Jack Pack

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zo veel heb met de talloze talentenshows die op TV gehouden worden, het zijn er teveel, ik hou het bij de moeder aller muziekwedstrijden: het Eurovisie Songfestival. Maar nu ben ik toch een klein beetje geïnfecteerd met het virus van "Britain's Got Talent", het programma wat hier in Nederland sinds 2008 een eigen versie kent. Reden hiervoor is dat daar de groep Jack Pack aan deelneemt en nu al zover zijn dat ze op 7 juni in de finale staan.

Ik werd door Facebookvriendin Danielle er op attent gemaakt dat haar zwager Andrew Bourn, die ook op haar huwelijk met Michael had gezongen, mee deed aan het programma, dus heb ik eens gekeken en dat viel zeker niet tegen. Samen met Adam Chandler, Alfie Palmer en Sean Ryder Wolf trad hij op als de groep Jack Pack. Los van elkaar hadden alle vier ervaring, maar als groep traden ze voor het eerst samen op tijdens dit programma. Hun muziek grijpt terug naar het tijdperk toen er nog echte muziek gemaakt werd, de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Songs in de stijl van o.a. Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Dean Martin. Hun groepsnaam is ook een knipoog naar deze drie iconen die bekend stonden onder de naam Rat Pack. Jack is er aan toegevoegd om hun Britse roots te benadrukken.

Van de juryleden kende ik alleen David Walliams van de briljante comedy "Little Britain", de andere drie zijn Simon Cowell, Amanda Holden en Alesha Dixon. Wat ik begreep waren de mannen nogal benauwd voor de commentaren van de heer Cowell want dat schijnt de in de deze programma's noodzakelijke 'tough cookie' te zijn. Maar afgelopen zaterdag zag ik de dollar (lees pond) tekens in zijn ogen staan en deed hij een openlijke toezegging dat hij ze best een platendeal zou kunnen aanbieden.

En ik denk dat hij er gelijk in heeft, ze zingen fantastisch, het repertoire is tijdloos en ik denk dat er zeker een markt voor is, we kennen de 'boybands' die met ingewikkelde choreografieën pretentieloze popdeuntjes de wereld in slingeren en ook al zijn ze al lang geen boys en kids meer toch onder die naam nog steeds optreden en de hysterische tieners van toen, de uitgedijde huisvrouwen van nu, nog steeds tot extase kunnen brengen. Dan zijn er de 'cross-over' zangers, als bijvoorbeeld Il Divo die in smokings gestoken met Pavarotti-pathos het leeftijd segement daarboven weer bedienen.

Jack Pack daarentegen is er voor iedereen, voor alle leeftijden, de muziek van dat tijdperk spreekt iedereen aan, de ouderen (her)kennen het, en voor de jongeren is het belangrijk om er kennis mee te maken, want hoeveel 'fucking', 'nigga's' en 'bitches' kun je blijven horen in de hedendaagse muziek. En zeg nou zelf als je een etentje geeft thuis, wat voor muziek zet je dan op om de sfeer te complementeren? Precies!
Jack Pack dus, vergeet niet dat je het hier als eerste las. See for yourself!

De eerste auditie

De halve finale 31 mei

Adam, Alfie, Andrew & Sean

One of the many selfies made by Alfie 

My favorite pic, so wonderful vintage