Dagboek

 'Ik zit alleen op m'n kamertje,

voor me ligt m'n dagboek.

Een boekje vol met herinneringen.

Sommige zijn heel fijn, maar

andere zijn heel verdrietig.'

Zo begint het overbekende liedje van Willeke Alberti alvorens zij ons kond doet van het vriendje wat door haar misplaatste trots binnen een week alweer passé is. Ook ik heb ooit een dagboek bijgehouden, ik kreeg er één voor kerst 1980, omdat ik er om gevraagd had en de eerste dag dat ik erin schreef was dan ook 25 december 1980. Ik heb het lang volgehouden de laatste dagboeknotitie is van 27 december 2010. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat de laatste jaren ik soms maar een paar keer per jaar erin schreef. De eerste jaren deed ik dat trouw iedere dag.

Ik heb ze vanzelfsprekend nog, doch ik lees er eigenlijk nooit in. Maar van de week wilde ik de precieze datum opzoeken van een onderwerp voor een later blogje en dan ontkom ik er niet aan om er even in te verdwalen. Dan lees ik dingen die ik nog als de dag van gisteren weet, maar ook zaken waarvan ik geen idee meer heb. Zo had ik blijkbaar plannen om met Greet, een vriendin van mijn zus, mee te gaan doen aan de 'Showbizzquiz'. Al zou men mij een pistool tegen m'n hoofd gehouden hebben, ik heb totaal geen herinnering aan die ambitie. Het heeft dan gelukkig ook nooit plaatsgevonden. 

Wat me verder opvalt is de manier van schrijven in een jargon en stijl die bij die tijd past en met woorden die ik nu niet meer zo gauw zal gebruiken. Aan de andere kant was ik nog heel jong en schreef enkel over de kleine wereld om me heen die mij aanging. Uitgebreid verslag over hoe een spelletje kaart verlopen was, en de dag van uur tot uur wat er was gepasseerd. Een soort schoolkrantverslag van een tiener. Wel leuk dat er mensen in voorkomen die er niet meer zijn of uit mijn leven verdwenen zijn. Ook namen waarvan ik geen idee meer heb wie het zijn of namen die ik was vergeten en nu weer kan plaatsten. 

Dit alles kan worden gezien als vingeroefeningen voor de blogjes van nu, alhoewel er natuurlijk een verschil is tussen het schrijven in een dagboek en het schrijven van blogjes die worden gepubliceerd. Als ik nu als middelbare man nog steeds van a tot z zou schrijven over het hoe en wat van een diner, hoe een spelletje kaart van minuut tot minuut verloopt of iedere beweging die ik maak op de sportschool, zou u als lezer snel afhaken. De kunst van het weglaten, daar had Tsjechov het al over, daarnaast is het schrijven in een dagboek veel persoonlijker dan een blog, althans dat geldt voor mij. Misschien zijn er mensen die het juist fijn vinden om heel hun hebben en houden, gedetailleerd en sans gêne met wie het maar lezen wil, te delen, dat zou heel goed kunnen. Voor mij is het schrijven van een blog meer het grotere geheel gezien door de bril van de blogger/schrijver. En in mijn geval met een ironische knipoog, omdat ik het leven in het algemeen en mezelf in het bijzonder niet te serieus neem. 

U weet inmiddels dat ik van mezelf vind dat ik niets wezenlijks kan, dat is ook zo, maar ik durf wel te zeggen dat ik kan schrijven. Het heeft even geduurd eer ik dat volmondig kon beamen, maar ik heb een bepaalde eigen schrijfstijl ontwikkeld, waar ik volledig mezelf in kan zijn, zonder me te verliezen in overbodige nulliteiten. En nee, een auteur van een boek zoals mijn lieve getalenteerde vriendin Bo, die onlangs heel erg verdiend een prijs in ontvangst mocht nemen voor haar eerste roman, zal ik nooit worden. Maar blogjes of columns, dat kan ik, daar heb ik talent voor. In mijn jeugd met veel plezier de 'stukkies' van Simon Carmiggelt gelezen en nu maak ik een diepe buiging voor de columns van Youp van 't Hek. Grote namen, helden bij wie ik nog niet in de schaduw mag staan, ik weet het, maar fantastische voorbeelden waar ik erg van kan genieten en leren.

Qua schrijfstijl is er dus veel veranderd en ook Willeke kondigt anno nu haar liedje 'Mijn Dagboek' anders, met wat ironie en zelfspot, aan dan in 1964:

'Ik zit helemaal alleen op m'n kamertje,

Voor me liggen drie dagboeken.

Sommige verhalen zijn heel verdrietig,

maar andere verhalen...

die zijn nog veel erger!'  

Mijn dagboeken 1980-2010