Heavy entertainment

Mijn oud modische muzieksmaak is vaak het mikpunt van hoon en spot, want ik zou qua muziek niet in de 21e eeuw staan, tot in Sint Nicolaas gedichten aan toe wordt mij dat duidelijk gemaakt, en dat klopt ook wel. Mijn muzieksmaak is breed en diep maar eindigt ergens begin deze eeuw. Bij mij is het het hele jaar door de zo geliefde Top 2000, wel met 25 keer meer keuze en vooral meer variatie dan het granieten bestand van die top.

Wat natuurlijk ook op ieders lachspieren werkt is dat ik nog steeds cd's koop. Ik ben de 21e eeuwse variant op de zonderlinge oude alleenwonende man die zijn huis vol stapelt met kranten. Bij mij zijn de kranten alleen vervangen door cd's. En jawel, er zijn hedendaagse artiesten die ik het aanhoren waard vindt. Zo heb ik onlangs de cd "The Heavy Entertainment Show" van Robbie Williams gekocht. Hij behoort tot de artiesten van wie ik gerust onbeluisterd een cd durf aan te schaffen. Het is een fijne cd, leuke teksten met wat humor hier en daar, Robbie neemt zichzelf nooit zo serieus, en daar hou ik wel van, muzikaal is het ook prima in orde, lekker bombastisch bij tijd en wijle.

Nu is het een soort van trend dat cd's uitkomen in verschillende edities, zo ook deze. De standaard editie met 11 nummers, en de deluxe editie met 16 nummers, en nog een dvd erbij. Nou hoeft die dvd voor mij niet zo, maar 5 nummers meer is wel leuk natuurlijk. Bijzonder is dan wel dat bij de Media Markt, waar ik deze cd heb gekocht, beide edities even duur zijn. Je zou denken dat de deluxe editie een iets hogere prijs zou hebben.

Robbie Williams dus, nee, ik ben nog nooit naar zijn concerten geweest, en ben dat ook niet van plan. Het is mij veel te grootschalig en veel te veel mensen. Mocht de man ooit eens een theaterconcerttour gaan doen zal ik de eerste zijn om een kaartje te kopen, tot die tijd vermaak ik me met zijn cd's.