Mijn buitengewone moeder

Woensdag was ik bij mijn moeder in het ziekenhuis, ze huilde van de pijn. Als ze van die pijnscheuten in haar been kreeg beefde ze ontzettend, de pijnmedicatie hielp maar ten dele. Als de pijn minder was, het ging nooit echt weg, hield het beven op, maar het was steeds maar van korte duur. Ze vertelde dat ze vrijdagochtend geopereerd zou worden.

Donderdag werden we vroeg door het ziekenhuis geïnformeerd dat, gezien de vreselijke pijnen, de operatie was verschoven naar donderdagmiddag. In de namiddag belden ze weer op om mede te delen dat de operatie geen doorgang kon vinden, omdat haar bloed nog te dun was. Ze zouden haar medicatie geven dat haar bloed dikker zou maken, dan zou zoals eerder gepland de operatie vrijdagochtend plaats vinden. Het werd vrijdagmiddag half twee.

Om half vier kregen we bericht dat de operatie was geslaagd en ze op de verkoeverkamer was waar ze zo'n twee uur zou blijven. Ik zou 's avonds opgehaald worden door een vriendin om bij vrienden wat te eten. Ik vroeg haar of ze me bij het ziekenhuis wilde ophalen, want ik wilde mijn moeder graag nog even bezoeken. Dat wilde ze. Toen ik in de metro zat belde het ziekenhuis op om te vertellen dat mijn moeder alweer op zaal lag en dat alles goed ging.

Ik had me op alles voorbereid toen ik de gang in liep waaraan de kamer waarin ze ligt aan het eind is gelegen, maar niet hierop. Ze zat rechtop in bed met voor zich een blad met eten en toen ze me zag wierp ze haar armen in de lucht en riep: "Ik ben zo blij dat je er bent, ik heb helemaal geen pijn meer!" Haar van pijn vertrokken gezicht van de laatste tijd was verdwenen en was weer ontspannen, niks geen beven meer. Het was mijn moeder weer, minus haar linkeronderbeen, dat wel. Om half zeven werd ik opgehaald, maar toen was mijn zus intussen gekomen die natuurlijk ook benieuwd was hoe het met haar ging.

Het ingrijpendste en belangrijkste is achter de rug. Vanaf maandag gaat er langzaam aan gerevalideerd worden en bekeken wat de mogelijkheden zijn. Mijn buitengewone moeder, ze heeft al heel wat doorstaan, en nu dit ook weer. Zo zei ze het ook: "Nou, dat heb ik dan ook maar weer meegemaakt".