Amai zeg!

Nou, het zou dus kunnen gaan sneeuwen zoveel werd duidelijk bij de weersvoorspelling afgelopen vrijdag voor zaterdag, maar enigszins plaatselijk, en de regio waar ik woon zat daar net wel of net niet bij. De NS liet middels een alarmerend berichtje op mijn telefoon weten, er klonk plots zo'n omroep gong uit mijn telefoon, ik wist niet eens dat ik dat ingesteld had, dat ze bij de dreiging dat er sneeuw zou kunnen gaan vallen al meteen maar de dienstregeling ging aanpassen: let wel er was nog geen vlok gevallen. Ik maakte me niet zo heel druk, ik hoefde alleen maar met de metro.

Des morgens bleek er inderdaad een witte wereld te zijn, en ik laat mijn humeur nooit van het weer afhangen omdat dat vrij zinloos is, je kunt er immers niets aan veranderen, maar van de weertypes vind ik sneeuw wel de aller vervelendste. Maar goed, ik klunend door de pappige waterige sneeuw naar het metrostation, waar ik 45 minuten (vijf en veertig minuten, drie kwartier) op een metro heb gewacht. Net toen ik dacht: 'het is wel goed zo ik bel mijn werk wel af' kwam er een metro aan, een ijskoude metro die net in de dienst was genomen, zodat ik tot op het bot koud in de even zo koude metro plaats kon nemen. Eenmaal op het overstapstation zag ik collega's die daar helemaal nooit vandaan komen, maar die door uitvallend materieel of iets via een omweg daar gestrand waren.
Al met al heb ik er een uur en een kwartier over gedaan om, te laat, op mijn werk te geraken.

Dat is dan Nederland. Als er toch eens een calamiteit is waarbij geëvacueerd zal moeten worden houd ik mijn hart vast, als één niet eens zo'n grote sneeuwbui al zoveel stagnatie veroorzaakt, zijn de hulpdiensten dan wel klaar voor iets van een veel grotere omvang? Ik vrees met grote vrezen, en hoop dat het nooit zover zal komen.

Rotterdam, Schouwburgplein, 27 december 2014