Sprakeloos

Sprakeloos zijn en tóch een blogje schrijven. Ik was nog bezig met de beelden die ik op het journaal zag maandag, van mensen volslagen in paniek, met een niet te omschrijven uitdrukking op hun gezicht, die van ongelofelijke angst, wegrennend van het vuurgevecht in het restaurant waar ze ruim 16 uur werden gegijzeld. Naast de gijzelnemer zijn er twee doden te betreuren, de 34 jarige Tori Johnson, de manager van het restaurant, hij probeerde de gijzelnemer zijn wapen afhandig te maken en de 38 jarige advocaat Katrina Dawson.

Wat een vreselijke gebeurtenis, maar zoals Facebookvriend Bertus het zo kernachtig benoemde: 'Het kan elke dag erger dan de dag ervoor'. De Taliban heeft gisteren een school aangevallen in Pakistan met geen andere reden dan zoveel mogelijk slachtoffers te maken, wat ze dan ook gelukt is. Er wordt gesproken over 140 doden waarvan het meest kinderen tussen de 6 en 16 jaar. Mijn brein weigert dan dienst, er komt een soort kortsluiting, ik ben dan sprakeloos, weet de woorden niet te vinden wat ik van van dat soort mensen vind, nou ja mensen, dit zijn geen mensen. In die kringen is het ergste wat je kunt zeggen dat ze gelijk een hond of een varken zijn, maar zelfs deze dieren staan qua gedrag en intelligentie ver boven hen. Laat ik het daar maar bij laten.

De 16 jarige Shahrukh Khan vertelt wat hem overkwam:

‘Iemand schreeuwde dat we ons onder de banken moesten verstoppen.’ Daarna kwamen de strijders binnen, die meteen het vuur openden. ‘Eén van hen riep: ‘Er zijn een hoop kinderen verstopt onder de schoolbanken, ga ze halen.’
Shahrukh bleef op de grond liggen en deed alsof hij dood was. Hij zag de zwarte laarzen van een Talibanstrijder dichterbij komen. De aanvaller schoot hem in elk been, net boven de knie. ‘Ik had mijn stropdas in mijn mond gestopt om niet te schreeuwen. Ik heb de dood in de ogen gekeken.’