Gisterochtend loop ik het metrostation in, en voor de mensen die op zaterdag nooit hoeven te werken, dan is het er heel erg rustig, er was net een metro aangekomen en er komt één jongeman de roltrap af en loopt naar het poortje om uit te checken, ik kom door een ander poortje net binnen. Hij kijkt me aan met een vrolijk gezicht en zegt: "Werk ze vandaag!" Hij blijft me lachend aan kijken, en ik zeg enthousiast "Dank je!" terug. En net als ruim een jaar geleden begin ik weer koortsachtig te denken: "Wie is dit?" Het niet (kunnen) onthouden van gezichten is een terugkerend iets in mijn leven waardoor ik een paar keer per jaar dit soort kleine ongemakkelijke situaties heb.
"Het heeft gewerkt, hoor" gaat hij verder, "die BodieBoost, er is veertien kilo af" en ter illustratie doet hij zijn jasje een beetje open en wijst op zijn, inderdaad, vlakke buik. Ik ben tegelijkertijd verbouwereerd, blij, sprakeloos, en kan nog net een zeer welgemeend: "Jeetje, wat goed zeg!" uitbrengen en twee duimen omhoog steken. Mijn metro staat te wachten en hij loopt met een brede grijns door het poortje naar buiten.
Zo'n onverwachtse ontmoeting met zo'n prachtige impact is wel heel veel voor zo vroeg in de ochtend, maar ook ik liep met een lach op mijn gezicht de roltrap op, zo fijn dat het ook hem gelukt is om met de geweldige BodieBoost manier van eten zo veel af te vallen. Zo'n fantastisch leuk begin van de ochtend kleurt je dag. Ik probeer nu ook zijn gezicht te onthouden, dat zou wel zo aardig zijn van me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten