Ik vond het een zeer intrigerend en goed geschreven en gespeeld stuk, we komen in de woning van de moeder en zus van Kelvin waar aan de deur wordt gebeld wat bij beide dames enige onrust veroorzaakt. Ze verwachten toch niemand? Het blijkt een vriend van hun zoon en broer te zijn uit zijn studententijd. Als een leeuwin staat de moeder voor haar zoon, die er niet is want hij is een succesvol man die in China flink carrière heeft gemaakt. Maar is dat wel zo?
Bijzonder aan dit stuk is, is dat het verhaal een montagevoorstelling is en elk deel werpt op de bovenstaande situatie een ander licht en wordt voor het publiek stukje bij beetje duidelijk waar het over gaat en wat er vooral verborgen moet blijven van de moeder. Het is een heel serieus onderwerp, maar er kan ook gelachen worden, door de wijze waarop de moeder het beeld wat ze van haar zoon heeft steeds rooskleuriger maakt en je aan het gezicht van de dochter kunt zien dat wat zij allemaal verteld voor haar ook nieuw is. De manier hoe er gesproken wordt tegen elkaar, wat voor ons witte mensen heel ongebruikelijk is, maar het maakt het stuk heel authentiek. De waarheid komt ondanks alle draaierij boven tafel op een heel verrassende en confronterende manier.
De drie acteurs waren echt fantastisch, Raymi Sambo heeft het stuk geregisseerd en speelt de studiegenoot van Kelvin, de moeder is een prachtige intensieve rol van Urmie Plein, moederliefde zo groot en tegelijkertijd ook zo verstikkend en allesbepalend. De zus wordt gespeeld door Jaike Belfor die soms meer verteld dan het de moeder belieft en opvolgt wat moeder haar gebiedt, maar gaandeweg ook in opstand komt.
Na afloop hadden Rick en ik nog even de mogelijkheid om met Raymi te praten en omdat Rick zelf ook regisseur is was dat voor hem en Raymi extra leuk. Rick had aan mij al wat dingen belicht waardoor het verhaal waar zoveel lagen in zitten voor mij nog duidelijkere verbanden kreeg. Ook Raymi die natuurlijk wilde weten hoe we bepaalde zaken in het stuk hadden ervaren deed wat tipjes oplichten waardoor sommige momenten weer een andere of diepere lading kregen. Raymi vertelde dat blanke mensen door cultuurverschillen vaak anders op de voorstelling reageren dan donkere mensen en ook waarom dat is. Natuurlijk hebben we ook Urmie en Jaike gecomplimenteerd met hun prachtige spel.
Ik spreek denk ik ook namens Rick als ik zeg dat we hebben genoten van een heel bijzondere voorstelling van drie getalenteerde mensen, die tot nadenken zet, en die nog lang in m'n hoofd blijft nagalmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten