Kinderen

Toen ik nog bij V&D werkte was er een soort running gag, veelal aangewakkerd door mijn leidinggevende Hans: ".....Ja, en dan gaan we het verbouwen en dan zetten we Frans' afdeling naast de speelgoedafdeling met een ballenbak....". Gaandeweg is namelijk ergens het idee ontstaan dat ik niet zo veel met kinderen op heb, dat zal ik nu dan voor eens en altijd nuanceren: ik heb niet zoveel op met luidruchtige en onopgevoede kinderen, waarvan de ouders desondanks menen dat het onaantastbare prinsen en prinsesjes zijn. Dat is iets heel anders. Dat die kinderen steeds vaker in de meerderheid zijn, daar kan ik niets aan doen. Daardoor steekt een kind wat wel geleerd heeft zich te gedragen er positief bij af en valt op.

Voor de collega's met wie ik bij V&D gewerkt heb is het leuk om te vermelden dat ik sinds september tot het eind van deze maand werkzaam ben op een locatie waar vlak naast iets is wat kinderen aantrekt. Wat het precies is weet ik niet, een soort computerspelletje op de grond geloof ik, maar het heeft dezelfde uitwerking als de kleurstofjes in hun snoepjes, ze worden er heel erg druk van en dat gaat gepaard met veel en hard geschreeuw en gegil. Kortom, alsnog naast een soort virtuele ballenbak. Ook mijn huidige collega's van de lunchroom draaien regelmatig met hun ogen over zoveel tumult, Saillant detail is dat de plaatselijke boekhandel sinds kort vlak naast dat kindereldorado is heropend. Prima uitgekozen door de eigenaar van het winkelcentrum.

Bijzonder is het dat de ouders erbij staan, maar niet tot stilte manen, die kijken op hun mobieltjes. En daarom viel gisteren die moeder en haar zoontje van een jaar of 5 zo op. Ze namen plaats op het terras bij ons en bestelden wat te drinken een een appelpunt (van Dudok mensen, jawel!). Dit was voor hen echt iets speciaals wat ze samen deden, ze genoten ervan. Deze moeder hield zich met haar zoontje bezig, niks geen mobieltje. Ze waren aan het praten en onderwijl van hun consumptie aan het genieten. Het was duidelijk quality time, en geen gehaast, ik denk dat ze zeker een half uur op het terras gezeten hebben, en al die tijd bleef het ventje gewoon op z'n stoel zitten en had zijn moeder aandacht voor hem. Iets wat heel gewoon is, maar blijkbaar toch niet, anders was het ons niet zo opgevallen, dit lieflijke tafereel werd natuurlijk gelardeerd met gekrijs van de kinderattractiebezoekertjes.

Het was zo'n schattig kereltje die bij het afrekenen ook nog netjes gedag zei. Later in de sportschool was er een heel klein ballerinaatje (het is ook een dansschool) die voorbij hupste op weg naar de danszaal terwijl ze met haar tanden een flesje water open probeerde te maken. "Niet met je tanden, kind" zei ik zachtjes. Ze liep terug met in haar uitgestrekte hand het flesje, die ik heb opengedraaid voor haar onderwijl "Niet meer doen, hoor" zeggend.

Ja, kinderen kunnen mij dus wel degelijk vertederen. Het is dan weer niet zo dat, als dat anatomisch mogelijk zou zijn, de eierstokken rammelen en ik door adoptiefolders ga bladeren, of een draagmoeder zoek, ik zou de verantwoordelijkheid niet aankunnen, en dan nog, ik heb de leeftijd dat ik opa zou kunnen zijn, en misschien is dat het wel, maakt de ouderdom wat zachtmoediger, wie zal het zeggen?