Ruth Jacott nam dit aloude gezegde iets té serieus toe ze bij een generale repetitie van haar nieuwe theatershow "A Lady On Stage" een onfortuinlijke val maakte en daarbij drie middenvoetsbeentjes heeft gebroken. Alle try-outs en voorstellingen tot en met zeker december kunnen hierdoor geen doorgang vinden.
Met theatervriend Harry hadden ik zoals elk seizoen weer zo'n 8 á 9 voorstellingen uitgezocht en dit seizoen zouden we starten op 19 december met de show van Ruth in het nieuwe Luxor theater in Rotterdam. Gisteren hoorde ik van hem over het ongeval en ik dacht meteen; "Die arme meid".
Ik ken haar niet persoonlijk maar ze lijkt me een vrouw die zich voor de volle 100% heeft ingezet om deze show tot in de perfectie voor te bereiden en zich helemaal had opgeladen voor de eerste try-outs, en dan gebeurt het ondenkbare. Ze lijkt me ook iemand die zich neer legt bij het onvermijdelijke, maar ze zal zeker wat duivels uit de hel gevloekt hebben, want naast dat zij zelf nu een geruime tijd uit de running is, kunnen de mensen die samen met haar in en naast de show werken nu ook even niks. Dat zal allemaal best wel verzekerd zijn, maar toch is zo'n ongeval op dit tijdstip in het traject, laten we het woord maar gewoon gebruiken, kloten.
Mocht Ruth uit louter balorigheid tijdens het vele verplichte rusten haar eigen naam eens googelen, en dan op mijn blogje terecht komen, wil ik haar veel sterkte en van harte beterschap wensen en meissie, begin niet te vroeg, ziek/rust het goed uit!
Ergens volgend jaar zien we elkaar in Rotterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten