"Doe de lichten aan" roep ik als ik thuis kom en het is donker en als bij toverslag is er licht, en 's avonds bij het naar bed gaan zeg ik "doe de lichten uit", en alzo geschiedt. Schoolgaande ik zou vroeger met open mond hebben geluisterd als mij verteld zou worden dat het in de toekomst lag dat je geen lichtknopje meer hoeft aan te raken, ik zou het niet geloofd hebben.
Ik weet nog dat ik van mijn zakgeld gekleurde gloeilampen kocht, ik vond dat het summum. En er waren ook maar vijf kleuren te koop: rood, geel, blauw, oranje en groen. Blauw, oranje en groen staat mij nog voor de geest dat ik die dan in mijn kamertje in de lamp draaide en ik vond het magisch, je zag wel niet veel bij blauw, maar het had iets sprookjesachtigs. Geel vond ik teveel op wit lijken en ook geen rood, je wilt toch geen valse verwachtingen wekken vanaf de straatkant.
En nu heb ik lampen die ik in elk gewenste kleur kan schakeren, dat doe ik niet, maar mijn jonge ik zou daar helemaal op los zijn gegaan, geen dag zou mijn verlichting hetzelfde zijn geweest. Nu heb ik een fijne warme witte tint en de voor mij juiste sterkte uitgezocht waarbij ik me senang voel. Maar....toch is het kind in mij niet helemaal weg, er is één lamp waarbij ik m'n vroegere zelf vanaf deze leeftijd een knipoog geef. Het is m'n Marokkaanse lamp met paars glas, daarvan heb ik het bolletje ook op paars gezet, gewoon omdat het kan en omdat het de kleur van het glas benadrukt.
 |
| Deze lampen had je vroeger als je gekleurd licht wilde. |
 |
| M'n paarse lamp. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten