Triest

In de Tweede Wereldoorlog moesten de mensen het doen met de verhalen van wat er allemaal gebeurde, dingen die niemand zich voor kon stellen dát ze gebeurde. Pas na de oorlog drongen de verschrikkingen in volle omvang tot iedereen door. Nu zíen we wat er allemaal plaatsvindt, vrijwel op hetzelfde moment. Vanuit Aleppo komen de vreselijkste beelden onze huiskamers binnen, mensen die daar wonen filmen met hun mobieltjes hun wanhopige oproepen de (digitale) wereld in: "Help ons alstublieft!"

De wereld staat op meer plaatsen op scherp, naast Syrië in Turkije, Oekraïne, Amerika en Rusland. Van oorlog tot het hacken van een verkiezing in een ander land en alles wat er tussen zit. Iedereen staart naar elkaar en wacht tot de ander nét even een stap verkeerd zet, bang om zelf later in de geschiedenisboeken de roetveeg Piet toegeschoven te krijgen als aanstichter tot een apotheose van iets heel naars. 

Jammer dat de techniek waarmee we ons rechtstreeks tot de hele wereld kunnen wenden, de mensheid in plaats van dichterbij elkaar te brengen meer dan ooit heeft verdeeld en tegen elkaar heeft opgezet. Bovendien wordt die kennis steeds meer gebruikt of liever gezegd misbruikt voor allerhande zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. 

Albert Nobel had spijt dat hij dynamiet had uitgevonden, hij had het nooit als oorlogswapen bedoeld. Zouden Tim Berners-Lee en Robert Cailliau ook spijt hebben van het uitvinden van het wereld wijde web? Het is een retorische vraag, maar als niet noemenswaardig individu uit een klein onbeduidend land voel ik me zo machteloos tegenover al dat grote leed en die vuile spelletjes die er op wereldniveau worden gespeeld op dit moment. En dan weten we, ondanks het www, volgens mij de helft nog niet. 

Aleppo.

Aleppo.

Modar, Mohammad en Wissam berichten regelmatig uit Aleppo
via WhatsApp en Skype.