Toen ik vorig jaar vanwege mijn 50e verjaardag zogenaamde 'jubeljaarblogjes' schreef kon ik vanzelfsprekend niet om tante Jopie en ome Ton heen, de zus van mijn moeder en haar man zijn altijd een onlosmakelijk en belangrijk onderdeel van mijn leven geweest, in dit
jubeljaarblogje van vorig jaar kun je het één en ander lezen waarom. Over tante Jopie's belevenissen in de oorlog toen ze samen met mijn moeder in Roermond was heb ik vanaf 24 maart t/m 4 juli van dit jaar als een soort feuilleton blogjes geplaatst, waarvan het merendeel uit de eerste hand van haarzelf, omdat ze er destijds geschreven verslag van heeft gedaan. Ik kreeg er lieve en fijne reacties op. Een aantal lezers heeft haar door die blogjes een beetje leren kennen en hebben meegeleefd met haar verhalen uit die angstige tijd.
Gisteren kregen wij het verdrietige nieuws dat tante Jopie is overleden, ze mocht de mooie leeftijd van 91 jaar bereiken. 4 Augustus zijn mijn moeder en ik bij haar op visite geweest. Omdat ze de laatste jaren steeds meer in een eigen wereld leefde woonde ze in een verpleeghuis. Toen we aankwamen zag ik haar door de gang lopen ik ging haar achterna en zei dat haar zus er was. "Is Netty er?" vroeg ze verrast, "daar ga ik meteen naartoe." Deze keer herkende ze mijn moeder meteen, en we gingen naar haar kamer waar we koffie met wat lekkers erbij dronken en zo goed en zo kwaad als het ging wat kletsten. In haar wereld leefde haar man en ook haar vader nog, en daar gingen we in mee.
Bij het afscheid wees niets er op dat ze een maand later niet meer onder ons zou zijn.
Ondanks het verdriet vinden mijn moeder en ik het fijn dat we haar zo kort geleden nog hebben kunnen bezoeken en een leuke middag hebben gehad met haar. Mijn moeder is een jaar jonger, dus tante Jopie is 90 jaar lang in haar leven geweest, denk je dat eens in. En ook ik weet niet beter dan dat ze er altijd was. En de leuke, grappige en soms zelfs hilarische herinneringen aan haar, buitelen nu door mijn hoofd, en een aantal daarvan zijn te lezen als je het bovenstaande linkje aanklikt. En ik weet zeker dat zolang ik leef ik die dierbare herinneringen zal koesteren, net als aan haar man die in 2009 is overleden. Ik kan geen cake maken of ome Ton kijkt over mijn schouder mee, als voormalig banketbakker zweerde hij bij het belang van het lang en goed mixen van het beslag.
Vandaag deel ik wat foto's van tante Jopie en mij met daarop allerlei leuke momenten die we met elkaar hebben beleefd. En wat ik ook heel bijzonder en ontroerend vind om te vertellen is dat van
het boekje dat vriend Harry heeft laten drukken in beperkte oplage (5 stuks) van tante Jopie's verhalen uit de oorlog, één exemplaar is opgenomen in de bibliotheek van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie. (
De Steenen Trappen - Jopie van Etten NIOD.nl)
Het boekje kan worden ingezien in de studiezaal. Zo houden zij en haar oorlogservaringen eeuwigheidswaarde, ook als wij die haar hebben gekend er niet meer zijn.
 |
| Samen in de Efteling bij het Carnaval Festival. |
 |
| 1986 een rondvaart in Utrecht. |
 |
Begin jaren 80. Thuis bij mijn ouders ik was ziek en moest met menthol stomen,
tante Jopie had ook een verstopte neus en stoomde mee. |
 |
| 1988 in Doetinchem bij mijn ouders, wie mag het laatste restje pudding? |
 |
| 1988. Hetzelfde weekend als boven samen met tante Jopie zonnen. |
 |
| 1990. Varen met de boot van tante Jopie en ome Ton (hij staat achter haar) |
 |
| 1993. Hierin vonden tante Jopie en ik elkaar: copieus koffie drinken met een flink stuk gebak, samen met mijn moeder. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten