Hallo!? Is daar nog iemand?

Mensen die mij kennen weten het al, en voor hen die mij alleen kennen via mijn blogjes zal ik het uit de doeken doen, ik ben een beminnelijk mens, hou van goede harmonie, lach en scherts tegen een ieder, en ben niet gauw boos te krijgen. De enige die mij in de afgelopen jaren een vorm van aan boosheid grenzende irritatie heeft kunnen opwekken is de woningcorporatie waar ik mijn woning van betrek, Woonzorg Nederland. Nog nooit heb ik zo'n ongeorganiseerde, ongeïnteresseerde, incompetente, botte, ongestructureerde, achter de feiten aan lopende, steeds opnieuw door slordigheid dezelfde fouten makende organisatie meegemaakt. Ik woon er nu 14 jaar en het is duidelijk dat ze een hekel hebben aan mensen in het algemeen en aan die van hen een woning huren in het bijzonder.

Afgelopen voorjaar werd de jaarlijkse huurverhoging kenbaar gemaakt middels een brief aan mij én aan een verloofde van 13 jaar terug gericht. Opeens. Na DERTIEN jaar. Nu hebben wij in het complex een bewonersconsulent, wiens naam ik niet kan noemen want één van haar taken is het zichzelf googelen om dan, als ze zichzelf genoemd ziet, vervolgens de wens te uiten dat weer te verwijderen, zo'n soort vrouw dus. Zij is het eerste aanspreekpunt als er iets mis is. Dus had ik haar een mail gestuurd met daarin de vraag hoe zoiets kan alsmede het verzoek dit weer aan te passen in de administratie naar de situatie zoals die al 13 jaar is. Het beleid van Woonzorg Nederland is om zo min mogelijk te reageren en zeker geen excuus te maken, dus zat ik er niet over in dat ze niet had geantwoord, ik ging ervan uit dat ze haar werk gewoon had gedaan.

Denk opnieuw, vrijdag lag de afrekening van de servicekosten van het vorige jaar, zo heerlijk op tijd ook, in de bus en wederom gericht aan mij en de al DERTIEN jaar hier niet meer wonende verloofde. Ik voelde een spasme in mijn gezicht en en verkramping in m'n linkerarm. Ik begrijp dat je van iemand met een, hoe sympathiek ze ook bedoeld zijn, Melkertbaan als bewonersconsulent niet al te hoge verwachtingen mag hebben, maar een simpele aanpassing in hun foutieve administratie doorvoeren is toch geen hogere wiskunde.

Tegen beter weten in heb ik de naamloze bewonersconsulent een mail gestuurd en geprobeerd op haar niveau zo duidelijk mogelijk uiteen te zetten wat ik van haar verlang, in een soort Jip en Janneke taal, puntsgewijs. Het eerste punt was of ze in tegenstelling tot de vorige keer wel zou willen antwoorden op de mail, het tweede graag antwoord op de vraag waaróm iemand na dertien jaar weer opduikt in de administratie en het derde punt of zij ervoor wil zorgen dat die naam weer wordt verwijderd. Vanzelfsprekend ( de policy van Woonzorg Nederland) heb ik nog niks gehoord, ik denk dat apathie zich meester maakt van haar bij drie ogenschijnlijk eenvoudige vragen, en dat de in het leven geroepen baan van bewonersconsulent toch iets te hoog gegrepen is.

Op de website van Woonzorg Nederland staat ook vermeld dat de bewonersconsulent het eerste aanspreekpunt is, maar dat je ook een mailformulier kunt invullen betreffende je klacht, die dan ook weer bij haar terecht komt, een vicieuze cirkel dus, die bovendien niets uithaalt wat ik nog weet van het debacle met het raam, toen heb ik een aantal keer zo'n formulier ingevuld waar geheel conform hun werkwijze nooit op is gereageerd. De bewonersconsulent heeft, zo staat er te lezen, vijf werkdagen de tijd om te antwoorden. Ze antwoord nooit! Die tijd gebruikt ze om zichzelf te googelen, maar goed ik als beminnelijke wacht die vijf dagen af en stuur dan die hele enveloppe inclusief de acceptgiro met de betaling die ik nog moet doen retour naar Woonzorg Nederland met een begeleidend schrijven er bij, waarin ik kenbaar zal maken dat ik de naam van verloofde van dertien jaar terug niet meer wens aan te treffen op post van hen aan mij, en zo wel dat deze weer ongeopend retour gaat. Zo infantiel moet ik dus te werk gaan bij deze communicatief vertroebelde corporatie.