Delft

Het opgejaagde gevoel van eerst is nu wel weg en ik zie mijn status als gedwongen uitkeringsgerechtigde nu meer als een sabbatical of soort tijdelijk prepensioen. Het schoonmaken thuis gaat voorspoedig, de bovenetage is al helemaal klaar en ik ben nu met de woonkamer bezig, in etappes vanzelfsprekend, vanwege de rugconditie.

Woensdag was ik aan het tweede gedeelte bezig waaronder ook het ramenzemen valt. Omdat ik een hoekwoning bewoon heb ik een extra raampje aan de zijkant. Dat kan opengeklapt worden, dat doe ik nooit, want er staan spulletjes op de vensterbank, maar nu met schoonmaken natuurlijk wel. Terwijl ik het raam open deed kwam uit de cavernes van het raam een spin tevoorschijn van Bijbelse proporties. Ik slaakte een meisjesachtige kreet en wende me fysiek vol ontzetting van de doemplek af. De spin keek mij gestoord aan en met blik van 'What's up?' en nestelde zich weer behaaglijk op z'n plekje in de spelonken van het kozijn. Ik moest al mijn moed tezamen rapen en heb toch het raam gezeemd, er voor wakend dat de spin niet nogmaals werd gewekt, en het raam weer toe gedaan. Hoe weerzinwekkend ook, hij mag er ook zijn. 

Gisteren besloot ik naar Delft te gaan, als ik dan toch 'vrij' ben kan ik van de nood net zo goed zo nu en dan een deugd maken. De metro en trein kwamen beiden aan terwijl ik net aan kwam lopen dus binnen no time was ik er. Mijn eerste gang was naar de Jozefstraat waar het gouden steentje met de initialen van mijn moeder ligt. Zo vaak kom ik niet in Delft en ik heb besloten dat áls ik er ben ik even langs het steentje ga. Zoals u weet is haar steentje op een hoek waar niet zoveel mensen overheen lopen, dus dat is te zien, het glimt niet zo mooi als die waar voetgangers en fietsen overheen gaan. Maar dat geeft niet, ik vind het nog steeds een mooi plekje.

Daarna even door de stad gewandeld en wat dingetjes gescoord waaronder twee mooie glazen kandelaars. Omdat vriend Hans op de Markt in Delft een souvenirwinkel uitbaat trad ik er binnen om hem even te bezoeken. Maar hij was er niet, zei de dame die achter de toonbank stond, zaterdag pas weer, zo informeerde ze me. Jammer, maar de volgender keer beter. Op weg naar het station dan maar, wederom geluk, de trein kwam aan en bij Rotterdam Blaak kwam ook de metro er meteen aan, die had ik kunnen halen, ware het niet dat ik de laatste trede van die enorme trap niet zag en ik face down languit op de grond viel waarbij er geluid van brekend glas uit mijn tas kwam die ik in mijn linkerhand had.

Ik had verder niets, er was ook niemand die het heeft gezien, maar u begrijpt de kandelaars waren beide aan gruzelementen. Ik heb ze met het beschermende papier er nog om meteen in de prullenbak op het metrostation gedeponeerd. Het grappigste is dat ze met 50% waren afgeprijsd. Eén van de twee kon ik alsnog aanschaffen bij een filiaal in het stadscentrum waar ik woon. Ik heb nu dus anderhalf keer de volledige prijs betaald voor één kandelaar. Maar goed, er zijn ergere dingen. Ik heb lekker een middagje in Delft rondgewandeld en ben blij met de spulletjes die wel heel zijn overgekomen.

JEFG op het hoekje.

De uiteindelijk best dure kandelaar. Ik zal er zuinig op zijn.

Aan een klein meisje

Vandaag, 30 januari, is het Nationale Gedichtendag. Het spreekt dus voor zich dat ik in de blog van vandaag een gedicht zal plaatsen. Niet van mijzelf, ik kan heus dichten, maar in het verleden hebben Sint Nicolaasgedichten van mijn hand, waar het gebruikelijk is de desbetreffende persoon licht ironisch aan te spreken over diens doen en laten, bij twee verloofdes ertoe geleid dat zij in woede ontstaken. Een spiegel voorgehouden worden, daar is niet ieders ego tegen bestand.

Vandaag op deze Nationale Gedichtendag heb ik me gewend tot het omvangrijke oeuvre van Annie M. G. Schmidt. Het gedicht heeft Annie geschreven in 1950 en zoals zoveel werk van haar is het tijdloos en spreekt het ook nu, juist nu, nog steeds aan. 

Aan een klein meisje

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

© Annie M.G. Schmidt

Toen was geluk... #164

Mijn moeder had er zo een van Leifheit, een oranje ook zoals op de foto hieronder; een rolveger. Ze had 'm naast de stofzuiger om handmatig even wat kruimels weg te halen dan hoefde ze niet heel de stofzuiger in stelling te brengen. Later verhuisde de rolveger naar het tuinhuisje in Rijswijk. Die oranje was duidelijk een jaren zeventig exemplaar, maar de rolveger kende voornamelijk grote populariteit in de jaren vijftig en zestig.

Al in 1867 werd de rolveger door Melville Bissell in de Verenigde Staten gepatenteerd. Hij gebruikte het ding in eerste instantie zelf om het tapijt in zijn winkel te kunnen reinigen zonder het te hoeven uitkloppen. In 1883 begon hij met de verkoop van rolvegers omdat zijn klanten erom vroegen.

De rolveger werd vervangen door de kruimeldief die in 1979 werd gelanceerd. Klein en handzaam met een oplaadbare accu. 

Brokeback Mountain

Vandaag, 28 januari, is het de Internationale Dag van de Privacy. Wat u daarmee doet is volledig uw zaak.

Eerst zaterdag heb ik de film 'Brokeback Mountain' gezien, een film uit 2005 naar aanleiding van het korte verhaal van Annie Proulx, gepubliceerd in 'The New Yorker' op 13 oktober 1997. Een wat uitgebreidere versie van het verhaal is opgenomen in haar boek 'Close Range Wynoming Stories' in 1999, een verzameling korte verhalen. Bij het uitkomen van de film is het verhaal 'Brokeback Mountain' apart uitgekomen als boek(je). 

Deze film is een must see in mijn kringen, dus schaamte op mij dat ik er twintig jaar over gedaan heb om 'm uiteindelijk te zien. Ik vind het een geweldig mooie film met veel symboliek. Ik moest wel wennen aan de enorme stappen in de tijd de er worden gemaakt in iets meer dan twee uur gaan we van 1963 naar 1983 waarin we twee cowboys Jack (Jake Gyllenhaal) en Ennis (Heath Ledger) leren kennen als twee communicatief niet zo heel slagvaardige jongens van begin twintig die in de zomer van 1963 schapen moeten brengen naar Brokeback Mountain en daar een aantal maanden moeten blijven. 

Ze worden verliefd, of nou ja, de liefde groeit over de jaren. In eerste instantie is het een beetje van dik hout zaagt men planken, omdat mannen in die tijd en op die plek in Amerika mannen-mannen moesten zijn, u weet wel, zuipen, wijven, neuken, en werken. Een beetje zoals de huidige dictator in Amerika het nog steeds graag ziet. Over de jaren heen zoeken Jack en Ennis elkaar steeds op ook al zijn ze inmiddels getrouwd en hebben kinderen. 

Het verhaal focust zich vrijwel volledig op de ontwikkelingen tussen Jack en Ennis en enigszins op de zijlijn is het verhaal van hun vrouwen en kinderen, voor wie de situatie net zo moeilijk is als voor de mannen zelf. De prijs die wordt betaald voor het je houden aan wat maatschappelijk wenselijk is in plaats van je hart te volgen. Ennis weet ook niet hoe te reageren als zijn inmiddels hertrouwde ex-vrouw Alma (Michelle Williams) hem confronteert met de vistripjes met zijn 'goede vriend' Jack, waarbij helemaal niet gevist wordt, het prijskaartje en een briefje wat ze hem geschreven had zitten nog in de vistas.

Het eind van de film is ontroerend mooi als Ennis een kaart retour krijgt die hij aan Jack heeft gestuurd met daarop dat hij is overleden. Hij hoort van Jacks vrouw Lureen (Anne Hathaway) wat er is gebeurd en heeft daar zelf een ander beeld bij, of is dat tóch wat er werkelijk gebeurd is? Het verhaal laat het in het midden, maar het zou beiden kunnen, zeker vanwege de manier waarop Lureen het in korte afgemeten zinnen verteld en wat er eerder heel subtiel in de film is getoond. Het bezoek aan de ouders van Jack waarbij hij de twee overhemden van hen die Jack in een kast over elkaar heeft hangen mee mag nemen en in zijn eigen kast ophangt, met nu zijn overhemd over dat van Jack heen, als een soort van bescherming en toewijding die hij hem niet heeft kunnen geven. 

Jake en Heath spelen de rollen uitmuntend, met name Heath was zeer trots op de film en zijn rol en weigerde om die reden om bij de Oscaruitreiking van 2006 vooruit geschreven grappen te maken over de film. "Het is geen grap voor mij, ik wil er helemaal geen grappen over maken" . Jake begreep dat toendertijd niet, maar dacht: okay, dan niet. Vele jaren later begreep hij het wel en vond het bij nader inzien heel slim van Heath om dat standpunt in te nemen. 

Heath is in 2008 op 28 jarige leeftijd overleden aan de verkeerde combinatie van door dokters voorgeschreven medicijnen. Ik heb meerdere films met hem gezien en vond hem in zijn veel te korte leven een fantastische acteur.

Jack (Jake Gyllenhaal) en Ennis (Heath Ledger).

Heath, Jake, Michelle en Anne op het Toronto filmfestival in 2005.

Jake en Heath tijdens de Ocars 2006, zonder te grappen over de film. 

Overgrootmoeder

Vandaag, 27 januari, is het Internationale Holocaustherdenkingsdag. Daar mogen we allemaal wel even bij stilstaan. Zeker in het licht van de huidige tijd.

Zoals eerder vermeld kwam ik in De Doos spullen tegen inzake mijn overgrootmoeder van moeders kant, Jeannette Eleonora Françoise Gerardina Beukers, mijn moeder is naar haar vernoemd. Ze is geboren in Amsterdam op 2 september 1867 als dochter van Hubertus Franciscus Carolus Beukers en Johanna Carolina Brinkman. Vader Hubertus (1830-1897) was het kind van Gerardus Stephanus Beukers en Jeannette Eleonora Françoise Mascheck, wat meteen de herkomst van haar voornamen duidelijk maakt. Het echtpaar Hubertus en Johanna (1839-1904) kreeg vier dochters waarvan mijn overgrootmoeder de oudste was. Het derde dochtertje, Gerardina Stephania Antonia, is slechts 1 jaar en 10 maanden oud geworden.

Als mijn overgrootmoeder 25 jaar is trouwt ze met Barend Kok op 21 september 1892 in Schiedam, de geboorteplaats van haar vader Hubertus. Ik vermoed dat de Beukertjes van Amsterdam naar Schiedam zijn verhuisd. Uit dat huwelijk komen twee zoons, Christiaan (1893) en Hubertus. Christiaan is op vierjarige leeftijd overleden op 28 oktober 1897. 

Hubertus is geboren op 9 januari 1895, maar wanneer hij is overleden kan ik niet vinden, wel dat hij op 18 november 1931 op 36 jarige leeftijd in Rotterdam is getrouwd met Roosje Frenkel. Maar op 27 april 1935 scheiden ze alweer. Roosje trouwt opnieuw in 1940 en in 1942 wordt ze vermoord in Auschwitz. Ze is 54 jaar geworden. Roosje is geen familie, maar dit schokkende feit wilde ik niet onvermeld laten, zeker vandaag op Internationale Holocaustherdenkingsdag.

De man van mijn overgrootmoeder, Barend, overlijd op 22 november 1895 op 25 jarige leeftijd, drie jaar na hun huwelijk. Dus in het jaar dat hun tweede kind wordt geboren verliest grootoma haar man om twee jaar later haar oudste zoon te verliezen op vierjarige leeftijd.

Grootoma trouwt opnieuw, op 17 april 1901 geeft ze het jawoord aan Johannes Egbertus Maria de Vries. Zij was 33 jaar, Johannes 50. Op 9 februari 1902 wordt hun dochter geboren; Johanna Carolina Maria, de moeder van mijn moeder, mijn oma. Vier dagen later (!), op 13 februari overlijdt haar man Johannes (mijn overgrootvader) op 51 jarige leeftijd. 

Grootoma trouwt voor een derde keer, op 25 november 1914, met Albertus van Luijn. Dat verhaal ken ik. Albertus woonde bij haar in als commensaal en ze werden verliefd. Grootoma was toen 47 Albertus 30. Grootoma is overleden op 16 juni 1951, ze is 83 jaar geworden. Albertus heb ik nog gekend, hij is ergens in de 90 geworden.

Mijn oma, Johanna, trouwt op 3 december 1924 in Rijswijk op 22 jarige leeftijd met de 34 jarige Jacobus Hendrikus van Etten, mijn opa. Mijn moeder is geboren op 20 mei 1926 als middelste van vijf kinderen boven haar zijn haar broer Jan en zus Jopie en onder haar broer Bertus en zusje Anna. Zusje Anna is geboren in oktober of november 1928 en slechts één jaar en zeven maanden oud geworden en op 9 juni 1930 overleden. Opa overlijdt op 21 maart 1969, aan hem heb ik slechts wat vage herinneringen. Oma overlijdt in April 1976. 

Mijn grootoma heb ik nooit gekend, maar alleen al uit haar trouwboekjes die ik in mijn bezit heb kan ik opmaken dat het leven voor haar geen kristallen trap is geweest. Dus vandaar dit kleine eerbetoon aan haar. 

Overgrootmoeder Jeannette Eleonora Françoise Gerardina
Beukers-Kok-de Vries-van Luijn. 🌹

Bidprentje van grootoma.

Time warp

Vandaag, 26 januari, is het Wereld Douanedag. Vier het, zou ik zeggen.

Van de week moest ik even in de binnenstad zijn en nu ik er toch was ben ik wat kledingzaken in geweest, gewoon om even te snuffelen, ik had niet de intentie om iets te kopen en dat heb ik ook niet gedaan. Het was meer om mezelf op de hoogte te stellen van wat er zoal te koop is en of het ook geschikt is voor mannen van een zekere leeftijd. En terwijl ik er zo rondliep zag ik opeens een jongen van rond de twintig ook aan het rondkijken met over zijn arm wat kledingstukken die hij waarschijnlijk later ging passen. 

Pats boem! Ineens werd ik terug in de tijd geworpen, ík was het die daar liep, vele manen geleden, toen ik, als het salaris was gestort, naar de Haagse binnenstad ging om daar op mijn vaste adresjes kleding te scoren. Het was een gek moment, het ontroerde me en drukte me tegelijkertijd met m'n neus op te feiten. Het gevoel van destijds als ik vol verwachting van wat er te koop werd aangeboden de reis met bus 25 naar de stad maakte en daar mijn vaste route ging lopen was voor een moment weer even terug. Ik keek naar die jongen en dacht, we zijn decennia verder, de wereld is enorm veranderd, maar sommige dingen blijven hetzelfde. 

Ik besefte me dat ik niet te lang moest kijken, mijn intentie was enkel nostalgisch, ingegeven door de time warp, maar een oude man die met een flauwe glimlach van herkenning en een blik van vertedering een moment van zijn eigen jonge jaren herbeleefd terwijl ie kijkt naar een jongmens van twintig, kan heel verkeerd worden uitgelegd en resulteren dat ik door de beveiliging het pand uitgezet zou kunnen worden. Dat realiseerde ik me en na nog een blik op hem te hebben geworpen, liep ik door en ving mijn eigen reflectie in de spiegel en was meteen weer terug in het hier en nu. Ook pats boem!

We zijn er altijd al geweest....

 

Kastje

Vandaag, 24 januari, is het de Nationale Dag van de Pindakaas. Ga naar de winkel en haal een pot!

"Wil jij dat kastje wat in de gang staat?" vroeg mijn zus vorige maand toen ik bij haar op visite was. "Nee kind, mijn huis is vol, ik zou niet weten waar ik het zou moeten laten", was mijn antwoord. Maar het was wel een beeldig kastje, dus eenmaal thuis ben ik es door m'n huis gegaan, nee er was echt geen plek. Maar het bleef door mijn hoofd gaan, en toen had ik het: de sidetable in gang weg, dan kan het kastje daar staan. Gisteren kwam ze bij mij, gebracht door haar dochter en het kastje kwam mee. Ik stond al in de startblokken om te helpen, maar mijn nichtje kon het kastje alleen dragen, hij was ook kleiner dan in mijn herinnering. Ik had al ruimte gemaakt in de gang, maar lang verhaal kort: het kastje staat nu onder de sidetable, die hoefde niet eens weg en ik heb met het kastje weer ruimte gecreëerd om dingen in op te bergen. Ik ben er heel blij mee. 

Zoals het vaak gaat als mijn zus en ik samen zijn dan gaan onze verhalen over vroeger en op een gegeven moment zei ik dat ik een doos heb met allemaal dingen van onze ouders en grootouders, paspoorten, trouwboekjes, oude spaarbankboekjes, dat werk. Toen de doos eenmaal open ging kwam daar een schat aan herinneringen en wetenswaardigheden uit tevoorschijn, schoolrapporten en diploma's van mijn vader, wandelboekjes uit de jaren zestig, trouwboekjes van mijn overgrootmoeder van moeders kant en weet u nog dat ik in het blogje van 25 november j.l. schreef dat het de huwelijksdag van mijn ouders was, dat daar geen foto's van zijn, dat er enkel ooit een menukaartje was maar dat die verloren was gegaan in de tijd? Dat kaartje zat ook in die doos!

U zult begrijpen dat veel dingen uit die doos weer inspiratie geven voor blogjes, die kunt u gefaseerd dan ook verwachten. Het verhaal van mijn overgrootmoeder, naar wie mijn moeder is vernoemd, is al een bijzondere en er zit zelfs een foto van haar bij. Ook in die doos zit de grote enveloppe die ik ooit van mijn moeder kreeg met daarin felicitatiekaartjes voor mijn geboorte. Daar heb ik al eens een blogje aan gewijd als onderdeel van de jubeljaarblogjes 10 jaar geleden als u op 'Gefeliciteerd' klikt kunt u het lezen een een aantal kaartjes zien. 

Het kastje. 

Preach, baby, preach

Vandaag, 23 januari, is het de Internationale Dag van het Handschrift. Maar voor ieders plezier heb ik dit blogje toch maar gewoon getypt.

Nou, het is u niet ontgaan het circus Trumptini heeft zijn deuren geopend. Met een mengeling van verbazing, verwondering, verbijstering, geamuseerdheid en plaatsvervangende schaamte heb ik het één en ander vernomen. Het gestrekte been er meteen in, daar houdt zijn idolate achterban van: "Hij doet het toch maar, hierop hebben we gewacht!" Dat ze uiteindelijk zelf aan het kortste eind zullen trekken; de simpele schatten hebben geen idee.

Bij het hele circus hoort ook een bezoek aan een kerk, dat er geen bloed uit de muren kwam toen de hele Trump-operette binnentrad is nogal een wonder. Hoewel God tijdens Zijn spaarzame spontane bezoekjes aan mij me heeft toevertrouwd, terwijl we samen de door Hem zo geliefde roze koeken aten bij een kopje koffie, dat Hij allang met zijn benedenbuurman heeft afgesproken wat er met Donald zal gebeuren over een paar jaar, hoorde ik toch Zijn stem spreken door de mond van bisschop Mariann Edgar Budde.

Daar zat ie dan op de eerste rij en de bisschop keek hem recht aan terwijl ze sprak:

"Ik vraag u om genade te hebben met de mensen in ons land die bang zijn. Er zijn homoseksuele, lesbische, transgender kinderen, Democratische, Republikeinse, onafhankelijke families — sommigen vrezen voor hun leven."

Ze zei dat miljoenen Amerikanen 'hun vertrouwen in hem stellen'.

"De mensen die onze gewassen plukken en onze kantoorgebouwen schoonmaken, die werken op pluimveehouderijen en vleesverwerkingsfabrieken, die de afwas doen nadat we in restaurants hebben gegeten en die nachtdiensten draaien in ziekenhuizen - het zijn misschien geen staatsburgers of hebben niet de juiste papieren, maar de overgrote meerderheid van de immigranten zijn geen criminelen". Ze ontkrachtte de leugens van de Republikeinen over migranten en zei dat deze arbeiders 'belasting betalen' en 'trouwe leden' zijn van Amerikaanse kerken, synagogen en moskeeën. Ze deed een beroep op het empathische vermogen, dat Trump natuurlijk helemaal niet heeft, en zei dat de kinderen van deze migranten "bang zijn dat hun ouders worden meegenomen."

"Zoek medeleven", voegde ze toe, terwijl ze hem aanspoorde om kwetsbare mensen te helpen die op de vlucht zijn voor oorlogsgebieden en vervolging.

Op onderstaande foto ziet u de gezichten van Donald en Melania, de immigrant die wel mag blijven en met wie hij een verstandshuwelijk heeft, terwijl de bisschop hen toespreekt. Vanzelfsprekend heeft het niet geholpen, want inmiddels heeft Donald, zoals een goed dictator betaamt, de aanval geopend op het diversiteitsbeleid binnen de Amerikaanse overheid. Vanaf gisteren 17.00 uur moeten alle werknemers die in het diversity, equity and inclusion- programma zitten met betaald verlof worden gestuurd en later definitief vertrekken. Tevens moeten de websites van DEI op dat tijdstip uit de lucht zijn. Ook moeten alle DEI trainingen worden geannuleerd, en men wordt aangemoedigd om alle vormen van DEI-gerelateerde activiteiten te melden, ook als men vermoedt dat er activiteiten onder een andere naam worden voorgezet.

Ja, ik trek die vergelijkingen ook met de bange jaren 30 en 40 van de vorige eeuw toen een andere megalomane racistische dictator vond dat sommige mensen über andere mensen stonden en hij de, in zijn ogen, untermenschen wilde uitgummen. Donalds man Elon Musk liet al, twee keer op rij, met een duidelijk armgebaar zien dat de terminologie van fascistisch rechts nog steeds dezelfde is.

En we zijn nog maar drie dagen op weg, het worden vier lange, onvoorspelbare en ontluisterende jaren.

Wicked

De laatste jaren is het een trend om films te maken over personages uit sprookjes die in eerste instantie niet het hoofdpersonage waren, om dieper in te gaan op hun verhaal en hoe het allemaal zo gekomen is. Zo is er o.m. 'Malificent' over de boze heks uit Doornroosje, 'Mufasa' over de vader van Simba uit 'The Lion King' en 'Oz The Great And Powerful' over het verhaal hoe een gewone man de tovenaar van Oz werd uit 'The Wizard Of Oz' waarin hij dat al was. 

De musical uit 2003 'Wicked' gaat over twee ander personages uit 'The Wizard Of Oz', G(a)linda, the good witch of the north en Elphaba, the wicked witch of the west. Van die musical is een filmversie gemaakt met in de hoofdrollen Ariana Grande als G(a)linda en Cynthia Erivo als Elphaba. De oorsprong van alle verhalen over het land van Oz komen uit de boeken van Lyman Frank Baum waarvan het eerste deel in 1900 verscheen en waarvan er nog dertien vervolgdelen kwamen. Al in 1902 kwam er een musical uit van het verhaal en in 1925 een stomme film, maar het meest bekend is de musicalfilm uit 1939 met Judy Garland. 

Voor hen die die film kennen is de film 'Wicked' met de musical als leidraad die nu in de biscoop draait een feest van herkenning. Veel van die film wordt als basis genomen om het verhaal van de groene Elphaba te vertellen. Allereerst haar huidskleur groen komt uit die film, Frank heeft dat nooit zo beschreven. Het decor waarin de wizard opereert is exact die van de film uit 1939. Omdat het zich afspeelt voordat het meisje Dorothy haar opwachting maakt, weten we het in principe nog niet, maar de laffe leeuw wordt (als welpje) al geïntroduceerd en gered door de leeghoofdige prins Fiyero, die waarschijnlijk later in het verhaal de vogelverschrikker wordt die zo graag een brein wil. Elphaba's groene kleur komt door het groene drankje dat de minnaar van haar moeder haar steeds geeft. We zien het nog niet in deze film, maar dat is natuurlijk de wizard zelf die ook haar vader is en als wizard over Smaragdstad als een soort dictator regeert, waar alles smaragdgroen is. Ook de zilveren schoentjes (in de film uit 1939  waren ze om technische redenen rood) zien we al aan de voeten van Elphaba's zus, Nessarose, die uiteindelijk te wicked witch of the east wordt en door Dorothy wordt vermoord doordat haar huis op Nessarose valt in de film van 1939 en ze daardoor de woede op haar hals haalt van haar zus Elphaba, de wicked witch of the west. Tevens zien we in 'Wicked' het ontstaan van de vliegende apen. Maar zoals gezegd, die connecties kun je enkel maken als je de film uit 1939 kent.

Het blijkt dus dat de film 'Wicked' deel één is, er komt later dit jaar nog een tweede deel uit. De film is werkelijk adembenemend. Het is een musical, dus er wordt gezongen en gedanst als in de beste jaren van de Hollywood musicals. De cast is fantastisch en divers op velerlei gebied, lichaamsdiversiteit, genderdiversiteit en etnischdiversiteit. De actrice die het aan een rolstoel gekluisterde zusje van Elphaba, Nessarose, speelt is Marissa Bode die in werkelijkheid ook in een rolstoel zit. Geweldig gecast zijn Ariana en Cynthia in de hoofrollen, de chemie tussen deze twee actrices spat van het doek af. Vooral Ariana zat meteen in mijn allergie als de volledig uit roze opgetrokken G(a)linda, die als een soort verwend influencermeisje de wereld naar haar hand zet, wel met humor zodat het dragelijk blijft.

In al deze vrolijkheid met zang, dans en inclusiviteit zit er wel een diepere laag in de film die als een zweepslag het verleden en de huidige tijd griezelig bij elkaar brengt. Naast dat Elphaba in eerste instantie niet wordt geaccepteerd vanwege haar groene huiskleur is in de film nog een groepering die men niet (meer) accepteert, nadat zij jarenlang in de Ozmaatschappij hebben meegedraaid. Zij moeten, letterlijk, monddood worden gemaakt, worden verbannen, uitgezet en uitgegumd, naar later blijkt op last van een dictator. Ik ga er verder niets over zeggen, voor als u de film nog wilt gaan kijken, maar het klinkt wel heel bekend als iets uit onze recente geschiedenis wat zich vandaag voor onze ogen weer herhaald. Dat kwam bij mij wel even binnen.

Ik raad u deze film ten zeerste aan! Ik zelf kijk al uit naar het vervolg later dit jaar.

Cast: Ethan Slater (Boq Woodsman), Jeff Goldblum (The Wizard), Michelle Yeoh (Madame Morrible, Cynthia Erivo (Elphaba Thropp), Ariana Grande (G(a)linda Upland, Jonathan Bailey (Fiyero Tigelaar), Bronwyn James (Shensen) en Marissa Bode (Nessarose Thropp).

Elphaba en G(a)linda.

Even een fotootje tussen de opnames door. 

Tegeltjeswijsheid 503

Vandaag, 21 januari, is het Internationale Knuffeldag. Ik zou zeggen: doe er wat mee.

Zwarte Maandag

Vandaag, 20 januari, is het Blue Monday, 'de meest deprimerende dag van het jaar', aldus de Britse psycholoog Cliff Arnall, die de term bedacht in 2005. Volgens hem is het dé dag in het jaar waarop veel mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen. Dat komt, volgens zijn eigen wetenschappelijke formule, omdat men te maken heeft met het mislukken van goede voornemens, het nog ver weg lijken van vakanties, tel daar de donkere dagen bij op en het feit dat maandag de eerste dag van de werkweek is en een mens zou voor minder. In academische kringen werd Cliff overladen met kritiek, maar de commercie heeft het idee omarmt. Daarnaast heeft George Gershwin in 1922 een opera geschreven met de titel 'Blue Monday', waarin de 'Blue Monday Blues' wordt gezongen over een dag dat alles misgaat en mensen sterven. Zo nieuw is die term dus niet.

Vandaag is het echter zeer passend en zou ik het zelf liever willen omschrijven als 'Zwarte Maandag', vanwege het feit dat de hoogbejaarde voor 34 criminele activiteiten veroordeelde verkrachter Donald Trump tóch wordt geïnaugureerd als president van de Verenigde Staten. Om even een linkje te leggen naar de blog van gisteren, het Vissentijdperk suddert nog flink door. Maar gelukkig is er wereldwijd en in Amerika zelf ook veel tegengeluid van de andere helft die wel al klaar zijn voor de nieuwe tijd. Een lichtpuntje is dat de man bijna 80 is, morbide obesitas heeft en ongezond leeft. De kans dat ie die vier jaar niet volmaakt is reëel aanwezig. Mede met het geld van zijn man Elon Musk heeft ie veel mensen aan zijn kant gekregen en heeft net als hier in Nederland een soort cabaret-kabinet samengesteld van totale nitwits die allen wel kritiekloos trouw zijn aan de Grote Oranje Leider. 

Zoals bekend gemaakt wordt de inauguratie, zoals doorgaans gebruikelijk is, niet buiten gehouden, maar binnen in het Capitool. U weet wel dat gebouw die zijn aanhangers vier jaar geleden hebben aangevallen en zowat hebben vernield. Gelukkig voor Donald staat het er nog. De officiële reden is dat het te koud is, maar de enorme leegte van het buitengebied tijdens zijn inauguratie 8 jaar geleden, daar wordt hij nog wel eens badend in het zweet wakker van, dat niet nóg een keer. Dus al die nitwits zitten bij elkaar in één gebouw.....ik zeg niks.....alleen....bij elkaar.....in één gebouw.....

Nou ja, deze Blue Monday is voor veel mensen nu eens een échte Blue Monday, Black zelfs, met dit hele circus van de Grote Oranje Clown en zijn kritiekloze dik betaalde minions. Hoewel het een eng idee is dat deze licht dementerende onvoorspelbare megalomane narcistische hoogbejaarde één van de belangrijkste posities in de wereld inneemt, valt er de komende tijd ook veel te lachen. Het innemen van Canada, het willen kopen van Groenland, het hernoemen van de Golf Van Mexico, ik kan niet wachten tot ie z'n bek weer es een douw geeft.

Petite soirée/Age of Aquarius

Vandaag, 19 januari, is het Wereld Religiedag. Voor de goede orde, welke religie dan ook. 

Gisteren in namiddag en avond had ik een petite soirée chez moi met Pieter en Remco. Ik ontving ze met bubbels en vingervoedsel. Bubbels omdat Pieter maandag gaat beginnen met zijn nieuwe baan en ik vond dat we daar wel op mochten proosten om hem veel plezier en succes te wensen. Ik heb zomaar het idee dat het wel goed gaat komen, hij heeft er veel zin in.

Fijn bij kunnen kletsen over van alles en voor het diner had ik al veel kunnen voorbereiden, zodat het zo de oven in kon. Filet de cuisse de poulet carbonara met pommes duchesse en een salade fraîche garnie d'oeuf. Als dessert glace au caramel aux pacanes met gâteau, lait de poule, crème fouettée, garnie de myrtilles. Vanzelfsprekend niet die uit de diepvries van Albert Heijn, maar verse van de groentejuwelier. Je moet er toch niet aan denken dat Pieter zich al op z'n eerste dag ziek zou moeten melden vanwege hepatitis A besmetting. Daarna natuurlijk koffie met bonbons.

Lekker ontspannen met elkaar de namiddag en avond doorgebracht en ook als drie G.B.J. Hiltermann-mannen 'de toestand in de wereld' besproken. Wij zijn gedrieën wel voor meer begrip voor malkander en bovenal voor liefde, vrede en blijdschap, maar ja wij zijn dan ook geboren in de hoogtijdagen van de hippiecultuur die dat ook nastreefden: 'This is the dawning of the age of Aquarius' werd er destijds gezongen.

Inmiddels is het Aquariustijdperk begonnen in december 2021 en zal 2000 jaar duren. De energie van het Aquarius bewustzijn heeft tijd nodig om te integreren. En zoals bij elke transitie zullen het oude (Vissentijdperk) en het nieuwe dus een tijdje door elkaar heen blijven lopen. Ik ga u hier niet vermoeien met zweverige new age zaken, maar een aantal dingen zijn nu al merkbaar. Daar waar het Vissentijdperk stond voor de door mannen gemaakte en bestuurde patriarchale wereld met een verticale top-down hiërarchie met macht over het individu is het Aquariustijdperk meer horizontaal en voor menselijke waarden. 

Nu nog zijn het de babyboomers die de touwtjes in handen hebben, maar de nieuwe generatie is minder star in de hiërarchie. Vandaar dus op dit moment in de wereldpolitiek de ruk naar rechts van het oude en hen die (nog) niet klaar zijn voor het nieuwe. Tegelijkertijd ligt de laatste tijd meer de focus op zelfontplooiing en om te zijn zoals je bent zonder traditionele rolpatronen. Wie je als mens bent is belangrijker dan gender, seksualiteit, kleur, religie of culturele achtergrond; het nieuwe. Dat loopt nu dus allemaal door elkaar en geeft de huidige botsingen in de maatschappij wereldwijd. 

Maar zoals gezegd behelst het Aquariustijdperk veel meer, en moeten we geduld hebben hoe het zich ontvouwt. Ik voel me al bevoorrecht dat ik het begin ervan kan en mag meemaken. Het wordt uiteindelijk een betere wereld, al lijkt nu juist het tegenovergestelde, want het oude geeft niet zomaar op, maar loopt wel op z'n einde. 

In Memoriam: Manuëla Kemp

Manuëla Kemp leerde ik kennen als zangeres van The Revellettes met singles als 'The Only 1' en 'Sign Of Love'. Dat was halverwege de jaren tachtig. Vervolgens ging ze presenteren, verschillende succesvolle programma's waaronder ook muziekprogramma's waarbij ze zelf ook graag meezong. Zingen bleef toch haar grote passie, en haar hele carrière door bleef ze naast presenteren ook zingen in verschillende bands. 

In 2000 kwam er een cd uit waarop ze Nederlandstalige liedjes zong, 'Slapeloze Nachten'. In 2004 deed ze mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival. Daar werd toen veel werk van gemaakt, met 24 artiesten die in vier voorrondes de halve- en hele finale moesten zien te halen, dat lukte Manuëla niet. Later ging ze radioprogramma's presenteren.

Ik heb haar altijd een bijzondere, mooie en ook stoere vrouw gevonden, dus toen ik begin december vernam dat ze een scooterongeluk had gehad in Portugal en daarbij ernstig gewond was geraakt en in coma lag, schrok ik van het nieuws, maar dacht ook, daar komt ze doorheen, dit is Manuëla Kemp, die heeft wel voor hetere vuren gestaan.

Helaas is het anders gelopen. Ze zou nooit meer uit haar coma ontwaken en ze is naar Nederland overgevlogen om hier te kunnen sterven. 17 januari is ze overleden, Manuëla is 61 jaar oud geworden. 

The Revellettes met in het midden Manuëla.

Lááááát.....lááááát....

Vandaag, 17 januari, is het Wereld Fetishdag. Ik laat dat verder bij u.

Ruim anderhalve maand ben ik nu bezig met die lampen van Aigosmart, die het tot begin december altijd goed hebben gedaan. Ik verordonneerde: "Oké Google, doe de lichten aan" en er was licht. En bij: "Oké Google, doe de lichten uit", doofden ze weer. Maar sinds die tijd gaan de lampen in de Aigosmart app steeds off line, en zo kan Googlehome het ook niet herkennen.

In de afgelopen anderhalve maand heb ik meerdere malen de apps opnieuw geïnstalleerd, heb ik de router meermaals opnieuw opgestart en gereset, de Googlehome mini (waarin de stem woont die op mijn vragen en verzoeken reageert) ook een aantal keer gereset. Soms bleef het één tot drie dagen werken en dan weer offline. Zet ik de lampen dan handmatig aan, worden ze direct weer herkend door de Aigosmart app, om vaak nog diezelfde avond offline te gaan, de lampen blijven dan wel branden, hoor. Ook heb ik de servicedienst van Aigosmart benaderd, maar die komen niet verder dan dat de router dichterbij de lampen moet staan. Ze weten het dus ook niet. 

Gisteren heb ik het ultieme gedaan; alle lampen ontkoppeld, er fysiek uitgehaald en weer opnieuw erin gedraaid en geïnstalleerd. Ook de apps weer opnieuw geïnstalleerd en de router en Googlehome mini gereset met als uitkomst: nog diezelfde avond weer offline.

Nu zou een mens voor minder in een dwangbuis kunnen worden afgevoerd naar een plek met vriendelijke mensen in witte jassen, maar ik heb besloten om het los te laten. Lááááát....., ik doe wel gewoon als een commoner 's avonds de lichten aan door op de lichtknopjes te drukken, het geeft wel dat heerlijke jaren zeventig gevoel. Het is dat mijn tv geen knoppen meer heeft, anders....

Toen was geluk... #163

De logeerkamer was als eerste aan de beurt voor de grote schoonmaak. Mijn moeder kijkt altijd over m'n schouder mee als ik bezig ben met huishoudelijke taken en zeker in de logeerkamer omdat daar de oude houten kastjes staan van thuis uit de jaren zestig en zeventig die ik dan lekker in de boenwas zet, ook zo'n geur van vroeger. Verder allemaal prullaria van ooit, nul tot generlei waarde, maar voor mij als gevoelswaarde onbetaalbaar. Ook was zij erbij toen ik de vloerbedekking uitzocht voor de jaren zeventig logeerkamer wat het uiteindelijk geworden is. Noem het overdreven sentimenteel, maar ik voel me er goed bij en zo voelen zij en mijn vader dichtbij.

Onder de prullaria bevinden zich twee glazen flesjes, één van Coca Cola en één van Orangina. Ja kinderen, vroeger waren frisdrankflesjes van glas. Dat Coca Cola flesje heb ik niet zo'n herinnering aan vanaf wanneer ik die heb bewaard, maar het moet ongeveer dezelfde tijd zijn als het Orangina flesje. En dat weet ik nog precies. 

Stel je voor, Parijs 1975, twee echtparen gingen met hun kinderen op vakantie naar de Franse hoofdstad, naast het hotel was een soort cafeetje waar ze iedere dag, nadat ze weer een ander hoogtepunt van de stad hadden bezocht, neerstreken en de kinderen in het gezelschap een flesje Orangina kregen. Het is een frisdrank die oorspronkelijk uit Algerije komt en na de Tweede Wereldoorlog ook in Frankrijk steeds populairder werd. Wij kenden het niet, maar vonden het lekker, en de kinderen vonden de flesje zo bijzonder dat ze besloten om er één mee te nemen. Eén van die kinderen was ik. En nu na vijftig jaar heb ik het flesje nog steeds. Ooit heb ik er dubbeltjes in gespaard. Of de andere kinderen van toen 'm nog hebben? Ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen van niet. Bij mij is ie van het ouderlijk huis meegegaan met alle verhuizingen en staat nu als een reliek uit een ver verleden, samen met het colaflesje, waar Nederlandse centen inzitten, op één van de oude kastjes.

Tot 1978 werd Orangina in Europa enkel in Frankrijk verkocht, maar nu is het ook hier in de supermarkt te koop, maar natuurlijk niet in zo'n mooi flesje, maar in een variant van plastic die wel de bijzondere vorm heeft behouden. 

Schitt'$ Creek

Vandaag, 15 januari, is het de Dag van de Elfstedentocht. De laatste Elfstedentocht is gereden in 1997, er is dus een hele generatie opgegroeid zonder het, tot nog toe, ooit te hebben meegemaakt. Maar daar gaat dit blogje verder niet over.

Onlangs toegevoegd aan Netflix is de Canadese sitcom 'Schitt'$ Creek'. De serie bestaat uit zes seizoenen en heeft gelopen van 2015 t/m 2020. Ik heb nu één seizoen bekeken en ben begonnen aan de tweede en ben helemaal om. Wat een geweldig leuke serie! 'Schitt'$ Creek' heeft vele prijzen gewonnen waaronder Emmy Awards, wat voor een Canadese serie vrij bijzonder is. Voor het laatste seizoen werd de serie genomineerd voor niet minder dan vijftien Emmy's, en won zeven belangrijke prijzen voor, beste serie, script, regie, mannelijke en vrouwelijke hoofdrol en bijrol, en verbrak daarmee een record.

De serie is geschreven door vader en zoon Eugene en Dan Levy, die ook de hoofdrollen spelen als vader een zoon Johnny en David Rose. Samen met moeder Miora (Catherine O'Hara) en zus Alexis (Annie Murphy) zijn ze een rijk gezin die al in de eerste aflevering alles kwijt raakt en moeten gaan wonen in een dorpje wat Johnny ooit als grap voor zijn zoon heeft gekocht, Schitt's Creek. Ze moeten daar in een Motel gaan wonen en krijgen te maken met de lokale bevolking die er zo hun eigen normen en waarden hebben. 

Dit hele gegeven heeft wel iets weg van de jaren zestig serie 'Green Acres' waarin Eddie Albert en de weergaloze Eva Gabor hun stadse leven verruilen voor het platte land. Vader Johnny probeert zo goed en zo kwaad als het kan zich aan te passen, maar Miora, een vroegere soap opera ster, met nog steeds de allures, kleding en tientallen pruiken en hun wereldvreemde kinderen van rond de dertig hebben daar duidelijk wat meer moeite mee. 

Miora en zoon David zijn mijn favoriete personages, Miora vanwege haar over de top dramatische reacties op gebeurtenissen en David omdat ik wel iets van mezelf in hem herken. De constante verbazing over alles en iedereen om hem heen, waar hij dan heel plastisch op reageert, wat ik enkel in mijn hoofd doe, maar zijn gezichtsuitdrukkingen en reacties zijn hilarisch. Ook dochter en zus van Eugene en Dan, Sarah Levy, speelt in de serie als serveerster Twyla in de locale cafetaria. 

Ik raad de serie, als u van absurde humor houdt, ten zeerste aan.

Alexis, Miora, Johnny en David op het moment in de eerste aflevering als ze uit hun
woning worden gezet. 

Alexis, David, Miora en Johnny voor het motel waarin ze nu moeten gaan wonen.

Deze uitdrukking van David, voor mij zo herkenbaar. 😆
Achter Alexis en David hangt een deel van de pruiken van Miora.

Opgejaagd

Vandaag, 14 januari, is het Wereld Logicadag. Dat lijkt me vrij logisch en behoeft verder geen uitleg.

Ondanks dat ik momenteel in een soort relaxmodus kan en ook zou moeten zijn voel ik me nog steeds een beetje opgejaagd. Opgejaagd door niemand, maar meer door mijn eigen gevoel. Gevoel, want mentaal weet ik het precies, maar mijn hele zijn is nog rusteloos. Ik heb me natuurlijk de laatste maand op mijn werk gewoon voor de volle honderd procent ingezet, zo rol ik nu eenmaal. Wellicht is de overgang naar een vooraf nog niet te bepalen tijd van het totale niets iets te abrupt geweest. 

Afgelopen week natuurlijk het hele UWV-gedoe in gang gezet en dat is geregeld, enkel moest ik wat 'taken', zoals zij dat noemen, afhandelen. O.m. mijn CV nakijken op hun site, en dat klopte maar ten dele, omdat de data van mijn arbeidsverleden geen van alle correct waren. Zou dat een test zijn om te zien of ik het écht wel nakijk of een fout in het syteem? Ik heb het keurig aangepast en meteen maar mijn eigen CV bijgewerkt en op een vacaturesite gezet. Van de week zal ik de sollicitatieactiviteiten die ik reeds heb ondernomen doorgeven. Dan zien ze jedenfalls dat ik ermee bezig ben. 

Voor nu moet ik wat structuur in de dagen gaan aanbrengen. De vorige keer ben ik weer gaan sporten en werd ik prachtig slank en gespierd, maar daar heb ik nu, tien jaar later, echt geen fiducie meer in. Als bijna zestigjarige moet je ook wel realistisch blijven, bij zowel de vraag of men werkelijk nog wel zit te wachten op een werknemer van die leeftijd als het feit dat je lichaam nu eenmaal ouder is en je niet hijgend meer met de jeugd mee moet willen gaan en apparaten bezet houden die voor jou echt niet zoveel meer doen. 

Ik heb besloten om alvast een begin te gaan maken met de voorjaarsschoonmaak. Dat moet gezien mijn rug in gedeeltes en als ik er nu al mee begin om steeds iets aan te pakken, ben ik waarschijnlijk wel klaar voor het voorjaar is. Meer een winterschoonmaak dus. Uit ervaring weet ik dat het meditatief werkt en dat kan ik nu wel gebruiken, dan gaat het opgejaagde gevoel vanzelf weg. Daarnaast, mocht ik werk vinden dan is mijn huis in ieder geval weer helemaal tiptop en hoef ik het alleen maar bij te houden.

 

Stiletto

Vandaag, 13 januari, is het de Internationale Dag van het Amber Alert. Dit even ter informatie.

Toon Hermans, ooit behorend tot 'De Grote Drie' (Toon, Wim Kan en Wim Sonneveld) toen cabaret in de vorm van een one man show nog niet zo ingeburgerd was als nu. Nu lijkt er wel een overkill aan cabaretiers m/v, maar enkel de écht goede komen bovendrijven. Toon was ook van de gedichtjes, overdenkingen en liedjes soms kolderiek, maar vaak iets om over na te denken. Naarmate hij ouder werd groeiden die overdenkingen met hem mee. Onderstaand lied is uit zijn one man show 1980. Nog steeds actueel, nu meer dan ooit. 

Stiletto

Ik zal de mensheid niet opzettelijk verdrieten

En niet op vrouwen en op kleine kinderen schieten

Ik heb voor niet ene mens iets agressiefs in petto

Ik steek ook niemand in z'n rug met een stiletto

Ik heb geen zin om met geweren of pistolen

Te schieten op een andere vrouw geen denken an

Nee ik maak een wedje met je

Hooguit een schietgebedje

Dat ik zachtjes prevelen zal zo nu en dan

Ik sta ook niemand met een knuppel op te wachten

Ik zal de mooie slagersmeid niet verkrachten

Ik zal geen glazenwasser van z'n ladder stoten

Ik schop geen enkele keeper rechtstreeks voor z'n poten

En ook mijn buurman zal er vast niet over peinzen

Om op zondagmorgen na de eerste mis

Een oude dame dood te knijpen

Daarom kan ik niet begrijpen

Dat het overal zo'n grote rotzooi is

Vraag het alle mensen ga de huizen binnen

Mensen willen stuk voor stuk mekaar beminnen

Ze willen allemaal een huissie in een hoffie

Ze willen allemaal een taartje bij de koffie

Vraag het iedereen de vinger op te steken

Wie het geweld bemint en niemand steekt hem op

Maar morgen hangt er in de kranten

Een of andere rare tante

In een triestig donker trapportaal te bengelen aan een strop

Ik wil een nieuwe wereld met alleen maar lieven

Waar geen ene plaats is voor de agressieven

Waar geen kans is voor de rijke krijgsmeneren

Waar mensen wandelen in plaats van te marcheren

Waar alle mannen flirten met hun eigen vrouwen

En kinderen dansen met confetti in het haar

Waar we hopen en vertrouwen

Bruggen naar de hemel bouwen

En wie zich daar niet aan houden

Die sla ik persoonlijk in mekaar

© Toon Hermans, Hugh den Ouden

Het verhaal van de foto

December 1999, de eeuw liep op z'n einde, en we waren beducht op de 'millenniumbug' die alle computers in de war zou sturen. Ik had toen nog geen computer, maar weet nog wel dat ik alle stekkers uit het stopcontact had gehaald, dat werd toen geadviseerd omdat men een stroompiek of iets dergelijks verwachtte als 1999 2000 werd. Nu lachen we erom en er is niets onheilspellends gebeurd op dat gebied.

Ik werkte toen bij V&D op de boekenafdeling met Trudy en Carla. Ik denk dat Trudy jarig was, vandaar de bloemen. Het kan ook zijn omdat ze naar een andere afdeling is verplaatst. De boekenafdeling was gesitueerd op de tweede etage en was best groot. Niet lang erna verhuisde de afdeling naar de derde etage en bleef groot om daarna flink in te krimpen om dichterbij de afdeling entertainment te worden geplaatst.

Daarna terug naar de tweede etage om tijdens mijn langdurige afwezigheid vanwege mijn rug te worden verplaatst naar de parterre, wat niemand tegen mij wilde vertellen. Mijn leidinggevende op de tweede etage, Hans, heeft het me destijds meegedeeld. En toen ik weer voorzichtig een paar uur per dag mocht beginnen kon ik de afdeling die door 'leken' daar was ingericht van nul af aan weer op de juiste manier vormgeven. Naast dat het een soort gazastrook was op de parterre vond ik het ook jammer dat ik Hans niet meer als leidinggevende had, dat werd naast Bertie, ook een oudgediende, een hele stoet van huppeltutjes die allemaal opnieuw het wiel weer wilden uitvinden. Gelukkig was de kennis van hoe en wat over boeken bij hen niet aanwezig zodat ik meestentijds gewoon m'n gang kon gaan. 

Oh happy day was het toen in alle wijsheid werd besloten de derde etage om te toveren tot alles wat niet met kleding te maken had en dat Hans daar de leidinggevende werd. Daar ging de boekenafdeling weer, en omdat Hans wél een boekenmens was, werd het weer een volwassen afdeling die ook helemaal in een nieuw jasje werd gestoken qua meubels. Dat bleken achteraf de laatste jaren tot aan het faillissement op 31 december 2015. Maar wat was het een fijne tijd. Ik kijk er met heel veel plezier op terug. 

In december 1999 hadden we nog geen weet dat het 16 jaar later voorbij zou zijn. 

Met Trudy en Carla.

Met Trudy.

Tegeltjeswijsheid 502

 

Op schema

Het is officieel, ik heb me aangemeld bij het UWV als uitkeringsgerechtigde. Dat is nog een hele vragenlijst die je in moet vullen, geheel terecht overigens. De laatste keer dat ik dat heb moeten doen was vanwege het faillissement van V&D en dat ging in mijn beleving toen anders, omdat we nog zes weken doorwerkten, maar wel al door het UWV werden betaald middels 'werkbriefjes' een term die ook toen al heel archaïsch klonk. Omdat, zoals een medewerker van het UWV destijds tegen me zei, ze de 'hoos van V&D' verwachtten kwamen ze naar de vestiging toe voor uitleg. Een gedeelte van die hele UWV aanvraag ging dan ook een soort van automatisch.

Nu moest ik echter van scratch af alles invullen, hoewel er bij hen ook gegevens betreffende mijn arbeidsverleden al bekend is, dat hoefde ik enkel maar te controleren. Het is verstuurd en ik heb recht op een WW uitkering, wat vanzelfsprekend minder is dan mijn laatst verdiende loon, maar ik ben dankbaar in een land als Nederland te wonen waar er een vangnet is voor een bepaalde tijd. Het me enigszins unheimisch voelen vanwege het, populair gezegd, 'handje ophouden', zet ik zoveel mogelijk van me af, het is niet míjn keus, die keuze is vóór mij gemaakt. En ik herinner me nog het gesprek dat ik had met een medewerker van het UWV destijds, die me, toen ik het ter berde bracht, strak aankeek en zei: 'Ik wil dat u dat meteen van u afzet, u heeft er récht op, u heeft er al die jaren voor gewerkt en aan meebetaald.' Maar toch, ik ben van een generatie die is opgevoed dat je gewoon werkt. 

Daarover gesproken heb ik al twee sollicitatieactiviteiten, zoals dat zo mooi wordt genoemd, ondernomen. Nee, daar zeg ik nog niets over, je moet dit soort zaken niet jinxen. Ik hou u gerust op de hoogte als er in mijn zoektocht naar werk gekke dingen gebeuren, maar over potentieel nieuw werk bericht ik pas als het echt zover is. Hou in gedachte dat ik dit jaar zestig word en nog maar een paar jaar hoef. Dat kan werkgevers afschrikken; 'Zo'n oud vel willen we niet, hoor', dan wel over de streep trekken; 'Voor die paar jaar durf ik het wel aan'. Hoewel mijn laatste werkgever zo niet dacht, maar goed, water onder de brug.

Ik heb woensdag mijn bescheiden ingeleverd en heb de werkapp verwijderd, gisteren de WW-aanvraag gedaan, al twee sollicitatieactiviteiten ondernomen. Ik merk ook dat de verwerking, bij immer via dromen, is begonnen.  Ik vind dat ik best al goed bezig ben in de halve week na mijn laatste werkdag. 

Mondiale Jerry Springershow

Vandaag, 9 januari, is het de Dag van het Verantwoord Medicijngebruik. Doe er uw voordeel mee.

Steeds meer krijg ik het gevoel in een mondiale Jerry Springershow te zitten met groeperingen die malkander zo ongeveer naar het leven staan en dat niet onder stoelen of banken steken. Niet zoals in die platvloerse show fysiek, hoewel...., maar vaker op de socials waar men malkander voor rotte vis uitmaakt onder het mom 'als je niet met me bent ben je tegen me'. Lekker zwart/wit zonder kleurnuances. 

Dit alles aangewakkerd door de extreemrechtse leiders van diverse landen. Voor de licht beïnvloedbare zwakker begaafden onder ons kan het niet fel genoeg, zij zijn vaak de kritiekloze achterban van die leiders die zeggen wat ze willen horen, of het haalbaar is of niet, gelogen of niet, dat maakt ze niet zoveel uit, zover kijken ze niet.

Het door de simpletons gescandeerde 'Jerry, Jerry, Jerry!!!' uit het programma is nu een 'Donald, Donald, Donald', 'Poetin, Poetin, Poetin', 'Elon, Elon, Elon' en hier in Nederland 'Geertje, Geertje, Geertje' geworden. Dat juist de, ik gebruik de term losjes, 'visie', van deze leiders helemaal niets voor het gewone volk doet heeft het klapvee niet door en als ze het uiteindelijk door gaan krijgen is het te laat. Dan blijkt dat die halfzachte woke kumbaya typetjes het toch niet zo verkeerd zagen als zij dachten.

Neem nou die oranje hoogbejaarde multiveroordeelde en, ik vermoed licht dementerende, verkrachter Donald Trump, die in al zijn kwaadaardige simpelheid nog voor ie president is al de meest idiote dingen roeptoetert. Dat zo iemand überhaupt president kán worden gaat echt buiten mijn verstand om. Hij wil Groenland kopen, ik herhaal, hij wil Groenland kopen. Groenland maakt deel uit van het Koninkrijk Denemarken maar heeft een autonome status. Groenland is 50 keer groter dan Nederland en er wonen slechts 57000 mensen. Donald vindt dat hij Groenland nodig heeft voor zijn economische veiligheid. Donald sluit militair ingrijpen om zijn zin te krijgen niet uit, zo antwoordde hij op een vraag daarover. Ook het Panamakanaal wil hij weer terug en vindt het zelf geen bespottelijk idee om Canada bij de Verenigde Staten te voegen. Bent u er nog?

Zijn Zuid-Afrikaanse man Elon, de rijkste man op aarde, wil zijn extreemrechtse sympathieën uitrollen over de wereld en bemoeit zich al met de politiek in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië waar hij financieel de extreemrechtse partijen aldaar steunt. Ons eigen Geertje springt op en neer met een 'ik ook-ik ook' aandrang en begint al in het Engels te x-en. Gelukkig is ons land te onbeduidend voor de megalomane Elon, maar en passant zou ie wat miljoenen, of zoals hij het noemt: kleingeld, uit z'n zak kunnen laten vallen in de schoot van Geert en andere enge types hier.

Benjamin Netanyahu gaat gewoon door met zijn genocide op de bevolking van Gaza en Vladimir Poetin is nog steeds bezig met zijn oorlog in Oekraïne. Intussen heeft de Chinese dictator Xi Jinping gezegd dat niemand de 'hereniging' tussen China en Taiwan nog kan stoppen. Daar zal het binnenkort dus ook wel gaan stuiven. Het zijn voor eilanden überhaupt bange tijden. Naast gedoe om en met Groenland en Taiwan heeft het verdachte Russische schip Eagle S, die een aantal datakabels in de Oostzee heeft vernield, ook twee uur langzaam heen en weer gevaren boven een telecommunicatiekabel bij Terschelling. Onderzocht moet worden wat er is gebeurd.

Tel daarbij de al eerder genoemde polarisering in de samenleving wereldwijd op met alle verruwing en uitwassen die daarbij horen, en de mondiale Jerry Springershow is een feit. Wat een tijd om in te leven.

Donald Trump en Elon Musk. 

Geert Wilders die volledig doorslaat, nu ook in het Engels en zo opzichtig anschluß zoekt bij Elon. 

In Memoriam: Peter Schaap

Vandaag, 8 januari, is het Wereldtypdag, maar dit slechts terzijde. 

Mensen van mijn generatie kennen hem nog wel, Peter Schaap, de man met met de baard en het lange haar, precies de juiste look voor de prachtige liedjes die hij zelf schreef en bracht, een troubadour. Ik kreeg bij hem altijd het gevoel dat Peter een heel aimabele man moest zijn.

Hij begon als onderwijzer op een basisschool, in die tijd schreef en zong hij al zijn eigen werk. In 1974 begon zijn professionele carrière als, zoals dat nu genoemd wordt, singer-songwriter. Hij bracht vier albums uit en had een grote hit met 'Adem Mijn Adem'. Zelf vind ik het nummer 'De Hoge Heren Van Het Dorp' van een ongekende schoonheid, zo'n lied waarin je je helemaal kunt verliezen, zeker nu het 50 jaar geleden is dat het is uitgebracht en de weerspiegeling van de golfbeweging die elke generatie kent er zo duidelijk in naar voren komt, zodat de laatst bezongen 'hoge heren' in het lied nu eigenlijk weer de eerste zijn. In 2019 heb ik de tekst ervan geblogd: De hoge heren van het dorp

Peter was ook auteur, in eerste instantie van kinderboeken, maar vanaf halverwege de jaren tachtig ook heel succesvol met zijn sciencefiction en fantasy boeken. In 1988 kreeg hij de Euro-award voor zijn debuut roman 'De Schrijvenaar Van Thyll'. Hoewel zijn carrière als auteur die van zanger overtroefde, hij schreef veertig boeken, bleef hij altijd ook optreden met zijn nummers. Zijn albums kwamen uit in de succesperiode 1975/76, maar in 2017 kwam Peter met het album 'Zonder Meer' die tegelijkertijd uitkwam met zijn boek 'Vlammenzee' 

Peter is op 3 januari j.l. overleden na een lang ziekbed. Hij is 78 jaar geworden.