Parels voor zwijnen

Sinds een paar jaar zet ik op mijn werk iedere week een 'spreuk' op de kantinetafels, dat is begonnen toen het bedrijf waar ik werk een paar slogans had bedacht en de toenmalige manager aan me vroeg of ik die ook in die kantine wilde zetten, zodat ze goed door de werknemers werden opgenomen. Ik vond de slogans nogal oubollig en zei haar dat ik wel iets in die trant neer ging zetten maar dan met andere teksten die wel aan zouden spreken, maar waar iedereen ook nog eens over na kon denken.

En zo doe ik dat, twee managers verder, nog steeds, en ze worden gelezen, men heeft het er over, soms voelt men zich persoonlijk aangesproken (ik denk dat het dan wel terecht zal zijn...), men vraagt er zelfs om als ze onverhoopt op maandag niet met de ochtendkoffiepauze zijn vernieuwd, kortom het hoort gewoon bij de werkbeleving.

Wat zijn dat dan voor 'spreuken'?, is de vraag die op ieders lippen brandt. Soms zijn ze werkgerelateerd, dan weer kan je er persoonlijk iets uit halen, vaak houden ze een spiegel voor, in de regel zijn ze licht ironisch en vergroot ik iets uit, trek het soms in het belachelijke, maar altijd met het doel om de collega's een glimlach te bezorgen en tegelijkertijd over iets na te laten denken of het er met elkaar over te hebben.
"Hij is weer goed deze week"! kan een collega soms zomaar zeggen, maar ook "Ze worden minder sterk" als iemand de spreuk van de week niet aansprekend genoeg vindt. En ook zijn collega's wel eens argwanend of ik er 'iets' mee bedoel, meestal als die spreuk best wel eens op hen van toepassing zou kunnen zijn.

'Het is allemaal ter lering ende vermaeck', zeg ik dan, maar mensen die mij kennen weten dat ik niets voor niets doe natuurlijk. 'Als literair geweten van dit bedrijf wil ik jullie iets meegeven', zeg ik er dan achteraan. Heel soms staat er iets onder geschreven, anoniem vanzelfsprekend, en heel opvallend altijd in de rokersruimte. Eens per week, op maandagochtend, begeef ik mij in dat voorportaal van de hel, om aldaar, met ingehouden adem om mijn leven niet onnodig te verkorten, de spreuk van de week op te hangen en de oude weg te halen. Ook verslaafden hebben recht op verstrooiing is mijn devies.

Op onderstaande afbeelding kun je zien wat ik afgelopen maandag geschreven vond onder de spreuk van afgelopen week. Op dat niveau zitten sommige collega's dus. Parels voor zwijnen die spreuken, zul je nu zeggen. Ik niet, ik zie dat er nog een wereld te winnen valt, een hoop te beschaven is, mijn zendingsdrang wordt er door aangewakkerd, ik blijf proberen het door nicotine en reality-programma's aangetaste brein van sommigen te bereiken met de kracht en de humor van mijn spreuken, iedere week weer.