Schoorvoetend

U weet het inmiddels, ik ben iemand die schoorvoetend de verworvenheden van de nieuwe tijd tegemoet treedt. Ik hou graag het oude bij het oude, zolang het nog functioneert. Je hoort weleens van mensen die zich laten invriezen om in 2135 te worden ontdooid om in de wereld van dan wakker te worden. Een schrikbeeld voor mij, ik zou best willen worden ingevroren om vervolgens wakker te worden in 1975. 

Zo had ik een tijd terug een nieuw bankpasje met contactloos betalen erop. Humbug!, vond ik, dus heb ik het laten blokkeren. Je kunt toch gewoon betalen door het pasje in de gleuf te steken. Maar gaandeweg merkte ik dat voor mensen zoals ik de wereld steeds wat meer vijandiger wordt. Zo kon ik niet naar het toilet ergens langs een snelweg, omdat dat enkel met contactloos betalen werkte, zodat anderen voor mij met hun pasje de doorgang moesten bewerkstelligen. Dat is natuurlijk onwenselijk. Ik had ontdekt dat mijn creditcard ook contactloos betalen had dus die heb ik vervolgens steeds daarvoor gebruikt. En zo ziet u dat de maatschappij het ongemerkt inmasseert dat je op een gegeven moment toch capituleert. 

Ook het gegeven dat ik beverige oudjes bij mij aan de kassa contactloos zie betalen, sterker nog sommigen houden hun telefoon, horloge of ring(!) bij het pinapparaat om hun betalingen te voldoen, heeft eraan bijgedragen, zodat ik me van de week in een chat begaf met de bank om contactloos betalen weer te herstellen op m'n pasje. Ik kreeg te maken met een vrolijke medewerker, David, aan de andere kant die met humor en hartjes het in orde maakte. Ik vermoed dat we binnenkort ook op date gaan, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

Dus vanaf nu ben ik weer een stapje verder in het jaar des Heeren 2024, en ik heb dinsdag mijn eerste contactloze betaling gedaan. Nee, op mijn telefoon is voor mij nog een brug te ver, maar ik steek mijn hand niet in het vuur dat ik het in de verre, verre toekomst niet ooit toch zal installeren.