Verdrietig

Zo'n 33 jaar lang woonde ze in een portiekflat in Den Haag, op de bovenste verdieping, acht trappen en geen lift. Ze heeft die trappen wat op en af gelopen, op weg naar haar werk waar ze heen ging op de fiets, haar jongste kind naar beneden en naar boven dragen, de boodschappen, met soms wel twee of drie tassen aan haar armen liep ze al die acht trappen op. Ik kan me nog een 8 mm filmpje herinneren waarin ze samen met haar zus, als jonge al reeds getrouwde vrouwen, in zo'n ton renden die je vroeger veel in speeltuinen zag. Ook zie ik haar weer in het zwembad een aanloop nemen en als een volleerd Esther Williams het water in duiken. Of die keer dat we naar de tram renden en we er bijna waren, ja zelfs op het knopje drukte om de deur te openen en hij juist wegreed. Ik kreeg de slappe lag en zij was boos. Ik heb haar zien touwtjespringen, zien dansen en met carnaval in de polonaise zien hossen.

Een actief leven, altijd in de weer voor haar gezin, ze heeft haar man zolang ze kon gesteund en geholpen toen hij zo erg achteruit ging. Zelf werd ze ook ouder, haar benen wilden niet meer zo, maar daar was de scootmobiel en alsof ze nooit anders had gedaan manoeuvreerde ze ermee door de buurt, maar ik merkte dat ze er de laatste tijd wat onzekerder in werd, en ze gaf dat zelf ook aan. Geen punt, er was altijd nog de rolstoel. In huis kon ze makkelijk uit de voeten met de rollator. Maar ze kreeg pijn aan haar linkerbeen, haar rechter was een paar jaar geleden succesvol geopereerd. De arts constateerde dat een eerder geplaatst kunststof stukje in haar lies was verstopt en verzocht dat 7 maart j.l. te verhelpen, tevergeefs. Na deze mislukte ingreep werd de pijn erger en erger, een scan wees uit dat een operatie zoals gedaan aan haar rechterbeen voor het linker niet kon. Haar linker onderbeen begon nu echt op te spelen, de pijnen werden onverdraaglijk, pijnbestrijding werd ingezet, maar het hielp niet, constant pijn en golven van hevige pijnen loste elkaar af. Het onvermijdelijke werd daardoor bewaarheid.

Gisteren hebben we haar naar het ziekenhuis gebracht, waar ze de pijn voor zo lang nodig beter kunnen bestrijden en zich voor kunnen bereiden op dat wat we zo graag hadden voorkomen, de amputatie van mijn moeders linker onderbeen. Daar is ze dan 90 jaar voor geworden om dit nog mee te moeten maken. Het is erg verdrietig.