We zijn in een tijd aanbeland waarin mensen weer worden afgerekend op wie ze zijn of waar ze vandaan komen. Er zijn buurten waar men zich inspant om in een vrijgekomen woning zeker geen mensen van buitenlandse afkomst te tolereren. Nu Israël genocide pleegt op de bevolking in Gaza, worden Joden waar ter wereld ze ook wonen verantwoordelijk gehouden voor de keuzes en daden van de Israëlische regering. Palestijnen worden gelijkgesteld met de terreurgroepering Hamas, zelfs baby's en kinderen. En nu er weer een gure rechtste wind waait door Europa en de wereld komen ook de verworvenheden van lhbti+'ers onder druk te staan, waar met veel bloed, zweet en tranen voor is gestreden. Extreemrechts heeft het enkel over 'onze homo's' wanneer ze er moslims mee om de oren kunnen slaan, daarnaast vinden ze dat lhbti+'ers 'gewoon' moeten doen, wat dat ook moge betekenen. Terug naar de benauwde spruitjesgeur van de jaren vijftig is wat men in die kringen het liefste zou willen. Naar een geromantiseerd tijdsbeeld dat nooit heeft bestaan.
LHBTI+'ers zijn er altijd al geweest, ook in tijden die voor hen nog veel grimmiger waren en het heimelijk en in het geniep moest. Ook toen was de liefde sterker dan de destijds geldende moraal. Er is een mooie fotoserie onder de titel 'We have always been there...', waarvan ik er u een paar wil laten zien, om maar aan te tonen dat liefde zich niet laat dwingen en mede daardoor het kwaad zal overwinnen. Altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten