Er was veel te kiezen, maar wij hadden vanzelfsprekend gekozen voor de serie voorstellingen waar die van Rick ook bijzat. De eerste voorstelling was een monoloog van Bellenstorm (Irene Siekman) zij regisseerde en speelde "Binair", een persoonlijke, poëtische zoektocht naar de waarde van gender. Ze legt uit hoe de hersenen werken en vertelt en passant dat er op Amerikaanse social media sites wel 56 verschillende termen zijn om je gender aan te geven. Is een man in een jurk minder gevaarlijk dan een man in mannenkleding? Kun je je soms jongen voelen en dan weer meisje? Wat is de onderscheidende waarde van gender als er ook zoveel andere manieren zijn om je identiteit te bepalen? Ik vond haar monoloog qua taal heel sterk, met hier een daar lichte ironie. Bellenstorm weet te boeien en ik denk dat zij veel potentie heeft om zich verder te ontplooien.
De tweede voorstelling was getiteld "Ode", we zagen heel veel pluche beesten en vier mensen, 2 mannen en 2 vrouwen, in cellofaan gewikkeld op de grond liggen. ze begonnen te bewegen en schijnbaar lukraak pluche beesten op te pakken, er mee te knuffelen en ze weer ergens neer te zetten. Het cellofaan raakte los, soms kwamen ze bij elkaar, maar bleven vooral solitair bezig met de pluche beesten. Opeens was er een stem die vertelde over haar moeder hoe lief die was voor haar, onderwijl gingen de spelers door en er ontstond iets op de vloer, de pluche beesten werden op een bepaalde manier neergezet, de kleine autist in me constateerde tevreden dat het op kleur was, vervolgens zei de stem: "En toen was ik dood", en ze beschreef heel nuchter hoe ze ervoer hoe haar hart stopte, haar bloed niet meer voelde stromen, etc. Wij hadden gekeken naar een heel actueel onderwerp: Een moeder die haar gehandicapte kinderen vermoordt, volgens haar uit liefde om hen uit hun leiden te verlossen. De vraag die deze voorstelling wilde stellen was: Is het mogelijk om je kinderen te vermoorden zonder eigenbelang? Het was prachtig vormgegeven door de spelers die zelf niet spraken maar aan het einde van de pluche beesten een gezicht hadden gemaakt. Heel ontroerend.
De derde voorstelling was een foutje, we hadden naar Rick en zijn spelers gebracht moeten worden maar verzandden in een wat verwarrende gebeurtenis, het waren beelden van een oude voorstelling getiteld "Naar Vriendschap Zulk Een Mateloos Verlangen", volgens Chris een mooi stuk, maar nu zagen we wat beelden ervan op film, en sprak iemand met een nauwelijks verstaanbare fluisterstem op monotone wijze de dialogen. De bedoeling hiervan is ons geheel en al ontgaan.
Maar toen was het tijd voor Rick en zijn 7 spelers die "I Am You Are I" speelden waarbij publieksparticipatie gewenst was. Deze voorstelling is oorspronkelijk bedoeld voor scholen, voor leerlingen rond de 12 jaar. Het begon heel vrolijk: "Wie reist er wel eens met de metro?" een aantal mensen uit het publiek mochten meedoen. Wat doe je als er iemand heel hard muziek aan heeft? Zeg je er wat van? Ga je misschien verzitten of onderga je het maar? Sommigen lieten het maar zo, maar anderen zeiden er iets van. De metro in Brussel dan? Mensen met een rugzak met een draad er uit? Is het een bom? Schrik je? Let je wel op dit soort dingen? Of is het gewoon de draad van de oplader van een telefoon?
Wie kampeert er wel eens? was de volgende vraag. In een tent? en voor hoelang? "Zes weken" antwoordde iemand. De kampeerders kregen een deken. daar zaten ze dan. En toen zei Rick dat er in Europa mensen zijn die al heel lang zo moeten wonen, die uit oorlogsgebieden zijn gekomen. Inmiddels had Soufian zijn shirt, schoenen en sokken uitgetrokken en liep rillend rond. Rick vroeg aan de 'zes weken-man' of hij deze vluchteling in zijn tent zou laten. De man dacht niet dat hij dat ging doen. Dit was een gewetensvraag voor velen, Soufian vroeg of hij misschien een deken mocht, hij was alleen zonder ouders en hij had het zo koud. Iemand uit het publiek gaf hem een jas. De voorstelling eindigde weer vrolijk met dans. Ik kan me voorstellen dat deze voorstelling op scholen veel indruk maakt en dat het kinderen op spelende wijze inzicht geeft in de hedendaagse voor volwassenen al niet te bevatten situatie waarin we ons bevinden.
Ik heb weer ontzettend genoten van deze middag van de geweldige samenwerking van spelers met en zonder beperking. Het is altijd een feest om dit te mogen meemaken. 27, 28 en 29 mei is dit festival er nog (voor informatie www.rcth.nl). En er zal vast in de toekomst nog veel meer moois te zien zijn als je deze dagen niet kunt.
 |
| Stapels pluche beesten en mensen in cellofaan. Wat gaat er gebeuren? |
 |
| Uit de wirwar van pluche ontstaat dit gezicht. |
 |
| Harde muziek in de metro? Wat doe je? |
 |
| Wat hangt daar uit die rugzak? |
 |
| Heeft iemand een deken voor een jongen in nood? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten