Moe

Vandaag, 2 januari, is de internationale dag van de introvert. Maar dit geheel terzijde. 

Het is er langzaamaan heel ongemerkt ingeslopen, maar het voldongen feit is dat ik niet meer zo heel lang kan opblijven. Het heeft ongetwijfeld met het ouder worden te maken. Daar waar ik voorheen om half twaalf, twaalf uur pas te bedde ging, is dat nu al om tien uur, half elf. Ik lees dan altijd nog wel wat voor ik me in de foetusslaaphouding manoeuvreer, maar ik ben dan echt te moe om nog langer op te blijven. 

Ik merkte het oudjaarsavond ook. Ik mocht die dag werken wat veel prikkels geeft omdat het een drukke dag is in het metier, daarom had ik ook bedankt voor de uitnodiging om het bij vrienden te vieren. Thuisgekomen ben ik in iets comfortabels geslipt en heb wat dingen bekeken die ik had opgenomen, o.m. de documentaire over Josephine Baker, een aanrader, wat een bijzondere vrouw met een bijzonder leven. Vanzelfsprekend ook de geweldig leuke oudejaarsconference van Pieter Derks gezien. Ik heb een aantal van zijn shows bezocht en hij behoort tot mijn favorieten. Ook nu stelde hij niet teleur, een beetje terug naar Wim Kan, waar politici naar keken om te zien of ze werden genoemd. Nou, dit kabinet, dat er volgens Pieter zit voor het entertainment, is natuurlijk een bron van inspiratie en hij legde mooi de vinger op de zere plekken, plekken ja, want het zijn er best veel. Op dezelfde dag van uitzending maakte Geert Wilders collegaatje Dilan Yeşilgöz maar weer eens uit voor rotte vis op X, terwijl hij vast haar telefoonnummer en emailadres heeft. Het zal dit jaar dan eindelijk wel klappen, zo vermoed ik.

Zo tegen het einde van de voorstelling die hij magistraal afsloot, zat ik er helemaal doorheen qua energie. En terwijl champagnekurken knalden en de buurt veranderde in een oorlogsgebied heb ik mijn krulspelden ingedaan en ben naar bed gegaan. Terwijl ik bezig was met de naar bed gaan-rituelen bedacht ik me dat in mijn jonge jaren ik pas nu gepikt en gedreven me in het nachtgedruis ging storten. Ik moest er om glimlachen, ik moet er écht niet meer aan denken! 

Gelukkig maar, want niets is triester dan oude mensen die zich tussen de jeugd begeven om zich aan hun jongzijn te laven. Ze waren er toen ik jong was ook en het had iets sneus, we hebben toen met malkander afgesproken dat wij zo nooit wilden worden en zo wel dan mochten de anderen ons met vlakke hand in het gezicht slaan. Maar als het goed is heeft de natuur dat prima geregeld voor als mensen in hun schemerjaren geraken, in ieder geval bij mij wel.