Ja en...?

"We zijn rond de dertig en onze kinderwens is belangrijker dan zo'n stomme crisis" zegt de man van het stel. Hij gaat verder: "De crisis zorgt er wel voor dat we een baby krijgen in een klein flatje op vier hoog, zonder lift. Zijn vrouw vult aan: "De kinderwagen moet beneden in de berging en dan loop ik met mijn kind wel de trappen op. Als ik boodschappen bij me heb zal ik twee keer op en neer moeten lopen. We verzinnen overal een oplossing voor"

Welkom in mijn jeugd en dat van een hele generaties geboren in de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw. Ouders en kinderen leefden gewoon zo zonder dat het als nieuws in de krant verscheen. Met de welvaart kwam ook het misplaatste besef dat iedereen overal als vanzelfsprekend 'recht op heeft'. Zo eind jaren 70 kon je ouders plots horen verkondigen: "We willen graag verhuizen, want we willen een tuin 'voor de kinderen'. Alsof een jeugd totaal mislukt is zonder het bezit van een tuin. Nu hoor je vooral dat ouders een vakantie uitkiezen 'voor de kinderen'. Prima hoor, maar kinderen bezitten het vermogen om zich overal te vermaken, mits ze daar de ruimte voor krijgen binnen de opvoeding en niet als regel overal hun zin in krijgen.

Het kind van bovengenoemd stel kan op dat flatje een geweldige jeugd hebben ook zonder tuin, alles valt of staat met de opvoeding en wat zij hun kind meegeven om het te laten opgroeien tot een evenwichtig mens.