KNO

Het was minstens drie jaar geleden dat ik voor het laatst bij de huisarts was, maar voor gisteren had ik toch een afspraak gemaakt. In november had ik een zware verkoudheid en sinds die tijd bleef ik maar hoesten. In eerste instantie ga ik ervan uit dat het wel weer over zal gaan, ik ben geen hypochonder, maar nu duurde het wel heel lang en het is ook best vermoeiend. Het enige wat tijdelijk soelaas brengt zijn Antaflu snoepjes, mentholdrop, mentholhoning of mentholmenthol. Hele zakken zijn er vanaf november doorheen gegaan. Maar dat kan natuurlijk niet zo blijven, zodat ik de gang naar mijn huisarts maakte.

Hij hoorde mij aan, kwam met een aantal mogelijke oorzaken en ging me bekijken, bekloppen en beluisteren. Hij kon niks vreemds vinden en stelde een doorverwijzing naar een KNO-arts voor, die kunnen nét even iets verder onderzoeken dan hij kan. De laatste keer dat ik werd doorverwezen was ergens in de vorige eeuw. Het gaat nu allemaal heel anders. Vroeger diende je zelf actie te ondernemen, nu is er naar de KNO afdeling van het ziekenhuis door mijn huisarts aangemeld dat hij me heeft doorverwezen en zij gaan met mij contact opnemen. Als het goed is. In de naar mij gestuurde mail staat dat als ik na zeven dagen nog niks heb gehoord ik alsnog zelf even aan de bel moet trekken.

Ik hoop dat het een op zichzelf staande gebeurtenis is. Ik weet dat ik als bejaarde in een soort gevarenzone kom, ouderdom komt met gebreken, u weet toch, maar ik ben niet van ziek zijn, dokters en ziekenhuizen. Ik ben die hele covidperiode terwijl iedereen om me heen één of meerdere keren geveld was door besmetting zonder één snottebel doorgekomen, dáár ben ik meer van, een soort van immuun zijn. We gaan het zien.