Ik moest aan deze groep mensen denken toen ik het magazine van mijn pensioenfonds, wat een paar keer per jaar verschijnt, ontving en er de inspirerende verhalen las van M'hammed el Aiche, Maarten van der Berg, Manuela Martins, Charissa Oelderik en Iwan van Schaik. Vijf mensen met een, zoals dat heet 'lichamelijke beperking', die zich daardoor niet uit het veld lieten slaan en alle vijf zeer positief in het leven staan en een baan hebben. Zielig doen ze niet over hun beperkingen, want ze verzetten bergen werk met heel veel plezier.
M'hammed is 46 jaar en doofstom, hij werkt sinds 2004 bij La Place in de Kalverstraat en draait als een volwaardig teamlid mee. Op de voor,- en achterzijde van zijn werkkleding staat 'Ik ben doof'. Volgens zijn manager ziet M'hammed wat gewone stervelingen niet direct zien, dat doet hij door scherp naar de lichaamshouding van mensen te kijken, naar hun ogen, hun bewegingen.
Maarten is 37 jaar en werd geboren zonder linker onderarm, hij werkt in het magazijn van Tronix Lightning in Uden. Hij ziet zijn 'stomp' zoals hij het zelf noemt niet als beperking, het is een aangeboren afwijking waarmee hij is opgegroeid. Hij weet niet beter en kan alles wat een ander ook kan. "Ik heb één keer meegemaakt dat ik werd afgewezen vanwege m'n arm, het was voor een soortgelijke functie waarin ik nu werk. Ik werd afgesnauwd alsof ik die man z'n tijd kwam verdoen en werd direct de deur gewezen. Dat was wel even slikken."
Manuela is 58 jaar en werkt bij designlabel Sweatshop Deluxe in Rotterdam. Ze heeft artrose en slijtage aan haar gewrichten en kan niet meer lopen zonder rollator. Ze verfde haar rollator geel. Want, zo zegt ze: "Als het je in je leven wat minder gaat, is het aan jou om er weer kleur aan te geven." Bij Sweatshop Deluxe worden designs van jonge ontwerpers in productie geplaatst met behulp van medewerkers die zijn afgewezen op de reguliere arbeidsmarkt. Manuela werkt er inmiddels drie jaar, met heel veel plezier. Naast haar werkdagen bij Sweatshop Deluxe werkt ze één dag in de week bij een kliniek voor verslaafden. Hier serveert ze koffie en broodjes. "Het geeft me voldoening om ook anderen te kunnen helpen. Op deze manier draag ik mijn eigen steentje bij aan een betere wereld".
Charissa is 24 jaar en werd geboren zonder volledig volgroeide vingers aan haar linkerarm. Hierdoor lijken haar vingers op kleine babyteentjes. Dit levert weleens bijzondere reacties op aan de kassa bij de Wibra waar ze werkt. De één durft er wat van te zeggen (voornamelijk kinderen: "Kinderen zijn fantastisch, het is heerlijk hoe ze er in hun onschuld alles er maar uitgooien" zegt Charissa), de ander kijkt er alleen maar naar. Zelf gaat ze het onderwerp niet uit de weg. Ze noemt haar linkerhand liefkozend 'Tante Beppie'. Kassa draaien, vracht verwerken, klanten helpen, kleding weghangen, Charissa doet het allemaal. "Ik ben ermee geboren dus ik weet niet beter. Ik ben ervan overtuigd: als je er zelf positief instaat, dan krijg je dat ook terug. Mijn stompie hoort bij mij. En staat het je niet aan, dan is het vooral jouw probleem. Mij heb je er niet mee."
Iwan is 39 jaar en kan niets horen. Hij spreekt in gebarentaal en kan een beetje liplezen. Maar sleutelen kan hij als geen ander. En dat is precies wat hij doet bij Zeeman als magazijnmedewerker. Met de aanduiding 'lichamelijke beperking' heeft hij niet zoveel. "Noem me maar gewoon doof". Hij werkt nu een half jaar bij Zeeman een bedrijf die uitgebreid tijd steekt om medewerkers met een beperking te laten wennen aan een nieuwe werkomgeving en collega's. Iwan heeft al heel wat werkervaring op zijn naam staan en is wel wat gewend. Ook dat zijn collega's af en toe gewoon geen zin hebben om te communiceren in gebaren, of dat ze elkaar niet altijd goed begrijpen. Het hoort erbij en dat is prima.
 |
| M'hammed |
 |
| Iwan, Charissa en Maarten |
 |
| Manuela |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten