Aidan's world: A walk down Memory Lane

Het was gepland in de vakantie, maar het kwam er toen niet van. Maar het móest, van mezelf, nog één keer. Ik wist zeker dat het de laatste keer zou zijn, de herinneringen zijn mooier dan de werkelijkheid van nu, maar ik wilde per se voor de laatste keer door het Den Haag van mijn jeugd lopen. En het was op het nippertje, de sloop van de gebouwen uit mijn jeugd zal niet lang op zich laten wachten, kwam ik achter.

Ik stapte uit bij station Moerwijk, een station wat destijds nog niet bestond, maar het is in de buurt waar ik het voortgezet onderwijs heb genoten, hoewel genoten hier een iets te rooskleurig beeld geeft, ik heb het er nooit zo leuk gehad, maar ik vond het een mooi vertrekpunt, ik was er ruim 30 jaar niet meer geweest, en ik voelde weer voor een kort moment de lichte spanning die ik toen ook voelde, nooit helemaal op mijn gemak. Het gebouw staat er nog, maar is vervallen en leeg, luxaflex scheef voor de ramen, onkruid overal, plakkaten op de ramen met "bewaakt & bewoond" er op. Ik heb nog wel met mijn neus tegen de ramen gestaan en zag die enorme trap, die helemaal zo enorm niet was. Het zal niet lang meer duren voor het gebouw er niet meer zal staan, denk ik. Langs de woonboten, waar ik vroeger altijd in de pauze liep, gelopen naar de hoofdingang van het Zuiderpark. De échte hoofdingang, die met die twee beelden,

Het park is mooi, nog steeds, maar de kronkelpaadjes, de verborgen hoekjes, het is allemaal ruimtelijk geworden en alle paden zijn geasfalteerd, maar ik liep in één keer naar de uitgang waarvan wij altijd vonden dat dát de hoofdingang was, omdat we er op een steenworp afstand van woonden. Het grote flat op de hoek van de Loevesteinlaan en Hengelolaan staat er nog steeds, als ook de jaren 50 huizen aan de overkant én het markante elektriciteitgebouw. Het rijtje winkels op de Maartensdijkelaan ( door de buurtbewoners destijds met "De Hoek" aangeduid) is er ook nog, maar geen bloemenwinkel, drogisterij, groenteman, bakker, sigarenzaak en slagerij, maar wat onduidelijke middenstanders. Eerst maar even naar mijn lagere school gelopen,

De laatste keer dat ik er was, was een paar jaar geleden met mijn moeder, het was gedeeltelijk kleuteronderwijs en een wijk,- en dienstencentrum, toen konden we er niet in, want ze waren op vakantie, dus nu had ik goede hoop naar binnen te kunnen. Dat bleek een deceptie. Wederom rond het gebouw gelopen en met mijn neus tegen ruiten gedrukt gestaan, gadegeslagen door drie kleuterjuffen die net met de kinderen op het plein waren. Om te voorkomen dat ik als enge man gezien zou worden en ik een agent plots zou horen vragen: "Wat zijn we aan het doen, meneer?", ben ik het plein opgelopen en heb de dames mijn aanwezigheid verklaart. Het schooltje zat in een klein gedeelte van het gebouw, het wijk,- en dienstencentrum was er niet meer, dat gedeelte was antikraak geworden. "Wat gaat er met het gebouw gebeuren?" vroeg ik kleintjes. "Dat wordt gesloopt" antwoordde ze op een nuchtere dat-is-toch-logisch toon, zich niet realiserend dat ze daarmee mijn hart in 17 stukken brak. "Jullie zullen het wel fijn vinden om naar een heel nieuw gebouw te gaan" zei ik flink. "Nee, helemaal niet!" riep ze uit. "Kijk eens wat een geweldig plein we hier hebben, en dan die fijne hoge lokalen met die grote ramen". Hiermee lijmde ze weer wat stukjes van mijn hart aan elkaar. "Daar in de Tinaarlostraat is dat allemaal niet". Tinaarlostraat? Volgens mij kwam deze school destijds úit de Tinaarlostraat, en nu gaat ie weer terug. Nu ja, ik heb de dames bedankt en sterkte gewenst met de verhuizing.

Tijd om de wandeling naar huis te maken die ik 6 schooljaren lang gemaakt heb vroeger. Langs het sluippaadje (die is er nog) achter de winkels op de Maartensdijkelaan door, en daar stond het huis waar ik gewoond heb als kind, de achterkant met de balkons. Snel naar voren gelopen en even op het muurtje tegenover de ingang van het portiek gezeten, als enige portiek stond de 'onze' open, alsof het wou zeggen:"Kom maar binnen, je bent thuis". Ik heb het niet gedaan, wel even naar de onbekende namen gekeken bij de bellen. Ook het paadje tussen de Hellendoornstraat (onze straat) en de Wijhestraat, tussen het voormalige schooltje en de lage woningen in was er nog, daar liepen wij vroeger door naar tante Lidia en ome Piet die daar woonden. Het was tijd voor koffie en dus betrad ik wat vroeger gold als het kloppend hart van de wijk, de winkelboulevard Leyweg. Nou dat kloppende hart is nu zieltogend en nauwelijks levensvatbaar waar alles wat lelijk is bij elkaar is gebracht.

Omdat de parel van de vroegere Leyweg, de Vroom en Dreesmann vestiging in januari na bijna 55 jaar dicht gaat en ik er ooit gewerkt heb, was ook een doel van deze missie daar voor de laatste keer nog eens doorheen te lopen, en er nu een kopje koffie te gaan drinken. In mijn gedachten liep ik door de afdelingen van toen en dacht aan al die collega's waar ik mee gewerkt heb. Naast de winkel staat de Lodewijk en Antoniuskerk, waar ik ben gedoopt. Het is een rijksmonument en mag dus niet worden gesloopt. De buitenkant ziet er dan ook nog precies zo uit als toen, maar toen ik binnenstapte om in de verplaatste en in een vreselijke kleur blauw geverfde Mariakapel een kaarsje te branden, zag ik dat de ovale ruimte was opgedeeld met schotten en tafeltjes en stoeltjes in plaats van de kerkbanken. De mooie glas in lood ramen waren er nog evenals het prachtige mozaïek bij het altaar, waar ik door de schotten alleen de bovenkant maar van zag. De kerk zelf kon ik niet in.

Even in gedachten in de Mariakapel gezeten en toen de Leyweg over gewandeld met een zwaar hart, wat een verpaupering! Kon ik nog maar één keer door de buurt lopen zoals ie was in de jaren 70. Het zal een wandeling zijn die ik alleen maar in mijn herinnering kan maken. Ik hoef er niet meer heen, het was een afscheid voor altijd, een volgende keer zal er weer minder te vinden zijn van toen en het is mooi zo. Maar ik móest het doen. Nog één keer. Ik besluit met de wijze woorden van Robert Long uit zijn liedje "Ik Haat Die Straat"

Ik haat die straat,

omdat ik telkens weer moet kijken

naar die dromen en verwachtingen die stukgevallen zijn.

Miljoenen wensen en verlangens, groot en klein,

die hier zo zinloos en zo kinderachtig lijken.

Ik haat die straat,

soms zie ik scherven en stukken

die veel lijken op verwachtingen en dromen uit mijn jeugd

waar ik me jaren tevergeefs op had verheugd

maar die bij nader inzien nimmer konden lukken.

Omdat je soms naar dingen streeft

die het leven niet in petto heeft