Dierbaren die hun significante andere dit jaar hebben ontmoet en besloten hebben om het concert des levens voortaan in duet te gaan zingen. Mensen die ik wat uit het oog ben verloren, maar van wie ik via via hoor dat het ze goed vergaat en ze progressie maken.
Blij dat ik nog steeds mag werken in deze moeilijke tijd waarin opnieuw een lieve vriend te horen heeft gekregen dat hij ontslagen zal worden.
En met deze laatste gebeurtenis komen we meteen bij het dubbele gevoel, want hoe goed en leuk het jaar ook was voor mij, kan ik de keren dat ik letterlijk met open mond en soms zelfs tot tranen geëmotioneerd het wereldnieuws tot me nam niet meer op één hand tellen. Ik hoef de vreselijke dingen die gebeurd zijn wereldwijd hier niet allemaal op te gaan sommen, iedereen heeft het gezien of gehoord. Het maakt me verdrietig en zelfs bang hoe sommigen menen hun ideologie vol haat en minachting te moeten uiten op barbaarse wijze. En dichter bij huis merk je ook hoe de maatschappij is verhard door de primaire wijze waarop men meent te moeten reageren op social media en in discussies die al lang geen discussies meer zijn, maar zijn verworden tot het naar elkaar schreeuwen van het eigen gelijk.
Éen van de redenen van mijn hang naar het verleden, waren in de jaren 60 en 70 de bloemenkinderen die dachten dat je met bloemen in het haar met een 'make love not war'-houding de wereld zou kunnen verbeteren. Naïef misschien, maar wat een lieve, positieve gedachte en nog steeds denk ik dat een tegengeluid tegen al dat verbale en non verbale geweld toch ligt in zo'n open, eerlijke en vooral positieve houding. Dan maar naïef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten