Time warp

Gisteren werd ik weer op missie gezonden door mijn bedrijf en wel naar het filiaal in Den Haag, niet zomaar een filiaal voor mij, maar het filiaal in de buurt waar ik ben opgegroeid en waar ik zelfs een paar jaar heb gewerkt. Ik kom niet vaak meer in de buurt van mijn jeugd, er is zoveel veranderd en daar word ik altijd een beetje verdrietig van, maar nu werd ik 'gedwongen' terug te keren naar daar waar het allemaal begon.

De bus reed eerst langs spuuglelijke woonblokken waar voorheen knusse jaren 50 portiekwoningen stonden, maar gelukkig stond mijn oude basisschool er nog wel, het gebouw dan, een school is het al lang niet meer. De woningen daar omheen zijn nog precies zoals vroeger en ook de straat waar ik geboren ben is, op wat kleine veranderingen na, nog hetzelfde.

De laatste keer dat ik als werknemer het pand betrad was in 1989 (Ik was extreem jong toen ik begon, het heeft de krant nog gehaald destijds). Ik stapte door de deur in een soort verwoest verleden, ik herkende het nog wel, maar er was zoveel veranderd, en geloof me, niet ten goede. Voor het eerst sinds al die tijd weer achter de schermen en in mijn herinnering zag ik al die collega's van toen weer. Er waren nog 3 collega's die er nu nog werken, jonge meisjes waren het toen, en nu.... Ik kan heel slecht tegen de vergankelijkheid van dingen, waarom kan alles niet zo blijven zoals het was? Dit is een retorische vraag, laat me maar, dat zit nou eenmaal in me.

Vanuit een magazijn heb ik een foto genomen omdat daar vroeger de kantine was en je daar genietend van een kopje koffie dan op uitkeek, vanzelfsprekend zonder de wanstaltige bebouwing er voor. En een foto van wat vroeger de bioscoop was; Euro Cinema, destijds nog door Koningin Juliana geopend! Nu een in verval geraakt gebouw.
Ik ging met gemengde gevoelens naar huis terug.

Zonder die afschuwelijke bebouwing er voor was het ooit een prettig uitzicht.

De trots van de buurt, de bioscoop op loopafstand, is nu een grauw vervallen gebouw.