Noodsituatie

Op mijn werk dragen wij bedrijfskleding, dat is niet altijd zo geweest, toen ik er kwam werken droeg iedereen gewoon zijn eigen kleding, maar ergens in de vorige eeuw werd in alle wijsheid besloten om bedrijfskleding te gaan verstrekken. In de loop der tijd hebben we al van alles aan gehad, en de laatste jaren zijn we in het zwart. Ik ben er niet zo heel erg dol op, zou liever mijn eigen kleding dragen, maar c'est la vie, ben er onderhand wel aan gewend, hoewel mijn bedrijfsleider niet zo lang geleden voorzichtig fluisterde dat er geluiden zijn om het weer af te schaffen, het is natuurlijk wel een hele kostenpost, nu ja, we zien het wel.

Qua uitstraling hebben wij, met een kostuum, nog best geboft, want bedrijfskleding kan heel erg zijn, het lijkt wel of het niet mooi mág zijn, bij Footlocker lopen ze er als een barcode bij, Blokker en Hema hebben ook iets ontzettends om van de geel/rode shirts van Boterhamexpress nog maar te zwijgen. Nee, in de wereld van de bedrijfskleding zitten we, gelukkig, in het bovenste segment. Hoewel de kwaliteit niet echt is om over naar huis te schrijven.

Gisteren ervoer ik dat op de harde manier. Plotseling ontdekte ik dat de naad van mijn broek aan de binnenkant van mijn rechterdijbeen was gescheurd, en niet een torntje, nee halverwege mijn dij helemaal op naar Honolulu! Paniek! Ik hoopte maar dat ik er niet té lang mee had rondgelopen.
Nu wordt de ruimte waar de bedrijfskleding hangt bij ons zwaarder bewaakt dan de juwelen van de koninklijke familie, dus diende ik mij, een blaasontsteking trotserend, bij de dame aan die als een cipier over de bedrijfskleding waakt. Half huilend had ik me al tegen haar deur aangeworpen, maar zij was er even niet, en alleen zij en zij alleen heeft de magische sleutel die op het slot past waar voor mij hopelijk een nieuwe broek te vinden zou zijn.

Ik schreef een korte memo met woorden als 'noodsituatie' en 'direct contact opnemen bij terugkomst' en plakte dit op haar deur en ging vervolgens zo goed en zo kwaad als het kon met geisha-stapjes maar weer aan het werk. Gelukkig belde ze terstond en rende ik naar beneden en toonde haar de schade aan de broek, en dientengevolge ook mijn been. Toen mocht ik het walhalla in: De Bedrijfskledingruimte!

Bedrijfskledingbroeken hebben (bij ons) hele vreemde maten (98, 25) dus het was nog even gokken. "Kijk maar even wat er past, dan hoor ik het zo wel" zei ze ruimhartig, en ze verliet de ruimte. Ik heb en vrij normale maat dus binnen no time had ik weer een hele broek aan en kon weer aan de slag, maar....ik kon er  niet uit! De deur is van binnen niet te openen! Mocht je je zelf dus oneigenlijke toegang hebben kunnen verschaffen tot de verboden ruimte, dan is dit op de piramides uit Egypte geïnspireerde toegangssysteem zo gemaakt dat je iemand van buitenaf nodig hebt om er weer uit te komen en dus op die manier kenbaar maakt dat je een strafbaar feit hebt gepleegd.

Gelukkig was ik er legaal en heeft de deur een raam, ik had al geroepen en geklopt, maar als er niemand door de gang loopt heeft dat niet zoveel zin. Gelukkig kwam er iemand aan en werd ik uit mijn benarde positie bevrijd. Dit ingenieuze toegangssysteem was ook voor de cipierette een openbaring, zelfs zij wist er niets van af, nu dus wel. Ik hoop maar dat die wetenschap niet zoals dat in Egypte gebruikelijk was, hele nare gevolgen voor haar zal gaan hebben.
Maar goed, ik heb weer een nieuwe en hele broek.