Één jaar geleden

Vandaag is het precies één jaar gelden dat ik mijn laatste 'werkdag' had bij V&D. Het was meer een aanwezigheidsdag, want de laatste twee dagen was het warenhuis niet meer toegankelijk voor het publiek. We moesten wat vage retoursopdrachten doen, niet van mijn afdeling dat bleef allemaal, maar van de huishoudafdeling, waar niemand meer van was. Op een gegeven moment waren er ook geen kratjes meer om spullen in te verzenden, en iedereen liep natuurlijk al op z'n laatste benen. Bovendien was ik kort daarvoor ziek geweest en nog niet helemaal hersteld maar plichtsbesef deed me de laatste loodjes toch meehelpen dragen.

Zes weken ervoor was het faillissement uitgesproken en die laatste zes weken waren de opmaat naar deze laatste dag. Tenminste voor hen die de zaken zagen zoals ze waren, er waren er nog genoeg die dachten dat er op de laatste dag nog een soort wonder zou gebeuren. Je kunt mensen niet kwalijk nemen dat ze, al is het tegen beter weten in, hoop blijven koesteren. Het is de kurk waar menigeen op drijft. Ik was kapot na die dag, weet ik nog, mede door mijn halfbakken gezondheid natuurlijk, en ik wilde alleen maar naar huis toen het klaar was. Onderweg kwamen de traantjes, maar dat mocht, het moest er uit.

Collega's die al eerder weg waren kwamen naar het pand en gezamenlijk gingen ze wat drinken in een grand café aan de overkant. Ik ben toen niet meegegaan, maar op herhaling na een half jaar was ik wel van de partij, en volgende week vrijdag is er weer een reünie aldaar en ben ik er ook weer bij.

Verder kan ik me van de eerste tijd niet veel meer herinneren, heel gek vind ik dat. Ik weet dat ik me in het vooruitzicht had gesteld om de avond van de laatste dag Indisch eten te halen als een soort ijkpunt denk ik, wat ik ook gedaan heb. En ik weet dat ik ben gaan schoonmaken thuis, maar het is verder een blanco gebied in mijn geheugen, die eerste tijd thuis zonder werk. Alleen 's nachts had ik wekenlang koortsdromen, dan was ik op mijn werk en heel druk bezig met dingen die nooit afkwamen. Ik heb me er mee verzoend dat dat het verwerkingsproces is geweest van 35 jaar werken wat op deze manier is beëindigd.

Na enige tijd was dat allemaal voorbij en richtte ik mijn leven in naar de nieuwe situatie door structuur aan te brengen in de dagen en het sporten weer op te pakken. Natuurlijk ook solliciteren, netwerken, cursussen van het UWV volgen, e.d. om toch weer aan de slag te komen, maar dat is niet eenvoudig. Wel 4 maanden leuk gewerkt bij lunchroom Cappuzzino, en ik heb mijn radiowerk twee keer per maand. Er zal toch best nog ergens een werkgever te vinden zijn bij wie ik wel in het profiel pas, want mijn incourante maat inzake het blijkbaar vooraf uitgestanste profiel schijnt mijn makke te zijn lees ik steeds in de afwijzingen.