Moeders en zonen

Gisteren is voor mij het theaterseizoen officieel begonnen met het bezoek, samen met Harry, aan de eerste voorstelling van dit seizoen, het toneelstuk "Moeders en Zonen". Het is van oorsprong een Amerikaans stuk wat is vertaald en bewerkt door Raoul Heertje. Het gaat over een moeder die onverwacht op bezoek komt bij de vriend van haar 20 jaar geleden aan aids overleden zoon. Deze is inmiddels getrouwd met zijn nieuwe wat jongere vriend en ze hebben samen een zoon.

Wat was deze voorstelling een geweldig begin van dit seizoen. Ten eerste prijs ik me zeer gelukkig dat ik vanaf de eerste rij de grote Anne Wil Blankers (als de moeder) heb kunnen zien spelen. Wat een fan-tas-ti-sche actrice! Zij is vanaf het moment dat het doek opengaat constant op het toneel, en van meet af aan is heel duidelijk wat voor type vrouw ze speelt, verbitterd zou nog te zacht uitgedrukt zijn. Er zit daar een echt mens, geen eendimensionaal karakter. Ook haar stille spel is om intens van te genieten.

Paul de Leeuw als de voormalige partner van haar zoon en Freek Bartels als zijn man moeten dealen met die vrouw die plotseling in hun woning is en die geen blad voor haar mond neemt. Je voelt de ongemakkelijkheid, geforceerde beleefdheid, die soms toch overgaat in de ander confronteren. Die afstandelijke moeder die de dood van haar zoon niet wil en niet kan accepteren, ze heeft gefaald vindt ze, maar het feit dat zijn vroegere vriend nu gelukkig is met een ander en een fijn leven heeft gaat haar begrip helemaal te boven. Anne Wil en Paul worden teruggeworpen in hun verleden en zijn beurtelings de geconfronteerde en de confronteerder. Freek staat er eigenlijk buiten, maar wordt er ongewild toch in meegesleept. Uiteindelijk is het het 6 jarige zoontje van de mannen die een heel klein beetje door het pantser van Anne Wil heen breekt.

Dit stuk is een regelrechte aanrader. Het is een goed en mooi verhaal, er wordt goed in geacteerd, bovendien moet iedere Nederlander, vind ik,  Anne Wil Blankers minstens één keer in het theater gezien hebben. Had ik al gezegd dat zij een fan-tas-ti-sche actrice is? Het decor is van een ongekende schoonheid waarin aan elk detail is gedacht. Het enige is dat je aan de dialogen kunt merken dat het van Amerikaanse leest is, de volzinnen die worden uitgesproken zijn niet direct echte spreektaal, met name bij Paul komt dat zo nu en dan wat geforceerd over, maar overall roep ik een ieder op dit stuk te gaan bekijken in een theater bij u in de buurt.

Los van dit alles: ik vind het T-shirt wat Freek aan heeft helemaal geweldig!