In Memoriam: Adèle Bloemendaal

Superlatieven schieten natuurlijk te kort als het over Adèle Bloemendaal gaat, cabaretière, actrice, zangeres van het betere Nederlandse lied tot populaire carnavalshits ("vreselijk, maar er moest brood op de plank, ik had een kind op te voeden") zei ze eerlijk over het laatste. Van een uiterst professionele houding betreffende haar werk kon ze zomaar omslaan naar een totaal onberekenbare wispelturige vrouw, maar ja, het was Adèle, dus veel werd haar vergeven. Wat heb ik intens van haar genoten bij alles wat ze heeft gedaan, de manier waarop ze die carnavalshits zong op tv, haar rollen in de diverse tv series, en ik heb haar één keer in het theater gezien in 1997, 'Adèle's Comeback #1'. Ze kwam op met een looprek en deed er een soort pas de deux mee, waarna ze het hulpmiddel wegschopte en een lied zong wat begon met: "Morgen leest u in de krant, zij van Bloemendaal is dood...". Dat liet nog zo'n 20 jaar op zich wachten, maar gisteren was het dan toch zover, Adèle die de laatste jaren geplaagd werd door gezondheidsproblemen is afgelopen zaterdag op 84 jarige leeftijd overleden. 

Niemand heeft Adèle beter in woorden kunnen vangen dan Jacques Klöters, die ook veel teksten voor haar schreef, ik wil het graag opnemen in dit blogje als eerbetoon aan die fantastische vrouw:

Ze bestreek de volle breedte van het theater. Adèle zong carnavalsschlagers en literaire chansons, speelde de abdis in Shakespears Spel der vergissingen en tante Door in “Het schaep met de vijf pooten”. Ze was bekend van radio en tv maar was ook de strenge meesteres van het literaire cabaret. Op de televisie de gezellige vaste klant van het volkscafé of de tegenspeelster van Johnny en Rijk. In smaakvol vormgegeven televisieprogramma’s de ironisch kijkende zangeres van schitterende liederen. In het theater de reisleidster door het gruwelkabinet van het bestaan, die haar publiek liet huiveren en lachen en monter de ondergang tegemoet wilde treden.

In alles wat ze deed op het toneel was ze aantrekkelijk. Ze was de zonde persoonlijk. Een uiterst aparte zangstem en manier van praten die onvergetelijk is. Ook buiten het theater wekte ze verlangen op bij de kerels en was ze tegelijkertijd een van de boys: Roken, drinken en nachtbraken. Boksgala’s bezoeken, sportwagens rijden, Scott Fitzgerald lezen.
Ze wekte ook verlangens op bij de meiden. Schitterend figuur, prachtige kop, altijd perfect gekleed. Onafhankelijk. Eigen carrière, geen man, toch een kind opvoeden. Meningen. Minnaars. Reizen. Strijdbaarheid.

In haar solo-shows bracht ze alles samen wat ze geleerd had. Ze was daarin beschaafd en ordinair tegelijkertijd, sprak het woord kut uit of ze het net bij de Bonneterie gekocht had.
Ze werkte met de beste mensen en zocht de mooiste liedjes uit. Ik ben er trots op dat ik voor haar mocht werken. 

Jacques Klöters.