Belabberd

De laatste week van vorig jaar voelde ik me belabberd, oudejaarsavond van 2016 zal de geschiedenis ingaan als de avond waarmee ik met een keukenrol in mijn tas op visite ging, want snipverkouden. En omdat ik zelden verkouden ben heb ik ook nooit standaard papierenzakdoekjes in huis, dus die keukenrol was the next best thing. 'Dat was dan wat ik mee heb gekregen van de griepgolf', dacht ik.

Denk opnieuw, nu voel ik me weer net zo belabberd. Toen ik nog aan het arbeidsproces meedeed bestempelde ik het als 'niet ziek genoeg om thuis te blijven, maar ook niet echt gezond genoeg om te gaan werken'. Ik koos dan meestal om toch te gaan werken omdat ik wel weet hoe echt ziek zijn voelt, dan heb ik koorts en ben zo moe dat ik hele dagen verslaap en een beetje naast de werkelijkheid leef in een soort parallelle wereld.

Maar nu ik dan tussen banen inzit is het wel fijn dat ik als belabberde nu de mogelijkheid heb om even op de bank te gaan liggen met een muziekje op onderwijl de longen uit mijn lijf hoestend. Ik heb wel hoestdrank gekocht, maar geen papieren zakdoekjes, terwijl ik vanavond een kaarsverlicht dinertje heb in Alphen met dezelfde mensen met wie ik met keukenrol en al oudejaarsavond heb doorgebracht. Straks toch ook maar even papierenzakdoekjes kopen.