Dik

Vanmorgen had ik een ensemble uitgezocht om aan te doen en de broek die daar bij hoorde ging niet meer dicht, de 5 volgende broeken ook niet. Het werd me duidelijk: IK BEN TE DIK.
Zo, dat is nu out in the open, de eerste stap van het onderkennen van een probleem is het probleem benoemen, dat heb ik bij deze gedaan.

En nu? Allereerst dacht ik natuurlijk als ieder ander weldenkend mens aan euthanasie, maar dat is toch de weg van de minste weerstand in deze, dus wil ik mijn verdere leven niet uitsluitend in broeken hoeven rondlopen met elastieken band zal ik er zélf wat aan moeten doen.

Belangrijk is om wel realistisch te zijn en begrijpen dat je wat dikker wordt naar mate je ouder wordt, het sleutelwoord hierbij is 'wat', om je heen zie je genoeg morbide obesitasjes die je, let er maar eens op, altijd ziet eten. Werp maar eens een blik in het supermarktkarretje van een zich voortwaggelend persoon en je snapt het direct. Daarnaast moet ik ook niet met een schuin oog kijken naar de jongens op mijn werk onder de 25 die een taille hebben van een 14 jarig meisje ondanks de grote hoeveelheden vette happen die er iedere dag naar binnengaan. Het is beter te leven met de wetenschap, waar zij nu terecht absoluut niet bij stilstaan, dat ik een wandelend blik in de toekomst ben voor ze.
Ooit was ik hen en ooit worden zij mij.

Oplettende lezers van mijn blogjes zullen nu denken: "Ja, maar je bent toch ook gestopt met sporten?"
Klopt, maar naast het feit dat ik er na 23 jaar geen zin meer in had, was een andere niet onbelangrijke reden dat er geen effect meer was, ik bleef dikkig, en mijn idee was als je niet sport word je vanzelf minder 'opgeblazen'.
Toch zal ik nu ook mijn eetpatroon moeten aanpassen, ik ga niet diëten, daar word ik agressief van, maar letten op wat je eet en naar je lichaam luisteren is wel aan mij besteed, vergeet niet dat ik ooit eens 20 kilo ben afgevallen op die manier.

20 Kilo dat hoeft er niet af, ik heb wel een gewicht in mijn hoofd waar ik heen zou willen, maar ik moet me er ook wel goed bij blijven voelen, dus gewoon langzaam aan. En nee, ik word niet zo'n verzuurde afvaller die met een selderijstengel en een glaasje water met een streepmondje op verjaardagen en partijen nadrukkelijk gaat zitten wezen. Dan doe ik gewoon, met mate, mee.

Ergens is er ook wel een stemmetje in mij die zegt dat dit Karma is. Ik heb een, laten we zeggen,  nogal uitgesproken misschien een tikkeltje ongenuanceerde mening over dikke mensen in het algemeen en zij die er totaal ongegeneerd niet mee zitten in het bijzonder, je kent ze wel, dames in een naveltruitje met verschillende vetrollen er onder vandaan kwabbend met op de plek waar de navel zo ongeveer zou moeten zitten een piercing erin gedrukt, of de mannelijke variant die meestal bierdrinkend, bankzittend, en voetbalsupportend is en bij de eerste zonnestralen in een verwassen hemdje gaat lopen of liever helemaal zonder shirt, op de enorme vetbal slaat en roept dat dit z'n bierspoiler is of iets in die geest.

Misschien wil het universum mij er op wijzen dat je zomaar op sluipende wijze dik kan worden en je al je wilskracht en dicipline moet aanspreken om weer tot normale proporties terug te komen.

En nee, deze foto ben ik niet.