Tegeltjeswijsheid 498

 

Juror #2 en Sequenza

Het was weer eens tijd om met vriend Jan-Willem af te spreken, zodat ik woensdag in de namiddag ten tweede male naar Den Haag afreisde. Hij had een film uitgezocht die we gingen bekijken in het Pathé Theater op het Buitenhof. Voor de niet Hagenaars: ja, dat is inderdaad naast het Binnenhof dat nu in verbouwing is en waarvan ik hoop dat het tijdens mijn leven nog af zal komen. 

De film heeft de titel 'Juror #2', zodat ik, provinciaals als ik soms kan zijn, dacht dat een tweede deel was. Ik heb slechts globaal gekeken waarover de film ging om geen spoilers te lezen en ontdekte dat er een film 'The Juror' is uit 1996. Maar die hebben niets met elkaar te maken, de titel moet je lezen als 'Jurylid nummer twee', en is een op zich staande film. 

Ik ga hier niet te veel vertellen over het verhaal, anders dan dat ik de hele film op het puntje van m'n stoel heb gezeten. Het is een goede film wat inderdaad gaat over een groep mensen die worden opgeroepen voor juryplicht, zoals dat in de Verenigde Staten gebruikelijk is, met jurylid nummer twee, Justin Kemp, gespeeld door Nicholas Hoult, als hoofdpersoon. Er wordt goed in geacteerd, Nicholas is heel goed in het zogenaamde 'stille spel', zijn gezicht spreekt boekdelen al zegt hij niets. Ik ben trouwens blij dat we het hier niet kennen, die juryplicht, het is, zoals al in de term besloten ligt, verplicht. Geef je er geen gehoor aan wordt het als minachting van het hof gezien en kunnen er geldboetes worden opgelegd. Maar de film 'Juror #2' raad ik u ten zeerste aan.

Vervolgens had Jan-Willem een reservering gemaakt bij Restaurant Sequenza aan het Spui. Het is, vind ik, altijd fijner om eerst naar een voorstelling te gaan en pas dan te gaan dineren. Je zit dan zoveel rustiger dan als het andersom is en de tijd gaat dringen. Ik kende het restaurant niet, maar wat een fijne en verrassende kennismaking! Het is heel kleinschalig, bijna een soort grote huiskamer en de kaart is Frans met een link naar de huidige tijd. Het is niet voor de mensch die doorgaans naar spareribs restaurants gaat of 'schep op zoveel je wilt'-concepten. Het is heel verfijnd en exquise en wat een smaaksensaties! We hebben intens genoten, ook van het wijnarrangement. Chef en mede eigenaar Thales Wolters ontfermde zich over ons en wist veel te vertellen over de spijzen en de wijnen en daar kan ik erg van genieten, de passie overbrengen die hij voelt en beleeft. 

Het was een geweldige avond!

Nicholas Hoult als Justin Kemp in 'Juror #2'.

De intieme en sfeervolle ambiance van Sequenza.

Schoorvoetend

U weet het inmiddels, ik ben iemand die schoorvoetend de verworvenheden van de nieuwe tijd tegemoet treedt. Ik hou graag het oude bij het oude, zolang het nog functioneert. Je hoort weleens van mensen die zich laten invriezen om in 2135 te worden ontdooid om in de wereld van dan wakker te worden. Een schrikbeeld voor mij, ik zou best willen worden ingevroren om vervolgens wakker te worden in 1975. 

Zo had ik een tijd terug een nieuw bankpasje met contactloos betalen erop. Humbug!, vond ik, dus heb ik het laten blokkeren. Je kunt toch gewoon betalen door het pasje in de gleuf te steken. Maar gaandeweg merkte ik dat voor mensen zoals ik de wereld steeds wat meer vijandiger wordt. Zo kon ik niet naar het toilet ergens langs een snelweg, omdat dat enkel met contactloos betalen werkte, zodat anderen voor mij met hun pasje de doorgang moesten bewerkstelligen. Dat is natuurlijk onwenselijk. Ik had ontdekt dat mijn creditcard ook contactloos betalen had dus die heb ik vervolgens steeds daarvoor gebruikt. En zo ziet u dat de maatschappij het ongemerkt inmasseert dat je op een gegeven moment toch capituleert. 

Ook het gegeven dat ik beverige oudjes bij mij aan de kassa contactloos zie betalen, sterker nog sommigen houden hun telefoon, horloge of ring(!) bij het pinapparaat om hun betalingen te voldoen, heeft eraan bijgedragen, zodat ik me van de week in een chat begaf met de bank om contactloos betalen weer te herstellen op m'n pasje. Ik kreeg te maken met een vrolijke medewerker, David, aan de andere kant die met humor en hartjes het in orde maakte. Ik vermoed dat we binnenkort ook op date gaan, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

Dus vanaf nu ben ik weer een stapje verder in het jaar des Heeren 2024, en ik heb dinsdag mijn eerste contactloze betaling gedaan. Nee, op mijn telefoon is voor mij nog een brug te ver, maar ik steek mijn hand niet in het vuur dat ik het in de verre, verre toekomst niet ooit toch zal installeren. 

Kunstmuseum Den Haag

Als ik de trein uitstap en Den Haag binnenloop is het alsof ik een lekker zittende ouwe jas aandoe. Ik weet dat ik langer weg ben uit mijn geboortestad dan dat ik er gewoond heb, maar die eerste 26 jaar zitten er diep in. Ik was op weg naar vriendin Anke en moest een stukje met de tram, het was een oude tram met van die oude knopjes om aan te geven wanneer je eruit wilt, dit kleine gegeven vervulde me alweer met nostalgie. Ik hoefde het knopje niet te gebruiken want vanwege werkzaamheden moest ik eruit in de binnenstad om via de Torenstraat naar haar woning te gaan. Thuiskomen, dat is Den Haag voor mij, een heerlijk wandelingetje was het met een lekker zonnetje.

Lekker een bakkie gedronken en bijgekletst om vervolgens op weg te gaan naar het Kunstmuseum voor de tentoonstellingen van Dior en Grand Desserts. Het was heerlijk weer dus gingen we te voet, en dan ontvouwt mijn verleden zich voor me, we zijn langs de van Diemenstraat gelopen waar mijn opa en oma zestig jaar hebben gewoond en mijn vader geboren is, op het Prins Hendrikplein geweest waar bij Hotel Restaurant Victoria we zowel het 55 jarig als het 60 jarig huwelijksfeest van opa en oma hebben gevierd en waar we met de vereniging van mijn vader maandelijks kienavonden hadden. Het bestaat nog steeds, grondig verbouwd en onder een andere naam. Langs de adembenemende Haagse panden van het Statenkwartier en omgeving gewandeld, en passant nog even voorbij de van Blankenburgstaat gelopen waarbij ik uitriep: "Oh, dus hier woonde juffrouw Mangré." De dingen die een mens onthoudt, juffrouw Mangré was de lerares van de vierde klas van de lagere school! Over zinloze weetjes gesproken. De Obrechtstraat waar ik zes weken ongelukkig heb gewoond bij vrienden van mijn ouders vanwege dat mijn moeder in het ziekenhuis lag en ook voorbij het Statenplein gelopen waar ik destijds als jong mensch mijn dressman opleiding heb gedaan. Uiteindelijk zei Anke: "We zijn er bijna, daar is het". "Oh vlakbij het Gemeentemuseum" reageerde ik. "Het Gemeentemuseum heet nu Kunstmuseum" kreeg ik als antwoord terug. Ik had geen idee. 

Het is een prachtig gebouw van Berlage en er was veel belangstelling maar zo de tentoonstellingen in loop je de meeste mensen wel kwijt, die verspreiden zich. De Dior tentoonstelling is prachtig, Christian Dior is niet oud geworden, slechts 52 jaar, maar zijn naam ligt heden ten dage nóg op ieders lippen als men over mode praat. Er wordt een bijzonder mooie doorsnede getoond vanaf zijn eerste collectie van 1947 tot aan nu toe. De Dior signatuur is goed te herkennen en vele creaties die te zien zijn, zijn door niet de minste gedragen, Prinses Gracia van Monaco, Marlene Dietrich en Prinses Diana om er maar een paar te noemen. Er waren ook studenten van de modeacademie (vermoed ik) en die gingen na hun bezoek van de tentoonstelling twee aan twee aan de gang met een paspop en stoffen en, oude sentimentele man als ik ben, raak dan ontroert als je die meisjes en jongens bezig ziet om iets moois te maken, met wat ze op school geleerd hebben en zojuist gezien. Het komt vast nog goed met de wereld denk ik dan.

Anke en ik hebben toen even een koffie/thee pauze ingelast om vervolgens verder door het musuem te gaan dwalen, er was een tentoonstelling Nachtzwervers, kunst van de Belgische Dirk Braeckman en Léon Spilliaert. Veel zwart en grijs en erg somber. Daar moet je van houden, wij vonden het wat neerslachtig. Daarna zijn we de permanente tentoonstelling Wonderkamers doorgelopen. daar hoor je dan een tablet voor bij de balie te halen, maar wij hebben het gewoon gedaan zonder en dat was net zo leuk. En als toetje hebben we de tentoonstelling Grant Desserts, die pas 23 november is geopend, bezocht. Een feest van kleuren en (letterlijk) geuren over de geschiedenis van het dessert. De onvermijdelijke Janny van der Heijden is de gastconservator van deze tentoonstelling, en ze heeft dat heel serieus genomen. Er zijn veel interviews te zien die ze afneemt en ze vertelt zelf ook veel. Er is zoveel te zien, serviezen, puddingvormen, allerlei soorten dessertbestek waarvan ik het bestaan niet wist, en niet van echt te onderscheiden desserts staan uitdagend uitgestald. 

Het was een geweldige dag zo samen die we afsloten met een wandeling door de Frederik Hendriklaan, of zoals men in chique kringen in Den Haag zegt 'De Fred'. Een winkelstraat, van oudsher voor de beter gesitueerden, met de oervestiging van de Haagse boekhandel Paagman, die we natuurlijk bezochten en waar we wat hebben gegeten. 

Ach ja, Den Haag, alleen wij Hagenaars krijgen immer wat vochtige oogjes bij het wonderschone lied van Annie M.G. Schmidt 'Wat Voor Weer Zou Het Zijn In Den Haag' weergaloos gebracht door Conny Stuart met haar 'Haegsche' tongval, waarin ze zo kernachtig benoemd wat Den Haag Den Haag maakt.

Dit simpele knopje in de tram bracht me in één klap decennia terug in de tijd.

 

Dior, darling!

Tafel gedekt voor het dessert. 

Jozef

Sinds enige tijd ga ik naar een andere kapper, niet omdat mijn vorige kapper niet goed was, maar meer omdat ik onhandig vrij ben om afspraken te maken. Mijn vaste vrije dag is op maandag, van oudsher dé dag dat alle kappers dicht zijn, daarnaast kwam het steeds vaker voor dat het moeilijk te plannen was, wanneer ik kon kon zij niet en vice versa. Dat kappers 's maandags dicht zijn is ooit in het verleden door de vakbond besloten zodat kappers ook een volledig weekend van twee dagen konden hebben, en niemand een concurrentievoordeel zou hebben. En dat werkt over het algemeen nog steeds door in de huidige tijd, ook al is het achterhaald.

De nieuwe kapper waar ik heen ga is van maandag t/m zaterdag van 10.00 tot 20.00 uur openen op zondag zelfs ook van 12.00 tot 18.00 uur. De zaak is nog maar een paar maanden open en heeft de naam 'Jozef' en is een zogenaamde 'barbershop', meer gericht op mannen dan op vrouwen en wordt gerund door een aantal jongens van Syrische afkomst. Je kunt er zo binnenlopen zonder afspraak en het zijn zeer vriendelijke mensen. Ik moet ook zeggen dat zij een hele andere benadering hebben van het knippen dan de Nederlandse kappers. 

Die laatsten werken vooral op snelheid, zeker bij ketens staat voor knippen zoveel minuten om zoveel mogelijk klanten per dag er doorheen te kunnen jagen. Hoe anders doen de mannen van 'Jozef' dat, er wordt zorgvuldig en met oog voor detail te werk gegaan en dat is aan het resultaat te merken. Nu ben ik een man op leeftijd en hoef niet meer de ballesjans te maken met een hippe coupe, voor mij is het vooral belangrijk dat het netjes is en niet te lang. Oude mannen met (te) lang haar schieten al gauw door naar de Catweazle-look. 

Een paar weken geleden had 'Jozef' gefolderd en ook bij mij in de bus lag een folder met wat ze te bieden hebben, aan de ene kant in het Arabisch en aan de andere kant in het Nederlands. En daar zaten een aantal taalfoutjes in, o.m. lange haar i.p.v. lang haar en wenkbrawen i.p.v. wenkbrauwen. Ik wist niet goed of ik ze ervan op de hoogte moest stellen, het staat zo betweterig, aan de andere kant hebben ze er geld in geïnvesteerd, dan is het jammer dat het niet goed is afgeleverd.

Ik was er afgelopen zondag en bij het afrekenen zei ik dat ik de folder ook in de bus had ontvangen en dat ik het zo goed vond dát ze hadden gefolderd, maar dat er wat taalfoutjes in zaten. Meteen er achteraan dat het geen kritiek is, maar dat ik hem wilde helpen om het te verbeteren. Dat vond ie fijn, dus heb ik de foutjes aangegeven en wat het wel moest zijn. 

Ach, het aloude 'We benne op de wereld om mekaar te helpen, niewaar' van Eli Asser heeft nog niets aan kracht ingeboet. 

Huwelijksdag

Vandaag is het de huwelijksdag van mijn ouders, op 25 november 1964 traden ze in het huwelijk en zouden dus zestig jaar getrouwd zijn geweest. Er zijn geen foto's van, het enige wat er ooit van naar voren is gekomen is de menukaart van het diner wat er op die avond is gegeten, maar ook die is ergens in de tijd verloren gegaan.

Het lag niet echt in de bedoeling dat ze zouden gaan trouwen, ze hadden elkaar in 1959 leren kennen en waren beiden gescheiden en hadden al kinderen. Ze leefden in concubinaat als samengesteld gezin tot het moment dat mijn moeder te horen kreeg dat ze in verwachting was. Daar was niemand blij mee natuurlijk, mijn ouders waren beiden al op gevorderde leeftijd van 40 en 38 jaar, hadden de zorg voor drie kinderen, en leefden van een gefixeerd inkomen, waarbij mijn moeder, wat ongebruikelijk was in die tijd, ook 'erbij werkte', zoals dat werd genoemd, om het gezin draaiende te houden.

In de huidige tijd zou men een abortus overwegen, maar in die tijd kwam dat niet im Frage, niet omdat het nog de tijd was van, zoals Annie M.G. Schmidt het zo mooi omschreef: 'De breinaald. Een breinaald op de keukentafel. Een breinaald' en ook niet omdat ongeboren leven niet actief mag worden beëindigd volgens het geloof van mijn vader.

Ook ongehuwd een kind krijgen was geen optie, dus werd er, twee maanden zwanger, getrouwd op heel ingetogen wijze, vooral vanwege geldgebrek om het groots te vieren en met het oog op de kosten die een extra mond om te voeden en alles wat daar nog meer bij komt kijken met zich meebrengt. 

Het kind zou in juni komen, maar vanwege de leeftijd van mijn moeder ging er wat mis en kwam het kind een maand eerder, gedoe alom, zes weken couveuse waarbij één van de drie doktoren die boven het kind, verbonden met allerlei slangen, stond tegen mijn vader zei: "Nou die redt het wel, 't is een vechter". U had het al begrepen; dat kind was ik, en vooralsnog ben ik er nog steeds. 

En hoewel de daadwerkelijke trouwdag dan heel summier werd gevierd, werd later op 25 november vaak wel uitgepakt met een gezellige dag met alle kinderen en hun aanhang zolang dat mocht duren. 

Geen trouwfoto's, maar eenmaal geboren en uit de couveuse waren ze toch wel blij met het kind. 

Afscheid

U weet het vast nog wel, 43 jaar geleden in 1981 won het Verenigd Koninkrijk het Eurovisie Songfestival met het vrolijke 'Making Your Mind Up' gebracht door het speciaal voor het festival samengestelde groepje Bucks Fizz. De groep bestond uit Jay Aston, Cheryl Baker, Bobby G en Mike Nolan en bleek niet, zoals vele andere songfestivalwinnaars een eendagsvlieg. Sterker nog na het songfestival bleven ze hits scoren en tournees maken. 

Op 11 december 1984 krijgt de tour bus waarin ze zitten na afloop van een uitverkocht concert een aanrijding waarbij alle leden van de groep en leden van hun crew gewond raken. Mike was er het ergste aan toe. Hij had interne bloedingen en lag in coma, zijn toestand was zeer kritiek, maar na drie dagen ontwaakte hij uit zijn coma met de woorden: "I'm all right". Zijn verdere leven heeft hij als gevolg van dit ongeval epilepsie, vermindering van z'n korte termijn geheugen en vijftig procent zichtverlies in beide ogen overgehouden. 

Bucks Fizz ging door maar na 1985 kwam er een periode aan van personeelswisselingen, niet minder dan zeventien leden heeft de band gekend. O.m. David van Day, die al tijdens zijn dagen als één van de guys in de Guys 'n' Dolls een pijn in de kont was en er in 1977 is uitgezet samen met medebandlid Theresa Bazar, die zijn vriendin was, samen zijn ze toen met succes het duo Dollar gestart. Ook als Bucks Fizz lid was David niet te handhaven. 

Er kwam ruzie en gedoe tussen de originele en ook latere bandleden, lang verhaal kort; Bobby G claimde via de rechtbank het gebruik van de naam Bucks Fizz, wat hem werd toegewezen en hij ging met drie andere leden door tot 2018.  Jay, Cheryl en Mike gingen in 2004 als trio verder onder de naam The Fizz en treden nog steeds op. Tot afgelopen week. Mike vond het genoeg geweest zo kondigde hij in mei dit jaar aan. "Ik heb er lang, heel lang over nagedacht, maar nú is het voor mij de tijd om te stoppen". Tegen het eind van dit jaar zou z'n laatste optreden zijn voor hij met pensioen zou gaan. Dat was dus afgelopen week. 

Ik heb foto's gezien van dat laatste optreden en wat mij op een aandoenlijke manier raakte was dat hij aan het eind op het podium verscheen in de songfestival outfit waarmee het, meer dan veertig jaar geleden, allemaal begon, hij lijkt een beetje geëmotioneerd. Mike is nu 69 en stopt ermee, maar Cheryl en Jay gaan door als The Fizz, met twee nieuwe leden: Matthew Pateman en Nikk Mager. Op 16 januari 2025 presenteren ze zich. 

Jay, Mike, Bobby en Cheryl in 1981/

Mike tijdens zijn afscheidsconcert.

De nieuwe line-up vanaf 2025.

Nutteloze weetjes

Een studie onder tweeduizend vrouwen toonde aan dat ze zestig items inpakken

voor een week vakantie, maar ze gebruiken er slechts vierendertig van. Het komt 

door de 'je kunt nooit weten'- mindset.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De regio Calabrië in Italië biedt mensen onder de 40 €28.000 aan om naar de 

dorpen aldaar te verhuizen om er kleine bedrijfjes op te gaan zetten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Studies hebben aangetoond dat te streng ouderschap onbedoeld kan zorgen dat 

kinderen leren om effectiever te gaan liegen om straffen en consequenties te

ontlopen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2010 vond men in Illinois een huis dat zo was vergeven door kakkerlakken dat de

gemeenteraad geen andere oplossing zag dan het volledige huis plat te branden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De film 'Trojan War' uit 1997 kostte $15 miljoen om te maken en heeft slechts $309

opgebracht uit kaartverkoop. De film heeft in twee bioscopen slechts één week

gedraaid.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lego gaf ooit medewerkers die 25 jaar in dienst waren als dank een 14 karaat

gouden Legosteen, identiek qua grootte als gewone legostenen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 1978 wilde Richard Branson zijn vriendin imponeren door Necker Island, 

behorend aan de Britse Maagdeneilanden, te kopen. Hij bood $100.000, maar de 

vraagprijs was $6 miljoen, zodat zijn bod werd afgewezen. Een jaar later 

accepteerde de eigenaar alsnog $180.000 en werd Richard de eigenaar van het eiland

en is dat nog steeds. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jaarlijks werpen toeristen zo'n anderhalf miljoen euro in de Trevifontein in Rome. Dat

geld wordt verzameld en gedoneerd aan welzijnsorganisatie Caritas die het gebruikt 

voor goede doelen voor de minder bedeelden als o.m. voedselbanken. 

Necker Island.

Koud hè!?

Koud hè!? Wat is het koud hè? ka-ka-ka-ka-ka-ka-kaka-ka-ka-ka-ka-ka-ka-kaka-ka-ka-ka-ka-ka-ka koud hè!? Mensen van mijn generatie herkennen in het voorgaande direct het liedje 'Koud Hè!?' van Harry Vermeegen en Henk Spaan, die zich als V-Boys in de winter van 1987 opwonden over het feit dat we in Nederland heel wat prietpraten over het weer. Maar dit gezegd hebbende, wat is het de laatste dagen koud hè!? Amai!

In het metier waar ik werkzaam ben is het altijd al frisjes, in de zomer als het buiten dertig graden of meer is, is het er heerlijk vertoeven tot je de warme deken in moet als je weer naar huis gaat. Maar nu is het er echt koud. Ik heb me al in verschillende laagjes gekleed en dikke sokken aan. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik beter tegen kou kan dan tegen warmte kan. Als het 25 graden of meer is kun je mij eigenlijk wel afschrijven, ik functioneer dan echt niet meer. Maar op mijn werk dus wel, omdat het dan, zoals gezegd, heel aangenaam is. En nu is het dan wel koud, maar daar kun je je tegen kleden, in mijn geval met laagjes. En als het straks wellicht nog wat kouder wordt dikkere laagjes.

Nee, kou deert mij niet zo. Daarentegen vind ik alles wat uit de lucht komt van regen, hagel of sneeuw wel een verschrikking. Dat je doorweekt bent omdat je dan wel een paraplu hebt, maar de wind de regen gewoon er onderdoor waait, zodat je tot op je sokken en boxertje nat bent. Maar ja, het weer is iets wat we maar moeten nemen zoals het komt, en gezien de klimaatcrisis zullen de zomers, o gruwel, nog wel warmer gaan worden dan we gewend zijn. Mij niet bellen, het enige is dat ik dan heel goed slaap omdat het me zo loom maakt. Maar voor nu, wat is het koud hè!?

We zijn er altijd al geweest...

 

Herinnert U zich deze nog? #241

MICHEL FUGAIN & BIG BAZAR
'RING ET DING'
1976
Aantal weken: 3
Hoogste positie: 23

 

Als de video niet te zien is klik hier.

Eind jaren zestig maakte Michel Fugain zijn debuut, hij behoorde tot de nieuwe generatie van sociaal en politiek geëngageerde Franse chansonniers. Michels fascinatie voor de musical 'Hair' bracht hem ertoe om in 1972 een groep van zo'n vijfentwintig zangers, dansers en musici samen te stellen; Le Big Bazar. De getalenteerde groep jonge artiesten wonen samen, zingen, dansen, acteren, jongleren en musiceren met elkaar. In de groep zit ook Stephanie met wie Michel trouwt en vier kinderen krijgt. 

De groep bestaat tot 1976 en brengt een aantal albums en singles uit, waaronder dit vrolijke 'Ring Et Ding'. Hun wervelende shows trekken volle zalen. Begin jaren tachtig trekt Michel zich tijdelijk terug uit de showbusiness en gaat met zijn gezin een tijdje in Amerika wonen. In 1988 komt ie weer terug naar Frankrijk en wordt warm welkom geheten, hij gaat weer met veel succes platen maken. In 2001 besluit hij zijn carrière per direct te beëindigen als zijn dochter Laurette op 21 jarige leeftijd overlijdt aan leukemie. Hij wil samen met zijn vrouw dit grote verlies verwerken. 

Het verhaal van de foto

Er zijn mensen die kunnen dingen, daar maken ze hun beroep van of gaan er op een andere manier mee aan de slag. Ik kan in principe niks, heb weinig skills, en voor mijn beroep had ik eigenlijk, zo achteraf beschouwd, wellicht iets richting acteren moeten kiezen. Daar moet je zeker wat voor kunnen en ook een dosis talent hebben, aan de andere kant is het geen hogere wiskunde, Shirley Temple kon het al toen ze vier was. Maar wat zou het heerlijk zijn om je in personages te kunnen verdiepen of achter te verschuilen, om iemand te zijn die je helemaal niet bent. Het zou mij niet om de bekendheid gaan, want in deze tijd bekend zijn lijkt me echt de horror, dus op die manier bekeken is die gifbeker aan me voorbij gegaan. In mijn arbeidzame leven heb ik 35 jaar lang gewerkt in boeken en later ook muziek wat, als je het ruim interpreteert, toch nog iets met entertainment heeft te maken, het eindproduct ervan. 

In mijn huidige metier ben ik ook wel aan het entertainen, ik doe leuk met de cliënten, maak lolletjes met ze en toen van de week er een calamiteit was en er niet kon worden betaald bij de selfpay en de rij aan de kassa tot decemberdrukteachtige proporties aanzwol, zette ik een tandje bij in snelheid en vrolijkheid. Bij de wachtende mensen in de rij geen één dissonant, men accepteerde de situatie en met een grapje hier en een kwinkslag daar zijn zij en ik de middag doorgekomen. Dus iets van onderhoudend talent zit er wel ergens in. Een nee, ik ga nu niet terwijl de grim reaper langzaamaan in het gezichtsveld komt mezelf in de acteerwereld storten, dat schip is gevaren. Zolang ik kan blijven doen wat ik nu doe is dat entertaining genoeg voor mij. 

Er is wel een ander zaadje geplant met Kerstmis 1980, u ziet mij op onderstaande foto een door mij gevraagd geschenk bekijken, een dagboek, gekregen van tante Jopie. Vanaf dat moment ben ik een dagboek gaan bijhouden, met tussenpozen, tot eind december 2010. Dertig jaar dus, een jaar later ben ik heel voorzichtig begonnen met blogjes schrijven. Een blogje is natuurlijk iets anders dan een dagboek, maar de basis is wel gelegd toen in 1980. Ik ben eigenlijk zelf verrast dat het bijna naadloos in elkaar is overgegaan, dat had ik niet zo helder voor de geest. 

Het geeft wel aan dat schrijven voor mij iets belangrijks is, blijkbaar. Ik vind het ook leuk om te doen, het is tevens een vorm van entertainment, want nergens beweer ik de wijsheid in pacht te hebben, het is voor mijn gevoel meer cabaretesk, een beetje tongue in cheek en satirisch. Mezelf neem ik vooral niet te serieus, al niet in het leven in het algemeen, zelfspot en humor is de kurk waarop ik drijf, maar zeker niet in m'n blogjes. Voor mijn gevoel doet iedereen maar wat in het leven en ik ben daarop geen uitzondering.

Leuk vond ik dat ik een paar jaar columnist mocht zijn van het radioprogramma 'Uit De Kast' en de website van 'Roze Golf' waarbij ik bij de eerste steeds voor de uitdaging stond een column te schrijven over het onderwerp dat die week werd behandeld. Vaak dacht ik: maar hier kan ik écht niks over schrijven, toch is het me altijd gelukt om, soms via een omweg, iets te schrijven wat bij het onderwerp paste. Het was allemaal liefdewerk oud papier, maar ik heb er veel van geleerd. Ik had een 'eis' dat na de door mij voorgelezen column een lied van mijn keuze werd gedraaid. Een column is trouwens weer anders schrijven dan een blog, kort vertelt: een column kan altijd een blog zijn, maar een blog niet altijd een column. 

Dit zo eens bekeken durf ik na ruim dertien jaar blogs en columns schrijven te zeggen dat ik dan enig talent heb voor schrijven en in de loop van de jaren een eigen stijl ontwikkeld heb. Ik heb onlangs mijn eerste dagboek eens doorgelezen en alle momenten van toen weer voor mijn geestesoog beleefd, veel daarvan was ik vergeten en ik schreef toen ook heel anders dan nu. Een dagboek is natuurlijk meer voor zielenroerselen dan een blog en als tiener heb je hele andere denkbeelden dan als bejaarde. Daarnaast, van een dagboek verwacht je niet dat anderen het lezen. Een blog is voor iedereen, ter leering ende vermaeck. 

Kerst 1980; een dagboek vol met onbeschreven pagina's.

Het dagboek nu; een gedeelte van mijn jeugd gevangen in woorden. 

Viva la diva

Los van elkaar vonden we dat we er heen moesten, de nieuwe tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam, het werd zelfs op het acht uur journaal aangekondigd. 'Diva' is de titel en is in samenwerking gemaakt met het Victoria & Albert Museum in Londen. Te zien is de geschiedenis van de diva, van operasterren uit de negentiende eeuw tot aan de huidige supersterren aan de hand van prachtige kostuums van o.m. Cher, Josephine Baker, Shirley Bassey en Lady Gaga. 

Het is heel leuk opgezet je krijgt een koptelefoon op, niet zo mijn ding, maar when in Rome..., en in dit geval is het geen uitleg over het gebodene, dat kun je lezen op de kaartjes, je hoort de muziek of filmfragmenten van de betreffende diva wiens kostuum je ziet, dat gaat geheel automatisch. Het is geweldig om te zien en ik kan u deze tentoonstelling, die nog tot 2 maart is te zien, van harte aanbevelen. De kostuums van Cher zijn natuurlijk iconisch en er zijn ook wat divo's te zien als het hysterische kostuum wat Elton John aanhad op zijn vijftigste verjaardag en kleding van Prince en Freddie Mercury. Van Shirley Bassey zijn twee jurken te zien, één daarvan met customized wellington boots, die ze droeg op weg door de modder naar haar optreden op het Glastonbury Festival in 2007. Ook de geschiedenis van hoe optredende vrouwen werden gezien door de eeuwen heen is interessant.

Tot twee keer toe ben ik aangesproken omdat ik het stille alarm af liet gaan, niet omdat ik een jurk wilde aantrekken, maar omdat ik in mijn vinger als de oude man die ik ben onder de regels hield van wat ik wilde lezen en de tweede keer omdat ik vanwege mijn enthousiasme iets te veel met mijn armen richting het uitgestalde zwaaide als ik iets wilde benadrukken bij het vertellen.  

Kunsthal heeft natuurlijk altijd meer te beiden dan één tentoonstelling, ook nu zijn er verschillende te zien waarvan ik die van Thomas J Price, de Britse kunstenaar van het enorme beeld bij het Centraal Station in Rotterdam en die van de verzameling kerststallen van Jo en Maria Smits het leukste vond. Thomas heeft een heel eigen manier van kunst maken door alledaagse mensen weer te geven, nooit op een sokkel, maar met beide benen op de grond. 

De privé verzameling kerststallen van Jo en Maria bestaat uit zo'n 1300 stuks van over de hele wereld, maar zoveel zijn er niet te zien, hoor. Ik denk dat het een doorsnede is van hun verzameling. Van heel traditioneel tot extreem gestileerd, van huisvlijt tot aan volledig Delfts Blauw. De grappigste vind ik die van 'Peanuts', die u hieronder ziet.

We hebben erg genoten van de diverse tentoonstellingen en hebben vervolgens de middag doorgebracht lekker kletsend met een hapje en een drankje en een diner bij vrienden thuis. Dat zijn de zondagen, hoor. 

De jurk en laarzen van Shirley Bassey. Ook de zilveren jurk is van haar.

Hier draagt ze het op het Glastonbury Festival in 2007.

Vier kostuums van Cher.

Als je vijftig wordt en Elton John bent, draag je dit naar je feestje.

Voor vrouwen is niet alles vanzelfsprekend geweest, vaak nog steeds niet.

De leukste kerststal!

Ik ga op reis en....

....nou, eigenlijk ga ik niet zo graag op reis. In een wereld waar (lange) vakanties worden aangeprezen als het summum ben ik een roepende in de woestijn. Ik heb het wel eens eerder aangestipt ik voel me het meest senang gewoon thuis in mijn eigen omgeving. Ik verdenk mensen die vaak en veel op reis gaan ervan dat ze niet volledig in sync zijn met zichzelf en juist daarom maar aan het ritten slaan. Al zou ik nooit meer op vakantie mogen, het zou voor mij geen straf zijn. Vakantie hébben is iets heel anders, dat is natuurlijk heerlijk, niks hoeven, maar dan vooral vanuit mijn eigen huis.

Als kind kan ik me nog herinneren dat we in 1975 naar Parijs gingen. Een paar dagen voordat we zouden gaan werd ik ziek, echt met koorts en al. Net op tijd was ik weer beter. Het jaar erna naar Koblenz, precies hetzelfde. Iets wat in de genen zit is op dit moment binnen ons muppetkabinet helemaal de uitdrukking du jour, maar ik geloof dat het niet graag op reis gaan bij mij in m'n genen zit. Mijn moeder had het ook, mijn vader juist weer niet, die wilde wel graag nieuwe horizonten ontdekken. 

Toch ga ik heus wel weg, een weekendje of hooguit vier dagen, maar dat gaat altijd volgens hetzelfde patroon, en ik wil daar met klem bij aantekenen dat het absoluut niets te maken heeft met wie ik ga, toen ik een paar jaar terug een lang weekend alleen naar Londen ging, verliep het exact eender. Het begint met het afspreken en daadwerkelijk regelen, dan is het nog ver weg en leuk. Hoe dichterbij het komt, hoe meer ik er tegenop ga zien; vier dagen van huis, waarom? Kan ik er nog onderuit? Zal ik het annuleren? O God, die koffer moet gepakt. Wat moet ik in hemelsnaam meenemen? Wat voor weer wordt het? Heb ik het vervoer nu goed geregeld? Nou ja, u kunt het zelf wel aanvullen: beren op de weg. 

Die beren heb ik uiteindelijk getrotseerd en dan is er de dag van vertrek. Ik loop wel zes keer het huis door om te zien of ik alles wel goed achter laat, geen lichten aan, op slot en dicht wat op slot en dicht moet. En steevast denk ik: nou, over drie dagen ben ik weer thuis, dan is het weer voorbij. Dan moet ik nog gaan, hè. Eenmaal onderweg en op de plaats van bestemming ga ik gewoon mee in de flow en geniet heus wel van alles, hoor. Maar dan is er die glorieuze dag van het weer naar huis gaan, ik zou dan wel achter het vliegtuig, de trein of de auto willen aanduwen, het gaat nooit snel genoeg. Het moment van het weer thuiskomen is van een overweldigende fijnheid.

U ziet, het is vrij complex om mij te zijn, u begrijpt ook meteen waarom ik bewust alleenstaand bent, er is niet mee om te gaan. Ik ben meer van de dagjes uit, 's avonds weer lekker thuis. En ja, ik ga in de toekomst heus nog wel een paar dagen achtereen op reis maar absoluut nooit meer dan vier dagen, dat is voor mij echt de max. Mensen die drie of vier weken ik weet niet waar heengaan, het zou voor mij echt de hel zijn. Nou ja, voor hen zou vier weken in en om het huis weer een schrikbeeld zijn. Ik was ook één van de weinigen die die lockdown en avondklok tijdens de pandemie prima vond, anderhalf jaar lang alles op de vierkante kilometer, terwijl anderen er nu nog van in therapie zijn. Ik zei het u al, complex, ik ben een gek mens. 

De wereld is een clown town

De laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel in een soort satirische comedy verzeilt te zijn geraakt, waarvan ik denk ben ik nou de enige die dit opmerkt? Als je ons huidige kabinet bekijkt zijn dat toch voor een groot deel typetjes in plaats van echte mensen, een soort stripfiguren. Geert Wilders, Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas, Marjolein Faber, Dick Schoof, Femke Wiersma, Dion Graus, Mona Keijzer en Fleur Agema lijken toch zo uit 'Koefnoen' te zijn weggelopen. Maar buiten dat, ook de dingen die ze zeggen zonder ook maar ergens verstand van te hebben, ze geven hun bek maar een douw en blijven stellig volhouden dat ze de wijsheid in pacht hebben. Dat er een ijskast ter grootte van een loods is waar alles in wordt gezet wat ze eerder vol overtuiging hebben beweerd en gezegd, maar waar ze later op terug (moeten) komen, doet er niets aan af. Het houdt niet op, ook al zijn ze sinds het aantreden in constante staat van crisis en staan ze om de week op omvallen. Zou het een test zijn om te zien hoeveel idioterie 'het volk', een term die ze zelf graag en vaak bezigen, pikt? 

Maar niet alleen hier, in de Verenigde Staten, het land van de onbegrensde mogelijkheden waar een veroordeelde crimineel gewoon president kan worden en een hele rij volidioten kan benoemen voor zijn kabinet gaat het helemaal los. Net als hier is kennis of ervaring niet van belang, zoals alle fascistische extreemrechtse leiders is loyaliteit aan de Grote Leider de voornaamste functie eis. Het lopende botoxfiasco Matt Gaetz wordt minister van Justitie, maar heeft totaal geen ervaring op dat gebied anders dan dat hij zelf in aanraking is gekomen met justitie omdat ie een minderjarig meisje zou hebben betaald voor seks. Voor Donald vanzelfsprekend geen belemmering, eerder een aanbeveling. 

Tulsi Gabbard wordt hoofd van de inlichtingendienst, de baas van alle spionnen en de hoogste inlichtingenadviseur van Donald. Ze is erg lovend over Rusland en Vladimir Poetin, daarnaast is ze op visite geweest bij de Syrische dictator Bashar Assad en is ze van de complottheorieën die ze op de socials verspreidt. En ook zij heeft geen ervaring binnen de inlichtingendiensten, noch heeft ze überhaupt andere seniorenfuncties gehad binnen de Amerikaanse overheid. 

Televisiepresentator van Fox News Pete Hegseth wordt minister van Defensie, ook hij heeft, u raadt het al, geen ervaring met het aansturen van grote organisaties, maar er staan straks een miljoen militairen en een half miljoen ambtenaren onder hem. Hij wil een einde maken aan de diversiteit in het Amerikaanse leger, of zoals hij het zelf zegt: "Het Amerikaanse leger heeft meer behoefte aan mannen uit Kentucky, Colorado en Ohio dan aan lesbische vrouwen uit San Fransisco". Ook vraagt hij zich af of de huidige hoogste militair generaal Charles Q. Brown zijn functie dankt aan het feit dat hij zwart is.

Donalds bromance met de rijkste man van de wereld, de van de werkelijkheid losgezongen Elon Musk, heeft erin geresulteerd dat hij voor Elon een heel nieuw ministerie in het leven gaat roepen, het ministerie van Overheidsefficiëntie, waar hij dan waarschijnlijk minister van wordt of op z'n minst federaal ambtenaar. 

Voor minister van Volksgezondheid heeft Donald Robert F. Kennedy Jr. naar voren geschoven. De man is anti-vaccinatie en beweert dat kinderen vanwege vaccinaties autisme, ADHD, voedselallergieën, auto-immuunziekten en zelfs kanker krijgen. Ook heeft hij campagne gevoerd tegen paracetamol, aluminium en draadloze netwerken. 

De bejaarde Mike Huckabee wordt aangesteld als Amerikaanse ambassadeur in Israël. Hij vindt dat Palestijnen niet bestaan en noemt zichzelf een 'onverbloemde niet hervormde zionist'. 

Maar zoals al gezegd, deze mensen, en anderen, zijn kritiekloze loyalisten van de Grote Oranje Leider. Dat is voor Donald het belangrijkste criterium. Wat zou er nou eigenlijk mis kunnen gaan? 

Matt Gaetz.

Pete Hegseth.

Elon Musk en Donald Trump.

Tegeltjeswijsheid 497

 

Het verhaal van de foto

Onderstaande foto is de eerst bekende foto van mij met een leesbril. We schrijven Tweede Kerstdag 2011 bij vrienden in Leiderdorp waar we een spelletje deden met heul kleine lettertjes. We zijn nu 13 jaar verder en ik kan nog steeds toe met een leesbril, gewoon zo'n brilletje van het Kruidvat. Ik heb mijn ogen laten opmeten bij de opticien, en die zei heel eerlijk dat ik gewoon zo'n brilletje van een paar euro kon gebruiken en ik voorlopig nog niet toe was aan een speciaal aangemeten bril van hen. 

Ik heb verschillende brilletjes, één bij de computer, één naast m'n bed en één in m'n tas en verder nog wat in lades en kasten hier en daar. Terwijl ik dit blogje schrijf heb ik er dus ook één op. Als ik uit eten ga en uitroep: 'Wat een fijne kaart!', betekent dat niet automatisch dat ik het eten zo bijzonder vind, maar dat het een prettig lettertype is wat ik zonder bril kan lezen. Ook op mijn werk heb ik een bril ter hoogte van mijn décolletage, die ik tevoorschijn haal als ik kleine cijfertjes moet intoetsen. Ik maak daar dan door, 'even m'n brilletje pakken, hoor' te zeggen een kleine gebeurtenis van ter verhoging van de leuke ervaring van de clientèle. Het is toch ook een soort van entertainment. 

Het is nog steeds puur en alleen voor het lezen, voor de rest zie ik alles nog gewoon goed, sterker nog, met mijn leesbril op de wereld in kijken maakt me duizelig. Dan moet ik er overheen kijken. Maar wie weet zal ik ooit aan de bril moeten en dan is dat maar zo. Ik neem zeker geen contactlenzen, dat gepriegel in m'n ogen moet ik niet aan denken. 

En het bleef nog lang onrustig in de stad

Vorige week is er een partijtje voetbal geweest tussen een Nederlandse en een Israëlische ploeg, dat is niet helemaal vlekkeloos verlopen. En dan bedoel ik vooral alles wat niet in het stadion heeft plaatsgevonden. De Israëlische hooligans zijn rampokkend door de straten van Amsterdam getrokken, hebben hier es een vlag van een gevel getrokken, daar een taxichauffeur belaagd onderwijl vrolijk zingend: 'Er zijn geen scholen meer zijn in Gaza, alle kinderen zijn dood', kortom ze hebben zich niet als gasten gedragen. Het resulteerde erin dat er een tegenoffensief kwam vanuit de hoek van Palestinademonstranten en in de slipstream daarvan beroepsamokmakers die leven bij rellen en sensatie en maar al te graag meededen om die hooligans van repbliek te dienen. 

Een kind kon van te voren natuurlijk al zien dat vanwege de genocide en andere oorlogsmisdaden van de Israëlische regering het niet zo verstandig was om een Israëlisch voetbalteam en hun supporters toe te laten in de stad. Voetbalhooligans zijn, waar ze ook vandaan komen, nou niet de meest fijnbesnaarde types. En het ligt, heel gek, bij sommigen best gevoelig hoe de Israëlische regering opereert. Daarmee wil ik het geweld en de vernielingen die zich richtten op de hooligans en anderen geenzins goedkeuren, alleen dat het te verwachten was.

Plots waren de hooligans 'toeristen' en werd er over 'Jodenjacht' gesproken. Vanuit Israël werd hysterisch gereageerd en werd de eeuwige slachtofferrol als een Pavlovreactie meteen weer aangenomen. Vanuit de landelijke politiek werd niet tot kalmte gemaand, in tegendeel. Het was koren op de molen van Geert Wilders, de man struikelde over zijn eigen benen om meteen over 'onze Joden' te reppen en de volledige moslimgemeenschap met pek en veren te overgieten. Dat hij goed bevriend is met verschillende antisemieten doet daar niets aan af. Álles om moslims in een kwaad daglicht te zetten, niets is taboe, zo heeft hij het ook over 'onze homo's' als hij er moslims mee kan bashen, terwijl hij als fascist niets moet hebben van de lhbti+ gemeenschap, maar ja, zo rollen populisten nu eenmaal.

Onze premier, zijn Schoofhondje, moest terstond terugkomen uit Azerbeidzjan van de klimaattop, want dit was belangrijker dan de toekomst van de aarde. Die stamelde door Geert ingefluisterde woorden als 'uitzetting' en 'integratieprobleem' en ook Dilan en natúúrlijk Caroline (Kèr'olai'n) papegaaide de opruiende stigmatiserende woorden van hun grote blonde held na. Dat werkt dan als olie op het vuur, vandaar dat het sinds vorige week elke dag raak is in onze jarige hoofdstad, rond Plein '40-'45, dat vind ik dan weer van een bijtende ironie. Het zijn nu eenmaal niet de felste lampjes uit de doos die relschoppers, het zijn troglodieten. En nee dat is niet goed te praten, maar het aanwakkeren wat vanuit de regering gebeurt is niet de juiste aanpak. Wel voor henzelf, zij gedijen juist goed bij al deze chaos, verdeel en heers, u weet toch, dan kunnen ze zeggen: 'Zie je wel'. Een net iets te groot deel van de bevolking wilde een extreem rechtse regering, nou, dan krijg je dit, een regering die bij dit soort afschuwelijke situaties er garen bij wil spinnen in plaats van de-escalerend opereren. 

Donderdag is er in Parijs een wedstrijd tussen Frankrijk en Israël, daar wordt met grote zorgen naar uitgekeken. Toch blijkt voetbal zo belangrijk dat niemand op het idee komt om het gewoon niet door te laten gaan, of Israël, net zoals Rusland, te weren. Maar dat wordt gezien als vloeken in de kerk, meteen wordt de antisemitismekaart getrokken, terwijl kritiek hebben op een regering die nu zelf doet wat het Joodse volk tachtig jaar geleden is aangedaan van een heel andere orde is. Dat Joden, waar ze ook wonen, nu worden belaagd en aangevallen enkel en alleen omdat ze Joods zijn is natuurlijk nooit goed te praten. Nooit. 

Het blijft voorlopig nog lang onrustig in de stad, wat zeg ik.... in de wereld. 

Monoloog

Afgelopen weekend de film 'Call Me By Your Name' gezien, of beter gezegd opnieuw gezien. Ik ben er destijds voor naar de bioscoop gegaan en was er enorm van onder de indruk. Het verhaal, de mooie beelden van de omgeving, en de geweldige casting, het klopte allemaal. Een aantal dingen had ik onthouden, maar genoeg was ik vergeten zodat het opnieuw een feest was om het te bekijken. 

Het verhaal, een verfilming van het boek van André Aciman, is nagenoeg bekend. Het speelt zich af begin jaren 80 in Noord Italië waar de Amerikaanse promovendus Oliver zes weken bij professor Samuel Perlman en zijn vrouw logeert en om met hem te werken aan zijn archeologische vondsten. Tussen Oliver en zoon Elio bloeit een romance op. Oliver wordt in de film gespeeld door Armie Hammer, en Timothée Chalamet vestigde met de rol van Elio voorgoed zijn naam in Hollywood. Michael Stuhlbarg speelt de rol van Elio's vader Samuel en heeft een prachtige monoloog aan het einde van de film.

De zes weken zijn om en Oliver gaat weer naar huis na een paar dagen samen met Elio te hebben doorgebracht verderop in het land. Elio denkt dat zijn ouders geen weet hebben van hun relatie, maar dat is niet zo. Als zijn vader hem bij thuiskomst verdrietig ziet vraagt hij Elio naast hem te komen zitten en vertelt hem hoe bijzonder de vriendschap is die hij met Oliver heeft:

"De natuur heeft sluwe manieren om onze zwakste plek te vinden. Op dit moment wil je misschien niets voelen. Misschien wil je nooit meer iets voelen. En....misschien wil je met mij helemaal niet over dit soort dingen praten, maar.... het is duidelijk dat je iets gevoeld hebt. Jullie hadden een mooie vriendschap. Misschien meer dan een vriendschap. Ik benijd je erom. In mijn plaats zouden veel ouders wensen dat de hele zaak voorbij zou gaan.....en bidden dat hun zoon weer met beide voeten op de grond zou landen. Maar...ik ben niet zo'n ouder.

We vergen zoveel van onszelf om sneller te herstellen, dat we op ons dertigste failliet zijn en elke keer dat we weer met een nieuw iemand beginnen minder te bieden hebben. Maar om jezelf niets te laten voelen om maar niet te hoeven voelen, wat een verspilling!

Laat me je nog één ding zeggen. Het zal de lucht klaren. Ik ben er misschien dichtbij gekomen, maar ik heb nooit gehad wat jullie twee hebben. Er was altijd iets wat mij tegenhield of in de weg stond. Hoe jij je leven leidt, is jouw zaak. Bedenk dat ons hart en lichaam slechts één keer aan ons zijn gegeven. En voordat je het weet is je hart uitgeput, en wat je lichaam betreft, er komt een moment waarop niemand er meer naar kijkt, laat staan in de buurt ervan wil komen. Op dit moment is er verdriet, pijn. Dood het niet en daarmee ook de vreugde die je hebt gevoeld." 

De prachtige scene van de monoloog Michael Stuhlbarg (Samuel) en Timothée Chalamet (Elio).

Timothée Chalamet (Elio) en Armie Hammer (Oliver). 

Frühstück in Düsseldorf

Om tien uur 's morgens dienden wij ons appartement weer te verlaten en we besloten om naar Düsseldorf te gaan voor het ontbijt. In Duitsland is er een buiten de deur ontbijt cultuur die wij hier in Nederland niet kennen. Je kunt heus wel ergens een ontbijtje krijgen in een etablissement, maar dat is dan meestal zeer beperkt in keuze, en wij Nederlanders zijn over het algemeen wat behoudender en verknocht aan die boterham met kaas of hagelslag. Om te beginnen is er, als je googelt op 'frühstück' in Duitsland een hele rij met restaurants waar dat kan, en als je dan gekozen hebt krijg je, eenmaal ter plekke, een kaart aangereikt met een duizelingwekkende hoeveelheid keuzes.

Wij hadden gekozen voor restaurant Dritan Alsela die heel goed staat aangeschreven en ik begrijp nu dat Dritan, die we ook in de weer zagen met voornamelijk z'n personeel te instrueren maar ook zelf in de rondte liep, een beroemdheid is in z'n vak. Hij is op Instagram, Facebook en laat op YouTube filmpjes zien hoe je de perfecte koffie maakt. De zaak was goed bezocht en het werkt als een geoliede machine iedereen doet iets in de productie om de ontbijtjes te serveren. Wij kozen beiden voor een Italienisches Frühstück, wat wederom een soort brunch bleek met natuurlijk koffie. Het was echt heerlijk.

Bij aankomst vonden we het al druk qua auto's en we kwamen er achter dat er vlak naast het restaurant een grote Flohmarkt werd gehouden, we waren dus weer spontaan zonder dat we er erg in hadden mit unserer Nase in der Butter gevallen. Na het ontbijt zijn we de Flohmarkt over gegaan en je ziet dan weer es wat andere dingen dan in Nederland. Veel kitsch wat ik ken van het programma 'Tussen Kunst En Kitsch', waar de experts het dan heel tactisch 'rijk gedecoreerd' noemen. Er was één vaas die ik wel heel mooi vond, maar het was niet geprijsd en ik meen ook dat je er niet kon pinnen en ook; waar zou ik 'm moeten neerzetten. Ik bedacht me als we er weer langs lopen, je liep er zigzaggend, en hij valt me weer op, dan is het een teken, maar ik ben er langs gelopen zonder dat dat gebeurde. 

Na de Flohmarkt even door Düsseldorf gereden, maar in Duitsland kent men nog de Sonntagsruhe, dus was er niet veel te beleven. We besloten richting Nederland te gaan om onderweg het idee te krijgen om in 's-Hertogenbosch een bakje koffie te gaan drinken met een Bossche Bol. We zagen een heel leuk zaakje en hebben er koffie en thee gedronken maar het was in de namiddag, dan zijn de Bossche Bollen natuurlijk op, dus deelden we een carrotcake. Vervolgens richting huis om na te genieten van een geweldig leuk weekend. Duitsland is best dichtbij en wat kun je er lekker eten!

Dritan Alsela.

Zijn leuke restaurant.

De heerlijke koffie. 

Samstag in Essen

Na een heerlijke nachtrust, met wel onrustige dromen wat ik altijd heb als ik niet thuis slaap, verkwikt wakker geworden en een lekker bakje koffie gedronken. Badderen en opweg voor een ontbijtje ergens. We zijn naar het centrum gelopen waar men druk bezig is om de kerstmarkt op te zetten die binnenkort de stad zal opleuken. 

De eerste indruk is dat Essen een wat grijze, grauwe stad is, met wel een reuzenrad wat tegenwoordig voor een stad een must is blijkbaar, en nee daar zijn we niet in geweest. Maar wij vonden er een parel voor het ontbijt in de vorm van het zeer leuk ingerichte restaurant RoseMarie met een uitgebreide keuze aan diverse ontbijtjes. Het tijdstip en de hoeveelheid maakte dat het eigenlijk een soort brunch werd. We hebben daarna nog even door de stad gelopen en besloten om met de auto naar het stadspark van Essen, het Grugapark, te gaan. Er waren ook dingen binnen te bewonderen en wat we erover lazen leek het ons wel wat.

Geheel argeloos raakten we verzeild in een heel andere ambiance. Voor het park diende je een luttel bedrag entree te betalen en dat voldeden we ook aan de kassa, maar bij het binnentreden van wat wij dachten dat het één van de binnendingen van het park was, bevonden we ons plotsklaps in een huishoudbeurs meets zwarte markt achtige omgeving. We waren helemaal niet in het park, maar bij de jaarlijkse MHH beurs in het grote evenementengebouw Messe Essen wat náást het park ligt. Wisten wij veel.

Zeven grote hallen waren ingericht in 'werelden' en die hebben we op ons gemak doorgelopen en hele leuke dingen gezien. De wereld voor kinderen hebben we vanzelfsprekend links laten liggen. Wel zagen we een stand waarin Holländisches softeis werd aangeboden. Daar hadden we zin in en het was ook erg lekker, maar dat softijs Holländisch is had ik geen weet van, maar vijf stands verderop was er Dänisches softeis, nah ja, het is jedenfalls niet iets Duits. 

Wat later op de beurs zagen we een stand met wijnen en we mochten proeven, wit, rosé, rood, likeuren ook en we raakten aan de praat met die man, bleek ein wenig Niederländisch zu sprechen, hij had acht jaar in Nederland gewoond, Eindhoven en mijn vriendin had daar ook gewoond. Dat schept een band, en deze man kende zijn pappenheimers, lang verhaal kort er is een doos met wijnen, sekt en likeuren onderweg naar Rotterdam. 

Ik was na al die drukte en veel mensen wel toe aan buitenlucht, dus alsnog het Grugapark in. Een groot en divers park met inderdaad ook ruimtes waar je naar binnen kon. Niet alles was open, maar we zijn in een tropische ruimte geweest, een woestijn en het leukste vind ik een plek met allemaal bonsaibomen, waarvan sommigen al heel oud zijn, de oudste is 104 jaar! Het is een stadspark, niet zo groot zou u denken, maar denk opnieuw, wij waren op een gegeven moment een soort van verdwaald en nergens duidelijke bewegwijzering. Het Hotel California onder de parken, je kunt er op elk moment in maar je kunt er nooit meer uit. GoogleMaps gaf soelaas en na een flinke wandeling zijn we toch weer bij de auto gekomen.

Naar onze logies en een restaurant uitgezocht, het werd Tablo een Turks restaurant met een heerlijke keuken, fantastische sfeer en een innemende en kundige bediening, die man wist waarover hij sprak. Uitstekend gedineerd en eenmaal weer terug op bed in de slaapkamer een film gekeken. De tv in de woonkamer is ondanks dat het is aangegeven niet gemaakt, sterker nog er is niet op gereageerd. Minpuntje dus voor de uitbater, maar wij denken natuurlijk in oplossingen. Ik mocht een film uitzoeken het werd 'Call Me By Your Name'. Ik had 'm jaren geleden al eens gezien in de bios, maar mijn reisgezel niet en ik vond dat ze deze film moest zien, net zoals ze mij ook onlangs een aantal films heeft laten zien die bij m'n opvoeding horen. 

Al met al een verrassende, vermoeiende maar zeker een leuke dag in Essen. 

Het reuzenrad waar geen enkele stad meer zonder kan. 

Copieus ontbijt bij RoseMarie.

Dit bonsaiboompje is uit 1920!

Auf einer Reise nach Essen

Vrijdag mocht ik nog heel even werken en collega Gineke was zo lief om de laatste twee uur van mij over te nemen zodat ik om 15.00 uur klaar was en we een uurtje later op weg gingen naar het Duitse Essen. De reis verliep voorspoedig, een klein beetje file rond Arnhem, maar aan het begin van de avond reden we de straat in waar we onze tijdelijke logies hebben.

Het is een ruim driekamer appartement met grote keuken en badkamer die we middels codes konden betreden. Het is netjes ingericht met overal leuke schilderijtjes aan de muur die mijn lichte OCD prikkelden want ze hingen niet allemaal recht. Dus meteen nadat ik mijn valies had neergezet ben ik door de woning gegaan om alles wat niet recht hing recht te hangen, ik zou er anders geen moment kunnen verblijven.

We hadden al besloten dat we, eenmaal in Duitsland, schnitzel wilden eten, alzo geschiedde. Een kleine wandeling naar het centrum bracht ons bij restaurant Kiepenkerl, wat goede reviews had. Een gezellige ambiance, vrolijk personeel en enorme kalfsschnitzels die heerlijk zacht en uitstekend van smaak waren. Wat hebben we gesmuld met een wijntje erbij. Als dessert koos ik voor Schokoküchlein mit flüssigem Kern en mijn tafeldame nam Affogato. 

Voldaan liepen we weer terug naar ons onderkomen en het viel ons op dat het, vergeleken bij Nederland gisteren, helemaal zo koud niet was. We wilden nog even Netflix kijken, maar de tv in de woonkamer deed het niet, dat even doorgegeven aan de uitbater van de B&B, we zien wel of ie er wat aan doet en anders doet de tv in de slaapkamer het wel. Bij nader inzien waren we ook best wel moe en zijn we gaan slapen. Morgen (vandaag dus) weer een dag. 

De woonkamer met de rechtgehangen lijstjes.

Mijn uitzicht uit bed, waar ik ook eerst even mijn timmermanswaterpasoog moest laten gelden.

Enorme schnitzels.