Hoesjes

Als u denkt dat mijn leven in het algemeen en sinds een jaar, vanwege de pandemie, op mijn vierkante kilometer in het bijzonder inhoudsloos is en gelijk staat aan de dood, moogt u opnieuw denken. Ik heb mijzelf namelijk op een missie gezet, welke is om bij alle albums in mijn muziekbibliotheek hoesjes te zoeken op het wereld wijde web. De gemakzuchtigen onder u zullen zeggen dat de muziekbibliotheek dat zelf doet, maar dan heeft u mij duidelijk nog nooit ontmoet. Een lichte vorm van obsessieve compulsieve drang om zaken onder controle te houden is mij niet vreemd en maken dat ik dat zelf in de hand wil houden. 

Maar ik ga nog een stapje verder, van de losse nummers of nummers van een album die op single zijn uitgebracht vind ik het leuk om daar het singlehoesje bij te zoeken. Het is heerlijk ontspannend om te doen en het geeft, zeker met de singletjes uit mijn jeugd een hoop aha-erlebnissen. En ik ben voorlopig nog wel bezig, want er staan in totaal op dit moment 55894 nummers in. Die lockdown kan voor mij gerust tot 2035 duren, ik vermaak me wel. 

Zo gaandeweg leer ik ook over de geschiedenis van het singlehoesje. Vanaf de jaren vijftig worden singles steeds populairder, maar met de hoesjes deed men niet zoveel. De meesten werden gewoon in een blanco papieren hoesje gestopt, soms met een logo van de platenmaatschappij erop. Maar zo hier en daar wordt er een fotootje van de uitvoerende(n) op gezet, later wordt dat eerder regel dan uitzondering. Wat daarbij opvalt is dat, met name in Amerika, in de beginjaren de singles van zwarte artiesten vaker nog in hoesjes zonder foto werden aangeboden, soms zelfs met algemene afbeeldingen van witte mensen erop.

In de jaren zestig en zeventig werd er vaak maar wat gedaan, afschuwelijke lettertypes, wel een foto, maar die waren soms zo lelijk dat je je afvraagt of er niet een ander kiekje van de artiest te vinden was. Soms waren er in die tijd ook platenmaatschappijen wiens hoesjes een bepaald ontwerp hadden voor alle artiesten die ze uitbrachten. In Nederland is daar de 'Favorieten Expres' een goed voorbeeld van. 

Steeds meer kregen de maatschappijen maar ook de artiesten en hun management door dat ook singlehoesjes konden bijdragen aan image building. Zo vanaf eind jaren zeventig en zeker in de jaren tachtig zitten er soms echte kunstwerkjes tussen. Door hiermee bezig te zijn word ik steeds weer verrast, soms door de wanstaltigheid, maar vaker door de schoonheid van singlehoesjes.

Blanco hoesjes.

Geen afbeelding van Nat 'King' Cole, maar een wit koppel.

De singletjes van Favorieten Expres. 

Er was toch wel een mooiere foto te vinden van Otis.

Kleine kunstwerkjes.

Censuur! De dame zat naakt, maar er moest een broekje
op worden getekend.