Jubeljaar

Aan alle speculaties komt dit jaar een eind, weddenschappen kunnen worden ingelost, het is het jaar van de waarheid, zo'n beetje halverwege dit jaar word ik 50 jaar. Zo, het is nu openbaar. Ik ga het niet vieren omdat ik al 20 jaar mijn verjaardag niet meer vier, ik zie veel liever op verschillende momenten door het jaar heen lieve vrienden in kleine aantallen dan op één dag iedereen tegelijk met als direct gevolg dat ik met niemand echt leuk contact heb en als een dolle heen en weer ren om het iedereen naar de zin te maken.

Omdat ik 50 jaar wel een mooie gelegenheid vind om eens terug te kijken en tegelijkertijd mijn blik op de toekomst gericht te houden, maar zeker het allerbelangrijkste, het heden, niet uit het oog wil verliezen, noem ik dit jaar mijn persoonlijk jubeljaar. Een jubeljaar is iets bijbels en komt maar eens in de 50 jaar voor, vandaar. Middels mijn blogjes zal ik dit jaar zo nu en dan eens iets persoonlijks uit die 50 jaar gaan delen, in eerste instantie voor mezelf, zaken opschrijven werkt heel therapeutisch, maar ook ter leering ende vermaeck voor jullie, mijn geliefde lezers. Maar ik kan me voorstellen dat jullie dat niet allemaal nodig en/of interessant vinden, daarom zal bij blogjes die teruggrijpen op mijn 50 jarig bestaan het volgende waarschuwingsicoon te zien zijn, zodat je zelf kunt kiezen of je het leest of aan je voorbij laat gaan:

"Een wonderkind van vijftig voldoet niet aan zijn plicht. Hij had niet ouder mogen worden, hij heeft de wereld opgelicht"

Boudewijn de Groot, 1996

Als eerste terugblik wil ik het feit behandelen dat mensen die mij al langer kennen mij in het verleden meer dan eens hebben horen roepen: "Ik hoef niet ouder dan 50 te worden". In zekere zin sta ik daar nog steeds achter, voor mij is het leven na 50 een soort 'nog', een verlenging, maar er is wat nuance aangebracht in de loop der tijd, ik wist toen niet dat hoe ouder je wordt hoe eenvoudiger het leven zou worden, je bent veel meer in balans en je hoeft veel minder, er wordt veel minder op jou als persoon gelet, je bent meer iets wat er nu eenmaal is zoals een boom of een lantarenpaal en ik ervaar dat als zeer prettig. Als jongmens wordt er veel meer naar je gekeken door, met name, je leeftijdsgenoten, of je wel in het goede stramien loopt, de beste keuzes maakt, met de juiste mensen omgaat en vooral je aanpast zoals men vindt dat het hoort. Je bent zo druk bezig met je plaats in de wereld te bepalen en iedereen te laten zien: 'Hier ben ik!', dat je denkt dat dat het enige doel is en dat jouw generatie de wereld wel eens even zal veranderen. Één van de redenen dat ik blij ben dat ik in deze tijd niet jong ben is dat de jongeren van nu nog meer moeten dan wij vroeger met veel slechtere maatschappelijke vooruitzichten.

Ik wist ook niet dat ik nu op mijn bijna 50ste beter in het leven sta dan ooit tevoren, dus het mag op deze manier nog wel even doorgaan zo. Ik ben nu ruim over de helft heen en heb qua gezondheid niet te klagen, ik heb nooit iets ernstigs gehad, heb nooit in het ziekenhuis gelegen, en op wat kleine hobbeltjes na is mijn leven tot nog toe niet heel erg turbulent geweest. Het leven is dus goed voor mij, zoals het nu is, zo zal het ook blijven ik verwacht en hoop op niets groots en meeslepends meer, maar mocht er onverhoopt iets gebeuren waardoor ik niet meer zou kunnen leven zoals ik dat nu wil en doe, dan is het wat mij betreft wel goed zo, dan zit de extra tijd, het 'nog', er op. In mijn naïeve gedachten van toen dacht ik dat je altijd druk bezig zou blijven met jezelf op de kaart te zetten en stond je met 50 met één been in het graf, terwijl het heerlijk is semi-onzichtbaar te zijn en het slechts je grote teen is die er aarzelend boven zweeft nu. Bovendien is 50 het nieuwe 30.

2015

1965