Als God het wil zal ik zo halverwege dit jaar de leeftijd van 60 jaar bereiken. Tien jaar geleden toen ik 50 werd, was ik daarvoor twintig jaar lang 29 geweest, en dat vond ik wel genoeg. Ik noemde het mijn 'jubeljaar' en heb toen ruim veertig jubeljaarblogjes geschreven over die vijftig jaar. Ik heb destijds ook vermeld dat ik het volbracht had; 50 jaar, het is goed zo, alles wat nu komt is extra. En zo zie ik het nog steeds. Tien jaar leef ik nu dus in extra tijd en ik moet zeggen ik ben nimmer zo senang geweest dan nu. Omdat ik veel heb losgelaten en vind dat ik na m'n vijftigste niet zoveel meer hoef, leef ik vrij relaxt. Ik vind dat voor mezelf, laat ik dat er duidelijk bij zeggen, voordat andere bejaarden overstuur raken omdat ze zichzelf nog jong en happening vinden, dat mag, ook daar is ruimte voor, maar ik verkies een leven dat zich enigszins in de kantlijn afspeelt.
Tien jaar geleden ben ik met mijn verjaardag naar Londen gegaan en ook dit jaar zal ik het ongemerkt voorbij laten gaan. Voor mij geen groot feest met zang en dans, daar zou ik heel ongelukkig van worden, het idee om in het middelpunt der feestelijkheden te moeten staan staat voor mij gelijk aan de hel. U mag mij tegen die tijd gerust feliciteren, een kaartje sturen of iets van die strekking en als dat niet gebeurt is het ook prima. Ik ben daar heel nuchter in. Ik ken iemand die onderhand naar de zeventig loopt en alles wat maar lijkt op een felicitatie ervaart als een mes rechtstreeks in het hart, en ook iemand op leeftijd die juist weer minutieus bijhoudt wie wel en wie niet heeft gefeliciteerd om daar consequenties aan te verbinden. In beide gevallen lijkt het me heel vermoeiend, en als bijna 60 jarige moet je je niet onnodig vermoeien, je energie kun je beter positief inzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten