Bloosloos

Bloosloos, ik kende het woord niet, maar ik omarm het nu al. Gisteren las ik dat etiquettedeskundige Reinildis van Dithuyzen sprak over een bloosloze samenleving. Allereerst kan ik me al heel vrolijk maken over de term etiquettedeskundige, maar met zo'n naam vraag je er ook om, ik bedoel Joke de Vries als etiquettedeskundige klinkt toch minder professioneel. Maar laat het wel gezegd zijn dat Reinildis veel meer heeft gedaan en nog steeds doet dan dat, maar ik dwaal af.

Een bloosloze samenleving dus, Reinildis refereerde aan een voorval waarin een restauranteigenaar aan een vrouw vroeg, die midden in zijn restaurant borstvoeding aan het geven was, dit vooral niet te doen daar. Reinildis vond het absurd en begreep niet dat de dame in kwestie niet inzag dat je zulke intieme dingen niet in het openbaar doet. Ik ben het met haar eens, er is een tijd en plaats voor alles en dit is geen van beide.
Oermoeders zullen nu in het verweer komen dat het 'natuurlijk' is, maar ik hoef het niet te zien dat de vrucht van hun schoot aan hun tiet ligt te lurken. Iieuw!

Niemand bloost nog, vindt Reinildis, alles moet maar kunnen. En het klopt, mensen hebben geleerd voor zichzelf op te komen en dat op zich is goed, maar er heerst nu een soort terreur van een doorgeslagen mondigheid. Luid en hard in het openbaar vervoer telefoneren zodat iedereen kan meegenieten, merkwaardiger wijze zijn dit ook vaak de personen die prat gaan op hun (niet bestaande) privacy. ("Nee hoor geen Albert Heijn pasje voor mij, ze hoeven niet te weten wat ik koop").

Of mensen die altijd overal gevraagd en vooral ook ongevraagd op hoge toon hun menig verkondigen, onder het mom van 'aan mij weet je wat je hebt, ik zeg meteen wat ik vind'. Waarom? Je mening is alleen belangrijk voor jezelf, dring het anderen niet op. Ik schrijf in mijn blogjes ook vaak hoe ik de dingen zie, soms wat gechargeerd, maar nooit dwingend, meer ter leering ende vermaeck. Het zijn ook de mensen die áls ze gelijk hebben dat ook graag willen horen. ("IK had gelijk hè?!") Dit bevestiging zoekend gedrag is mij vreemd. Het gebeurt wel eens dat ik wéét dat ik gelijk heb maar dat ik de ander, die een wat gevlekt gelaat begint te krijgen vanwege het verschil in opvatting, het gelijk gun. ("O zit het zo joh? Nooit geweten") Iedereen blij.

Zo zijn er talloze voorbeelden te noemen in de huidige maatschappij van bloosloosheid, de ik-heb-er-recht-op-mensen, de het-is-gratis-dus-ik neem-er-meer-dan-één-mensen, de waarom-zou-ik-voor-de-metro-betalen-ik-trap-gewoon-het-poortje-in-mensen, en ga zomaar door. Ik begin maar niet over welk een bloosloze diarree er middels de (commerciële) TV zenders over ons wordt uitgestort.

Zullen we ons gewoon weer eens heel ouderwets gaan generen? Plaatsvervangend doe ik het al geregeld.