"Nou het was weer gezellig!"
*smak-smak-smak
"Gauw weer eens doen hoor!"
"Jullie succes morgen met hardlopen!"
*smak-smak-smak
"Rij voorzichtig en app je even als je thuis bent?"
*smak-smak-smak
"Allemaal lekker slapen!"
Zo ongeveer namen we afscheid van elkaar afgelopen zaterdag na de gezellige avond waarover het blogje van gisteren ging. Ik was m'n TomTom aan het installeren en onderwijl reden André, Edo en Talitha weg.
Zo, klaar voor vertrek, draaide de sleutel in het contact en de auto sloeg niet aan, Jörgen er bij: "Geef eens gas". Gebeurde niks. Nou ja!!! Hoe kan dat nou weer??
Bij de meegegeven autopapieren zat niet het ANWB pasje, dus David gebeld die al op bed lag en die gaf na enig zoeken het lidmaatschapsnummer door. De redder in de nood, de houvast voor iedere gestrande automobilist, de ANWB kon worden gebeld. Ik legde de telefoniste uit wat er aan de hand was en ze zei dat ze niemand kon sturen want ik was geen lid. Dat was heel helder opgemerkt, ik deelde haar mede dat de eigenaar van de auto wél lid was. "Ja, maar die is er nu niet bij" zei ze, en het lidmaatschap is persoonsgebonden" "Mevrouw, toen ik het lidmaatschapsnummer aan u doorgaf wist u direct welke auto er bij hoorde, moet de eigenaar dan zélf bellen voor hulp?" Dat kon alleen als ie er ook zelf bij was, ik kon wel lid worden. "Ik heb niet eens een auto!" riep ik nog uit, maar ze bleef hardnekkig volhouden, dat het zó moest en niet anders en begon haar verhandeling weer over persoonsgebonden wat ze niet meer af kon maken omdat ik met een "DAG MEVROUW!!!" de verbindng verbrak.
Jörgen en Linda boden direct aan dat ik kon overnachten en dan zagen we morgen wel weer verder. De andere dag toch voor de zekerheid maar weer even geprobeerd, je weet immers maar nooit... Maar nee hoor, geen beweging in te krijgen. David gebeld en vanwege de fantastische regels en opstelling van de ANWB kon hij niet anders dan naar Almere afreizen met het pasje om hulp te ontvangen.
Een half uur voordat hij zou arriveren alvast onder zijn naam de ANWB gebeld en nu zouden ze er aan komen.
De ANWB kwam na enkele minuten tot de conclusie dat het aan het sleuteltje lag. Het Sleuteltje. Toen Letitia mij de autosleutel gaf zei ze erbij dat het plasticje die middag was gebroken, en het was er die avond door deur en bezinedop openen alsmede het contact aanzetten helemaal afgebroken. Ik had het nog wel bewaard om het ze te laten zien, maar nu bleek dus ín dat plasticje een soort beveiliging te zitten dat als het niet bij het contact gehouden werd het contactsysteem blokkeerde. Dat wist niemand! Behalve dan die ANWB meneer.
Dit hele gedoe om, in feite, niks. Als de ANWB niet zo halsstarrig was geweest en zich wat meedenkender en klantvriendelijker had opgesteld, had die dame kunnen zeggen dat het lidmaatschap weliswaar persoonsgebonden is, maar omdat ze zag dat de auto bij het doorgegeven lidmaatschapsnummer behoorde, had ze kunnen voorstellen iemand te sturen en als het een kleine reparatie zou zijn het meteen verholpen kon worden, maar als het iets omvangrijks was de eigenaar toch echt zelf aanwezig moest zijn.
Dat had een hoop geregel en toestanden gescheeld. Ik snap nu waarom ze zoveel leden hebben die worden op het hoogst van hun nood geronseld. Ik heb nog eens even gekeken, het is inderdaad een persoonlijk lidmaatschap, je mag dan maar 4 keer per jaar een beroep doen op voertuigenhulp voor maximaal 2 kentekens. ANWB sucks big time!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten