 was ze ook succesvol als schilderes.
In 2006 verscheen in Frankrijk haar autobiografie "Nue" die een jaar later in het Nederlands verscheen als "Naakt".

BZV versus DWDD

Las gisteren een krantenberichtje dat er enige commotie is ontstaan tussen de VARA en de KRO. Het succesvolle KRO programma "Boer Zoekt Vrouw" schijnt in het eveneens succesvolle VARA programma "De Wereld Draait Door" op ironische wijze te worden besproken waarbij beelden van het KRO programma worden gebruikt.

De KRO is hier zo boos over dat de presentatrice van BZV, Yvon Jaspers, niet meer in DWDD mag verschijnen als tafeldame en om te laten weten dat het ze menens is mag KRO coryfee Arie Boomsma ook niet meer in dat programma komen.

Ik kijk om verschillende redenen beide programma's niet, maar ken wel het format van alle twee, ik had dan ook enorme pret om de reden die de KRO gaf: "Wij moeten onze boeren beschermen”.

Ik weet niet waar te beginnen om te zeggen wat er mis is met die vijf woorden, komend van de omroep die zelf garen spint bij het laten zien van de wereldvreemde sociaal minder vaardige boeren en hun wanhopige vrouwen/mannen, waar een groot gedeelte van Nederland met plaatsvervangende schaamte en enig leedvermaak naar kijkt. Arme Yvon, al gesjeesd als cabaretière, kon naast de contactarme boeren alleen nog enig intelligente conversatie voeren met de gasten in DWDD.
Daar heeft de KRO nu een streep door gezet. Maar misschien wint ze vrijdag wel de Gouden Televizierring. Het is de arme schat gegund.

Natúúúúrlijk!

Nu de Vijftig tinten trilogie zo'n ongekend succes is, zijn er plots nog meer boeken in dit genre verkrijgbaar waar middels een stickertje of zelfs op de flaptekst wordt vermeld dat het betreffende boek 'ondeugender is dan 50 Tinten Grijs'. Maar vandaag kreeg ik een aankondiging binnen van het  binnenkort te verschijnen boek wat, als je er goed over nadenkt, natúúúúúrlijk niet kon uitblijven:

"Vijftig Tinten Thuis" met als ondertitel 'Beleef de passie van Christian en Anastasia nu zelf'

.....want als de term 'bdsm' voor jou niet meer is dan een samenraapsel van willekeurige letters, moet je dit boek zeker lezen. Als je wel weet waar die vier letters voor staan, is dit de ideale handleiding om thuis aan de slag te gaan met tips voor jou, maar ook voor hem....





Daar is natuurlijk met smart op gewacht, het ideale cadeautje voor in de surprise of onder de boom.
Hele Vinexwijken gaan aan het vijftigtinten, als moeder-de-vrouw op haar lip bijt weet vader-de-man hoe laat het is, zij zal haar moeilijke voeten en de gespataderde benen in dijhoge laklaarsen steken, zich in de net iets te krappe lederen bustier met siernieten en vetersluiting persen zodat aan de bovenkant de normaliter wat hangende borsten pront geaccentueerd worden maar onder de bustier de kwabben en vetrollen vrij spel hebben en om het af te maken een lederen string met 'open heuvel'.

Ik kan me zo voorstellen dat dit sensuele beeld vader-de-man niet onberoerd, laat die heeft zich eveneend gehuld in een lederen string waarin 'erotische prikkers' zijn bevestigd, daar overheen een Romeinse rok met aan beide zijden een spannende open strook, zodat de witte, magere benen goed te zien zijn, en als top een harnas met RVS driehoekjes, om het geheel af te maken en het net dat beetje meer spanning te geven: armkappen met grote metalen vierkanten.

Bondagetouw, slaven riemen, pin wheels en zwepen in diverse soorten en maten maken de hele operette compleet. Ik denk dat wij in de winkel een grote omzet missen als we al deze artikelen niet in onze collectie opnemen, juist nu met de feestmaand in aantocht.

Het wordt een onrustige winter.

Kijken naar het vogeltje

Deze foto is gemaakt in de Raamstraat in Delft in het begin van de jaren 30, deze afbeelding is dus echt oud in sepia-achtige kleur zónder Instagram.

Het is een 'straatfoto', ik heb dat gegoogeld, in de hoop iets te vinden dat zulks een in die jaren veel voorkomend fenomeen was, maar kon er zo snel niets van vinden. Ik weet dat het zo is omdat mijn moeder, haar zus Jopie en hun broer Jan samen met de andere kinderen uit de straat op deze foto staan.

Mijn moeder is het meisje op de voorste rij wat zo naar voren leunt (8e van links),"Met al die kinderen was ik bang dat ik er niet op zou komen" weet ze zich nog te herinneren.
Haar zus Jopie zit ook op de eerste rij, 5e van links, broer Jan ten slotte staat op de rij achter hen, 3e van rechts.

Als deze kinderen nu nog leven zijn ze allemaal net als mijn moeder en tante Jopie ver in de tachtig.

Herinnert U zich deze nog? #20

CARLOS

"BIG BISOU"

1977

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 9

Carlos was het pseudoniem van Yvan-Chrysostome Dolto, een kind van Frans-Russische ouders geboren in Parijs. Eind jaren 60 werkte hij als assistent van de zangeres Sylvie Vartan toen ze hem vroeg om duetten met haar op te nemen.

Vanaf 1970 nam hij zelf platen op, veelal humoristische liedjes waarvan dit "Big Bisou" er één van is, het werd zelfs hier in Nederland een hit.

In Frankrijk bleef hij een graag geziene artiest, die naast zingen ook in de jaren 90 ging acteren en vanaf 2000 presenteerde Carlos een reisprogramma Op 17 januari 2008 overleed hij op 64 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.

Tegeltjeswijsheid 51

Het loont

In mijn programmagids stond dat er gisterenavond een uitzending zou zijn van "College Tour" met als gast Sonja Barend, en natuurlijk wist ik ook wel dat Willem Holleeder in dit programma zou zitten, zelfs een TV-leek als ik kon daar de afgelopen tijd niet om heen, maar ik vond het een interessant gegeven.

De bedoeling van dit interviewprogramma is dat studenten vragen kunnen stellen aan een inspirerend persoon die iets heeft bereikt in zijn/haar leven met als doel dat de studenten op hun beurt worden geprikkeld boeiende vragen te stellen ten einde de weg die deze in het leven geslaagde persoon heeft afgelegd op hun vizier te krijgen en welke keuzes en stappen zijn genomen om op deze bijzondere positie te komen, om vervolgens als een eventueel lichtend voorbeeld voor de studenten te kunnen fungeren.

Talkshowkoningin Sonja Barend, met een succesvolle carrière van 45 jaar, werd opzij gezet voor crimineel Willem Holleeder.

Bij deze mededeling wil ik het laten, omdat die ene zin, met de wetenschap welk doel dit programma nastreeft meer zegt dan 10 blogjes bij elkaar.

Waar ik dan wel lol om heb is dat naadloos na dit programma een documentaire was geprogrammeerd over de Miami County Jail, de beruchte geweldadige gevangenis met 6000 gevangenen die met gemiddeld 25 in een kooi (ja, een kooi) zitten en waar geweld schering en inslag is. Het contrast kon niet groter zijn, de op een voetstuk geplaatste crimineel in Nederland die een eigen column heeft in een weekblad en op TV studenten moet inspireren versus criminelen in Amerika die in het schemergebied tussen rechtbank en gevangenis zitten in de Miami County Jail waar een doorstroom is van 100.000 mensen per jaar.

Ik weet bijna zeker dat Joop van den Ende al aan het brainstormen is over Willem H.- De Muscial.


Sonja Barend

Willem Holleeder



Vreemd seizoen

Vorig jaar waren de voorstellingen die theatervriend Harry en ik wilden bezoeken keurig netjes over het gehele theaterseizoen verdeeld, iedere maand hadden we wel een voorstelling. Dit jaar was het anders, de uitgekozen producties concentreerden zich vooral in de maanden maart en april.

In december zouden we onze eerste gang naar het theater maken voor de show van Ruth Jacott, maar zoals ik een aantal blogjes terug al schreef was rampspoed haar deel, en is ze na een val voorlopig even uitgeschakeld.

Van de week kreeg ik een mail van het theater met de mededeling dat Karin Bloemen geen kans heeft gezien haar aangekondigde show "Witte Nar" op tijd af te krijgen en ze deze voorstelling doorschuift naar het volgend seizoen, ze komt wel, samen met pianist Cor Bakker, en zal nummers gaan vertolken van verschillende diva's door de jaren heen. Ik vind het dapper en eerlijk van Karin dat ze deze beslissing neemt, creativiteit laat zich niet dwingen en ze neemt haar publiek en zichzelf serieus door niet dan maar een ten dele gelukte show op het toneel te brengen, maar te gaan voor kwaliteit. Ik wil er volgend jaar zeker bij zijn en zal dit seizoen gaan genieten van haar vertolkingen van verschillende beroemde songs

  Karin over haar besluit:
“Het afgelopen theaterseizoen is ontzettend druk geweest. Een jaar dat veel meer tijd en energie heeft gevergd dan gedacht, waardoor ik die tijd en energie niet in het maken van Witte Nar heb kunnen steken. Ik ben dan ook nog lang niet zo ver met de ontwikkeling van de voorstelling als dat ik zou willen en moeten zijn. De voorstelling gaat er komen, maar met een jaar uitstel.
Om het publiek, dat voor een groot deel al kaartjes gekocht heeft, niet teleur te stellen, kom ik graag samen met Cor Bakker toch naar de theaters. Met een voorstelling die gebaseerd is op de speciale avonden in Carré, waarin ik een ode zal brengen aan een hele reeks grote artiesten. Ondanks de teleurstelling van het moeten uitstellen van Witte Nar, verheug ik me toch op het spelen van Diva(‘s), omdat het in de huid kruipen van inspirerende grootheden uit het verleden altijd erg leuk is om te doen...”

 
Vandaag kreeg ik post over de voorstelling van Ruth die is nu gepland op 7 maart, zodat we in maart in 10 dagen tijd naar 4 voorstellingen gaan. Ik hoop voor ons en natuurlijk voor de optredende artiesten dat er verder geen veranderingen meer plaats zullen vinden.

Malala Yousafzai

De Pakistaanse Taliban heeft de verantwoordelijkheid opgeëist voor het neerschieten van het 14 jarige schoolmeisje Malala Yousafzai.

Malala voerde campagne voor de rechten op onderwijs voor meisjes.
Een woordvoerder van de groepering vertelde dat Malala een westers georiënteerd meisje is en hun steeds bekritiseert:  "We hebben haar herhaaldelijk gewaarschuwd, we richten ons tegen een ieder die zich tegen de Taliban keert"

De "stoere" Talibanstrijders hebben de schoolbus waarin Malala zat gestopt, zijn ingestapt en vroegen wie Malala was, daarna schoten de "helden" het kind door haar hoofd. Dit louter en alleen omdat ze zich beroept op de rechten van meisjes om zich te willen ontwikkelen.

Ze is zwaar gewond, maar volgens de artsen buiten levensgevaar.
De Taliban heeft al gezegd dat ze haar hoe dan ook zulllen vermoorden, een kind van 14.
Een organistatie die zichzelf zo serieus neemt als de Taliban zien in een 14 jarig meisje dus een bedreiging, dat zegt het eigenlijk wel.

Laten we allemaal even een moment aan dit dappere meisje Malala denken en haar kracht zenden.

Vijftig tinten onduidelijkheid

De boeken van de "Vijftig Tinten"-trilogie komen met dozen tegelijk de winkel binnen, deze boeken met als onderwerp de sadomasochistische relatie tussen de naïeve Ana en de rijke Christian zijn niet aan te slepen, na het ongekende succes in Amerika houden de drie boeken al geruime tijd de plaatsen één twee en drie in de boeken top 10 bezet.
Niet dat schrijfster E.L. James (pseudoniem voor Erika Leonard) nou zo'n literair meesterwerk heeft afgeleverd, het komt het dichtst in de buurt van een extra dikke met sadosex doorspekt bouquetreeksromannetje.

De dames die ik voor mijn toonbank krijg met deze boeken staan heel ver van de naïeve hoofdpersoon af, ze zijn meer van het kaliber 'je-bent-met-me-getrouwd-en-dat-zal-je-weten-ook', ze hebben hun mannen in de loop der jaren helemaal afgericht: zittend plassen, lichaamsbeharing trimmen, meehelpen in de huishouding en als beloning mag hij er dan een keertje extra overheen. Vervolgens klagen ze tegen vriendinnen dat hij niet meer de man is zoals ze hem hebben leren kennen.

Maar nu met deze boeken hebben de vrouwen onderling weer gespreksstof te over, zó moet een man zijn, híj zal je eens leren wie de baas is. Met rode blosjes van opwinding fantaseren ze over de acteur die de rol van Christian zal gaan spelen in de verfilming van de boeken, want ja, de boeken worden verfilmd. Mannen weten van niets, die hebben hun rol van getrimde, meevoelende metroman met hippe kleding nog maar net onder de knie of hun vrouwen willen weer aan hun haar naar de grot gesleept worden.

Zoveel onduidelijkheid tussen man en vrouw, ergens is het helemaal misgegaan, is de emancipatie te ver doorgeschoten. Vrouwen en mannen zijn gelijk, vond Cisca Dresselhuys (de vrouw met het gelaat van een Picasso) ergens in de jaren 70. Vrouwen moesten toegang krijgen tot alles wat tot dan toe door mannen werd bestiert, met dien verstande dat het voor de vrouwen wel vrijblijvend moest blijven, daar waar de mannen een plicht hadden, hadden de vrouwen een keuze. Al naar gelieve moesten ze gewoon weer in de rol van kirrend kindvrouwtje kunnen vervallen als hun dat beter uitkwam.

Het succes van deze boeken geeft aan dat de vrouwen lichte opwinding ervaren door te lezen over de dwingende meester Christian en wat hij allemaal met hen, pardon, met Ana doet. Daar zijn hun mannen nu te gedomesticeerd voor. Ach, misschien is het een trend en waait het weer over, hoewel, er is weer een heel nieuw lezerspubliek die de boeken heeft ontdekt. Ik denk dat we nog lang niet van de rage af zijn, van de week verkocht ik de boeken aan twee gayseksuele mannen. Et tu Brute?

Tegeltjeswijsheid 50

Dubbel op

Het was me al eerder opgevallen en ik dacht in eerste instantie dat het iets incidenteels was, de serie liep op z'n eind en de omroep wilde het wat versnellen en zond daarom dubbele afleveringen uit, zo dacht ik.
Ik kijk niet veel series, maar sommige sit-coms vind ik erg leuk, zoals "Cougar Town" en ook die serie werd 'versneld' er doorheen gejast met dubbele afleveringen, en dat was het nieuwe seizoen.

Ik ben er op gaan letten, het zijn de commerciële zenders en vooral Net 5 die er een gewoonte van hebben gemaakt om series in dubbele hoeveelheid over ons uit te storten, ook, of misschien wel juist, nieuwe series. De hernieuwde afleveringen van "Dallas" en nu aankomende week de nieuwe serie "Revenge" zijn met 2 afleveringen achter elkaar geprogrammeerd.

Reden voor mij om er niet eens aan te beginnen, sit coms zijn 25 minuten dus als dat achter elkaar wordt uitgezonden is het een uur, dat kan ik nog wel aan. Maar bovengenoemde series zijn 45 to 50 minuten dus zit je met een half uur reclame tussendoor op zo'n 2 uur.

Waarom is besloten om dit te doen? Willen de kijkers dit, of wordt het door hun strot geduwd? Ik kan me namelijk niet herinneren dat er vanuit de bevolking vraag naar is geweest. Is er onderzoek naar gedaan? Willen de reclamemensen dit? Kortom, wie heeft hier het meeste voordeel van? Zoals gezegd, ik haak bij voorbaat al af, too much is too much.

Toen en Nu: Mireille Mathieu

Er zijn mensen die door de jaren heen nauwelijks veranderen, de Franse zangeres Mireille Mathieu is zo iemand, haar iconische haarstijl en make up zijn sinds het begin van haar carrière in 1965 vrijwel constant gebleven. In Nederland was ze begin jaren 70 vooral populair met Duitstalig repertoire. In 1983 verraste ze met de single "Together We're Strong" samen met de meest onwaarschijnlijke duet partner de Amerikaanse acteur Patrick Duffy.

Daarna is er in Nederland niet veel meer van haar vernomen, maar Mireille is still going strong, de nu 66 jarige chansonnière maakt nog steeds CD's in verschillende talen en is vanaf 2010 weer op tournee door heel Europa.
Op 26 januari 2011 werd Mireille in het Palais de l'Elysée gedecoreerd als "Officier de Légion d'honneur" door de Franse president Nicolas Sarkozy.



Cadeautje

Er lag een grote enveloppe in de brievenbus met 'iets' er in, dat kon ik zien en voelen. De enveloppe was van het Luxor Theater Rotterdam, waar ik ook dit jaar weer een aantal voorstellingen zal gaan bekijken. Ik maakte de enveloppe open en zag een ijskrabber. Gelukkig zat er een begeleidende brief bij die me uitlegde dat dit een taartsnijder was!

Deze geste ontving ik omdat ik vóór 1 juli drie of meer voorstellingen had geboekt, heel vriendelijk en ik zal een geven paard niet in de mond kijken, maar ik herinnerde me meteen mijn teleurstelling van enkele maanden geleden. Ik zal dus eens taart moeten gaan maken kopen ten einde deze taartsnijder eens te gebruiken.

Herfst

Gisteren met mijn moeder naar de plaatselijke markt gegaan om voor ons beiden heideplantjes te kopen om in de bakken te doen waar de zomerbloemen in hebben gestaan.
Voor mij betekent deze kleine gebeurtenis altijd dat de zomer nu definitief over is en de herfst nu echt is begonnen.

4 Oktober, dierendag

Break a leg

Break a leg is in Engelstalige landen een bekende uitspraak in de theaterwereld, omdat het bijgeloof zegt dat als je iemand voor de voorstelling succes wenst dat juist ongeluk brengt. Waar het precies vandaan komt daar zijn vele theorieën over, maar zeker is dat de uitspraak in verschillende talen bekend is in min of meer dezelfde bewoordingen.

Ruth Jacott nam dit aloude gezegde iets té serieus toe ze bij een generale repetitie van haar nieuwe theatershow "A Lady On Stage" een onfortuinlijke val maakte en daarbij drie middenvoetsbeentjes heeft gebroken. Alle try-outs en voorstellingen tot en met zeker december kunnen hierdoor geen doorgang vinden.

Met theatervriend Harry hadden ik zoals elk seizoen weer zo'n 8 á 9 voorstellingen uitgezocht en dit seizoen zouden we starten op 19 december met de show van Ruth in het nieuwe Luxor theater in Rotterdam. Gisteren hoorde ik van hem over het ongeval en ik dacht meteen; "Die arme meid".

Ik ken haar niet persoonlijk maar ze lijkt me een vrouw die zich voor de volle 100% heeft ingezet om deze show tot in de perfectie voor te bereiden en zich helemaal had opgeladen voor de eerste try-outs, en dan gebeurt het ondenkbare. Ze lijkt me ook iemand die zich neer legt bij het onvermijdelijke, maar ze zal zeker wat duivels uit de hel gevloekt hebben, want naast dat zij zelf nu een geruime tijd uit de running is, kunnen de mensen die samen met haar in en naast de show werken nu ook even niks. Dat zal allemaal best wel verzekerd zijn, maar toch is zo'n ongeval op dit tijdstip in het traject, laten we het woord maar gewoon gebruiken, kloten.

Mocht Ruth uit louter balorigheid tijdens het vele verplichte rusten haar eigen naam eens googelen, en dan op mijn blogje terecht komen, wil ik haar veel sterkte en van harte beterschap wensen en meissie, begin niet te vroeg, ziek/rust het goed uit!

Ergens volgend jaar zien we elkaar in Rotterdam.

40 Jaar

Op 1 september 1972 is mijn collega Carla bij ons bedrijf begonnen, dus op 1 september was er het heugelijke feit dat ze 40 jaar in dienst was. Zelf was de jubilarette toen van een heerlijke vakantie aan het genieten zodat wij gisteren met een aantal collega's uit eten gingen in restaurant Oude Maas in Spijkenisse.
Ook twee oud collega's waren uitgenodigd en kwamen de feestvreugde versterken.

Toen ik in 1996 bij de firma begon was Carla één van de eerste, toen nieuwe, collega's die ik zag, we werkten samen op dezelfde afdeling. Vanaf dag één was het meteen leuk, helaas is zij toen wat anders gaan doen op een andere etage, maar na wat omzwervingen werken we nu al weer wat jaren samen op naast elkaar gelegen afdelingen, en ik hoop dat nog heel wat jaren te kunnen doen.

Stedelijk Museum Amsterdam

Koningin Beatrix heeft zaterdag 22 september het Stedelijk Museum in Amsterdam heropend dus vonden Jeroen en ik het gepast om afgelopen zondag in haar voetsporen te treden.
Het was een heerlijke nazomerdag dus aangekomen op het Centraal Station besloten we om lopend langs de grachten naar het museum te lopen, onderweg natuurlijk wel even gepauzeerd voor een kopje koffie.

Aangekomen bij het museum bleken meer mensen op het idee gekomen te zijn, het zag er drukker uit dan het in werkelijkheid was, we waren vrij snel binnen. Ik vind het fijn als een museum een duidelijke route aangeeft, en dat is in het Stedelijk het geval, als je de benummering volgt sla je geen tentoonstellingsruimte over. Er zijn drie etages waar van alles te zien valt. Beeldende kunst van 1850 tot 1960 o.a. van Mondriaan, Chagall en Kadinsky maar ook vormgeving van 1900 tot nu. Meubelen, glaswerk, keramiek, gebruiksvoorwerpen, affiches, foto's en zelfs een volledige constructivistische slaapkamer uit de jaren 20 van Rietveld.

De verscheidenheid en de losse chronologie die in het museum gehanteerd wordt is tegelijkertijd verrassend en wat verwarrend maar over het algemeen is het zeer de moeite waard er eens een kijkje te nemen, door die verscheidenheid zitten er voor iedereen elementen in die inspireren en zijn er ook collecties waarvan je denkt: Waarom? Een foto van een blote man de over een stoel plast is niet mijn idee van prettige kunst.

Na het opsnuiven van al deze al dan niet door ons gewaardeerde cultuur waren we wat hongerig geworden en besloten we om bij café Luxembourg hun weergaloze bittergarnituur te gaan gebruiken met een wijntje er bij. Je kan er ook zo heerlijk zitten op het afgeschermde terras.
Na aangesterkt te zijn het Begijnhof bezocht en wilde Jeroen even naar de Apple Store om aldaar de I-Phone 5 alvast te beroeren die hij binnen niet al te lange tijd in zijn bezit zal hebben.

Het weer bleef maar uitnodigen om buiten te wandelen zodat we door de stad naar de zelfkant van Amsterdam zijn gelopen, de Zeedijk, Nieuwmarkt en een stukje Wallen, hoewel zelfkant, dit gedeelte is in de loop der tijd opgeknapt en er zijn heel veel eetzaakjes gekomen waarvan wij er één hadden uitgezocht, na het copieuze bittergarnituur hadden we niet écht honger meer, dus kozen we voor een tapasrestaurantje. Daarna was het tijd om weer op huis aan te gaan.

In april 2013 gaan we dit nog eens doen als het Rijksmuseum, als God het wil, zijn deuren weer (her)opent.